Ένα φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί στο δυτικό κόσμο της νεωτερικότητας, είναι η επιστροφή της μητριαρχίας ή για να μην γινόμαστε τόσο απόλυτοι, θα λέγαμε καλύτερα ότι έχουν διαπιστωθεί έντονα μητριαρχικά χαρακτηριστικά. Ως γνωστόν στο παρελθόν οι λαοί που διέθεταν μητριαρχικά χαρακτηριστικά παρήκμασαν και ηττήθηκαν για λόγους που θα αναφερθούν παρακάτω. Εκτός από την επιστροφή των μητριαρχικών χαρακτηριστικών, η σύγχρονη δυτική γυναίκα ύστερα από την κοινωνική της απελευθέρωση έχει εκτροχιαστεί και εναντιωθεί με την πραγματική της φύση. Βέβαια, αυτή η πτώση και παρακμή έχει επιτραπεί από τον εκφυλισμό και την θηλυκοποίηση του άντρα, κάτι το οποίο έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό η σύγχρονη κοινωνία προπαγανδίζοντας και δαιμονοποιώντας την αρρενωπότητα και την ανδροπρέπεια.
Η φύση των μητριαρχικών κοινωνιών μέσα ιστορικό χρόνο
Γυρίζοντας πίσω στους προελληνιστικούς χρόνους, βάσει των ερευνών και στοιχείων δεν μπορεί να γίνει λόγος ότι οι τότε κοινωνίες ήταν εξ ολοκλήρου μητριαρχικές αλλά υπήρχαν έντονα μητριαρχικά ή μητρογραμμικά στοιχεία. Μια πολύ καλή δουλειά σε αυτό το θέμα έχει γίνει από τον Παναγή Λεκατσά και Ερνστ Μπόρνεμαν στα βιβλία τους η «Μητριαρχία» και η «Πατριαρχία» αντίστοιχα. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο ήταν γνωστοί για τις μαρξιστικές τους απόψεις και στα βιβλία γίνεται αντιληπτό ότι και οι δύο πήραν μια ξεκάθαρα μεροληπτική στάση απέναντι στις μητριαρχικές κοινωνίες, διότι σε αυτές παρατηρήθηκαν στοιχεία της κοινοκτημοσύνης των αγαθών και του πλούτου. Εν τούτοις, εξήγησαν τους λόγους που οι μητριαρχικοί λαοί οδηγήθηκαν στην παρακμή και όπως έδειξαν τα γεγονότα ήταν φυσικό να επικρατήσουν οι πατριαρχικοί.
Πριν εξηγηθούν οι λόγοι, να αναφέρουμε ότι δεν μιλάμε για ιστορία αλλά για προϊστορία, μεταξύ παλαιολιθικής και νεολιθικής εποχής. Σύμφωνα με τον Μπόρνεμαν, ο κύριος λόγος που παρήκμασε η μητριαρχία οφείλεται στη εξάπλωση των Ινδοευρωπαίων κατά την νεολιθική εποχή. Οι Ινδοευρωπαίοι ήταν λαοί πατριαρχικοί, νομαδικοί, μυημένοι στις πολεμικές αρετές και στις σκληρές συνθήκες επιβίωσης. Αντίθετα, οι μητριαρχικοί λαοί ζούσαν σε μακροχρόνια ειρήνη, δεν είχαν μυηθεί στον πόλεμο και ζούσαν σε πόλεις με ανοχύρωτα τείχη. Αυτή η θεωρία του Μπόρνεμαν είχε να κάνει στο σύνολο μεταξύ των πατριαρχικών και μητριαρχικών λαών. Τρανό παράδειγμα πολιτισμού με έντονα μητρογραμμικά στοιχεία ήταν η Αίγυπτος. Η Αίγυπτος τότε άντεξε σθεναρά και απέκρουσε με αποτελεσματικότητα τις επιθέσεις των λαών της Θάλασσας, που ήταν Ινδοευρωπαίοι και πατριαρχικοί.
