21 Μαίου 2013 και ο Dominique Venner, πραγματοποιεί την ακραία χειρονομία, αυτοκτονώντας μέσα στην Παναγία των Παρισίων μια εκκλησία σύμβολο του πολιτισμού. Το έκανε για να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των κοιμισμένων Ευρωπαίων.
Στο τελευταίο του βιβλίο, «Ένας σαμουράι της Δύσης», χρησιμοποίησε σαν εξώφυλλο τον υπέροχο πίνακα του Dürer. Είναι ο Καβαλάρης, ο Θάνατος και ο Διάβολος.
«Μοναχικός, με σταθερό βήμα προς την μοίρα του, το σπαθί του δίπλα είναι ο πιο διάσημος καβαλάρης επαναστάτης της Δυτικής τέχνης, που προχωρά σταθερά ακολουθώντας την μοίρα τιυ ανάμεσα σε δάση των σκέψεων μας , χωρίς φόβο και χωρίς προσευχές. Μια ενσάρκωση μιας αιώνιας φιγούρας που αποτελεί μέρος της Ευρώπης μας».
Αυτό το βιβλίο αποτελεί το εγχειρίδιο του επαναστάτη. Ο Βεννερ, ήταν ο τελευταίος ευρωπαίος επαναστάτης. Είχε μια άλλη άποψη, ένα άλλο όραμα για την Ευρώπη. Δεν ήταν ούτε ένας από αυτούς που ήθελαν κλειστά ερμητικά τα σύνορα. Ήταν ένας αντικοσμοπολίτης διότι η παγκοσμιοποίηση των καταναλωτικών κοινωνιών, αποτελούν όπως έλεγε, την καταστροφή της φυλής και του αίματος καθώς και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Προσπαθούσε να ξυπνήσει από τον λήθαργο την σημερινή ευρωπαϊκή ψυχή. «Πότε θα έρθει το μεγάλο ξύπνημα» αναρωτιόταν και φυσικά δεν το γνώριζε , αλλά πίστευε σε αυτό.
Είμαστε, έλεγε, οι μοναδικοί Ευρωπαίοι που θα πρέπει να ξανασκεφτούμε ολοκληρωτικά να δημιουργήσουμε πάλι την ταυτότητά μας βασιζόμενη στις βαθιές ρίζες μας. Μόνο δια μέσου μιας ζωντανής Αρχαιότητας θα μπορέσουμε να σηκωθούμε και πάλι στα πόδια μας.
Αυτό είναι που κάνει λοιπόν ένας Σαμουράι της Δύσης. Το εγχειρίδιο του επαναστάτη που δεν είναι πεσιμισμός αλλά ωμή πραγματικότητα. Στο κέντρο της σκέψης του βρίσκεται ο Όμηρος και τα έργα του. Τα θεωρεί τον θεμελιώδη λίθο του πολιτισμού της ευρωπαϊκής ψυχής. Όπως λέει και ο ίδιος, οι αρετές που τραγουδήθηκαν από τον Όμηρο δεν είναι ηθικές αλλά αισθητικές. Κατά τον Venner, οι πρωταγωνιστές του Ομήρου χαρακτηρίζονται από την ομορφιά, την ασχήμια, την ευγένεια και την δειλία. Ή για να το πούμε και κάπως διαφορετικά, η ώθηση προς την ομορφιά είναι συνάρτηση με την καλοσύνη. Αλλά η ομορφιά δεν είναι τίποτε χωρίς την πίστη και το θάρρος, όπως τονίζει.
Τέλος, όπως ο καβαλάρης του Dürer, ο Βεννέρ πήγε παντού, ακολουθώντας την μοίρα του προς το καθήκον του μεταξύ του διαβόλου και του Θανάτου. Αυτοκτόνησε για να γίνει η πράξη του ένα παράδειγμα και όχι μια παράδοση.
Και όπως λέει ο ίδιος: «τώρα πλέον δεν ανήκω σε κανέναν και σε τίποτε, εξαρτάται μόνο από μένα».
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος