Μια από τις λιγοστές σημαντικές εκείνες ταινίες της δεκαετίας του 1980, οι οποίες ξεπερνώντας τους σκοπέλους της «πολιτικής ορθότητας» άφησαν μια παρακαταθήκη Αρχών και Αξιών με διαχρονικό και αμετάβλητο χαρακτήρα, είναι το εξαιρετικό «ΕΞΚΑΛΙΜΠΕΡ» (1981) του Τζον Μπούρμαν. Μια ταινία, η οποία αν και έχει ως κεντρικό της θέμα τον Βασιλέα Αρθούρο και τον Κύκλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, εντούτοις, στέλνει μηνύματα πολύ ευρύτερης σημασίας. Σε μια χαρακτηριστική σκηνή του συγκεκριμένου κινηματογραφικού έργου, οι Ιππότες ρωτούν τον Μάγο Μέρλιν ποια είναι η Ανώτερη Αξία για κάθε Ιππότη και αυτός τους απαντά: «Η Αλήθεια»! Συμπληρώνοντας στην συνέχεια ότι όποιος λέει ένα ψέμα, στην πραγματικότητα σκοτώνει ένα κομμάτι του κόσμου. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η Αλήθεια αποτελεί την Ανώτερη Αξία, είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι ο Αγώνας μας ξεπερνά τα όποια στενά «πολιτικά» όρια, μετατρεπόμενος σε μια σύγχρονη Σταυροφορία για την λάμψη και την επικράτηση της Αλήθειας.
Αυτή η ξεκάθαρη στάση είναι που καθορίζει την διαχρονική μας θέση τόσο απέναντι στο πεπρωμένο μας όσο και απέναντι σε όλους εκείνους, εχθρούς και «φίλους», οι οποίοι επί χρόνια μας χλεύαζαν, μας λοιδορούσαν, μας χαρακτήριζαν ως «κορόιδα» και «κολλημένους», που «χαραμίζουν την ζωή τους για μια χαμένη υπόθεση». Όμως, για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα δεν υπάρχουν «χαμένες υποθέσεις», αλλά μόνο χαμένα κορμιά… Ευχόμαστε, ευελπιστούμε, επιθυμούμε, μα πάνω από όλα προσπαθούμε, να σταθούμε στο ‘Ύψος των Αιώνιων Ιδεών μας. Γι’ αυτό και πολεμούμε, αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να μαχόμαστε μέχρι του τέλους της βιολογικής μας ύπαρξης για όλες εκείνες τις «χαμένες υποθέσεις», οι οποίες στην πραγματικότητα αποτελούν το Αυθεντικό και Ανθεκτικό Νόημα της Αλήθειας, τον Ανθό του Ανθρωπίνου Πολιτισμού, τον Τροχό της Ιστορικής Εξέλιξης.
Στην δική μας Πεποίθηση, η Αλήθεια αντανακλάται στις ζώσες ενσαρκώσεις της Ευτυχίας, της Ελευθερίας, της Αρετής, της Ανδρείας, της Αξιοπρέπειας, της Φιλοπατρίας, της Συντροφικότητας, της Αλληλεγγύης, της Τιμής που τιμή δεν έχει. Φιλοδοξούμε να μετατραπούμε στους Απόλυτους και Αμετάβλητους χαρακτήρες με Καρδιά από Ατσάλι και Όνειρα από Σίδερο. Σε εκείνους τους Έλληνες, οι οποίοι πρόθυμα βαδίζουν σε ένα πολύ πιθανό και πρόωρο χαμό τους, για μια Ιδέα που τους γεμίζει Ζωή, αλλά και τους ξεπερνά… Να γίνουμε οι Άνθρωποι εκείνοι που θα αποτελούν τις καλύτερες αποδείξεις του πιο ποιοτικού υλικού της Θεϊκής Δημιουργίας πάνω στην Γη, ακριβώς επειδή μένουν απόλυτα προσηλωμένοι στις Ιδέες και στην Αποστολή τους, παραμερίζοντας τα οποιαδήποτε ατομικά τους συμφέροντα και λειτουργώντας ως Έμπνευση για όσους θέλουν πραγματικά να διαφέρουν από τον συρφετό της ισοπέδωσης, του αστισμού, του κοσμοπολιτισμού και του πιο χυδαίου ωφελισμού. Οι Συνειδητοποιημένοι Έλληνες, κινούμενοι στην ροή των ενεργειών τους από τις Αρχετυπικές Δυνάμεις του Υποσυνείδητού τους, είναι αυτοί που ενσαρκώνουν την ελπίδα και την ευχή για την κατανόηση της Αληθινής Αποστολής του Ανθρώπου, σύμφωνα με το σκεπτικό του Κάρλ Γιούνγκ. Εκείνοι, δηλαδή, οι οποίοι δια του προσωπικού παραδείγματος θα δείξουν τον δρόμο του Αγώνα, της Νίκης, της Αθανασίας.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές, ενθυμούμαι μια άλλη χαρακτηριστική σκηνή, της επίσης Εκπληκτικής κινηματογραφικής ταινίας Γοτθικού Ρομαντισμού (και όχι απλώς μιας «ταινίας τρόμου», τουλάχιστον με την στενή έννοια του όρου) «ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ» (1992) του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Εκεί, όπου ο απέθαντος Κόμης της Τρανσυλβανίας, αντικρίζοντας μια φωτογραφία της Μίνα Χάρκερ, και αντιλαμβανόμενος την απίστευτη ομοιότητά της με την νεκρή αγαπημένη του γυναίκα Ελιζαμπέτα, λέει στον αρραβωνιαστικό της Τζόναθαν ότι «Ευτυχισμένος Άνθρωπος είναι αυτός ο οποίος βρίσκει την Αληθινή Αγάπη»! Σε δέκα μόλις λέξεις βρίσκουμε όλο το Πραγματικό Νόημα της Ζωής!
Η Ευτυχία και η Αγάπη, λοιπόν, ως οι κορυφαίες εκείνες λειτουργίες και ιδιότητες, οι οποίες μπορούν να ανεβάσουν τον Άνθρωπο στην Πνευματική, Ψυχική και Σωματική Κορυφή, εάν εκφραστούν στον βαθμό ειλικρίνειας και δυναμικής που τους αρμόζει. Ακριβώς γιατί όταν Αγαπάμε Αληθινά, τόσο σε προσωπικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο, τότε μπορούμε να νιώσουμε, να αγκαλιάσουμε, να απολαύσουμε, να κατακτήσουμε την Πραγματική Αιώνια Ευτυχία. Γιατί, όπως λέει και ο Αριστοτέλης, «Τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν». Έχοντας, λοιπόν, άριστη γνώση αυτού/αυτών που Αγαπάμε μπορούμε να αντιληφθούμε σε ποιο βαθμό μπορεί να φτάσει αυτή η Αγάπη. Αν η Αγάπη αυτή είναι Αληθινή τότε και η Ευτυχία είναι Αληθινή. Γιατί η Αλήθεια και η Ευτυχία αποτελούν έννοιες ταυτόσημες για εκείνους που μπορούν να αντιληφθούν πέρα από χυδαία επιδερμικές και φτηνά επιφανειακές καταστάσεις.
Γι’ αυτό, έχοντας υπόψη μας την ρήση ότι «Τα Φτερά της Ευτυχίας δίνονται μόνο σε εκείνους που η σκέψη τους είναι εξυψωμένη», ας πετάξουμε, τόσο με τις σκέψεις μας όσο κυρίως με τις πράξεις μας, εκεί που τα Φτερά της Ευτυχίας οδηγούν στην Αγάπη και την Αλήθεια!
Γιώργος Μάστορας