Αργότερα όμως, είδαμε την Αίγυπτο να ισοπεδώνεται από την ξεκάθαρα πατριαρχική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Από την άλλη, αυτό που είπε ο Παναγής Λεκατσάς ήταν ότι η μητριαρχία ακμάζει στην παλαιολιθική εποχή όπου η κοινωνία ήταν τροφοσυλλεκτική, με τον άντρα να αναλαμβάνει αποκλειστικά το κυνήγι και η γυναίκα την καρποσυλλογή. Η γυναίκα εκτός από τον ρόλο της εργάτριας κατέχει και τον ρόλο της μητέρας αναλαμβάνοντας την φροντίδα, την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Από την άλλη το παιδί αδυνατεί να γνωρίσει τον πατέρα του αφού το κυνήγι τον υποχρεώνει να λείπει για μεγάλο διάστημα από το σπίτι. Έτσι συντελούνται οι λόγοι που καθιστούν κυρίαρχο τον ρόλο της γυναίκας στην παλαιολιθική εποχή. Αργότερα, στις αρχές της νεολιθικής εποχής με την ανακάλυψη των εργαλείων και την εξημέρωση των ζώων τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Από την καρποσυλλογή και το κυνήγι πλέον περνάμε στην κτηνοτροφία και την γεωργία που γίνεται αποκλειστική δουλειά των αντρών. Σιγά- σιγά δημιουργούνται οικίες, οικογένειες και αγροτικές περιουσίες όπως επίσης δημιουργείται και η ανάγκη υπεράσπισης και ασφάλειας αυτών, κάτι που είναι στην αρμοδιότητα του άντρα. Έτσι ο άντρας αποκτά τον σημαντικότερο ρόλο στην κοινωνία και η γυναίκα αρχίζει να περιορίζει τις αρμοδιότητες της με αποτέλεσμα να εδραιωθεί η πατριαρχία.
Η διαφορετική εξέλιξη των πατριαρχικών κοινωνιών
Από τότε που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους οι πατριαρχικοί λαοί, δηλαδή οι άντρες, πολιτισμοί δημιουργήθηκαν, αναδείχθηκαν και προόδευσαν. Οι άντρες ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν σε κάθε τομέα, οι άντρες ήταν αυτοί που κατέκτησαν, υπερασπίστηκαν και ανάκτησαν εδάφη και ενδιαφέρθηκαν για την επιβίωση της πατρίδας και του πολιτισμού. Αυτά διότι οι άντρες ήταν ανέκαθεν ανταγωνιστικοί και επιρρεπείς στον κίνδυνο και την περιπέτεια κα όλα αυτά λειτούργησαν εξελεγκτικά .
Από την άλλη πλευρά, εκ φύσεως οι γυναίκες δεν έδειξαν καμιά προθυμία για όλα αυτά . Από βιολογικής άποψης, αυτό που ενδιέφερε την γυναίκα ήταν η υλική επιβίωση και πώς να εγκλιματιστεί σε διάφορες καταστάσεις. Όσον αφορά για το τελευταίο, κατά την διάρκεια ενός πολέμου, όταν μια χώρα εισέβαλλε στην άλλη, οι γυναίκες δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν με τον εχθρό. Αυτό παρατηρήθηκε ευρέως και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Όταν οι Γερμανοί στρατιώτες εισέβαλλαν σε χώρες, οι γυναίκες δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν μαζί τους δημιουργώντας ερωτικές σχέσεις. Το ίδιο έγινε και με τον πόλεμο στον Βιετνάμ, όταν πολλές βιετναμέζες πήγαιναν με το μέρος των αμερικάνων στρατιωτών. Ο λόγος που συμμαχούσαν μαζί τους δεν ήταν ιδεολογικός, δηλαδή οι γυναίκες δεν έγιναν εθνικοσοσιαλίστριες ή φιλοαμερικάνες, αλλά ήθελαν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους και την ύπαρξη τους.
Η επίδραση της σεξουαλικής ηθικής μίας κοινωνίας
Αξίζει να επισημάνουμε ότι όλες οι γυναίκες δεν είναι ίδιες, αλλά υπάρχουν πολλαπλές και συνεχείς συμπεριφορές. Για αυτό το ζήτημα έγινε μια σπουδαία έρευνα από τον εθνολόγο και ανθρωπολόγο Τζόσεφ Άνγουιν στο βιβλίο «Φύλο και Πολιτισμός». Ο Άνγουιν πίστευε ότι ένας πολιτισμός προοδεύει ή παρακμάζει ανάλογα με το βαθμό της σεξουαλικής ηθικής και της γυναικείας αγνότητας. Για τον Άνγουιν, όταν πολιτισμοί ασπάζονταν τις φεμινιστικές αξίες, όταν υπήρχαν ομοφυλοφιλικές σχέσεις , όταν οι γυναίκες ήταν πιο πολύ χειραφετημένες και επικρατούσε ένας φιλελεύθερος χαρακτήρας όσον αφορά την σεξουαλική ηθική, αυτός ο πολιτισμός έχανε την συνοχή του και τον σκοπό της ύπαρξης του με αποτέλεσμα να καταστραφεί.
Αντίθετα, όταν επικρατούσε σεξουαλική ηθική και πειθαρχία και τα ετερόφυλα ζευγάρια διατηρούσαν μονογαμικές σχέσεις, μόνο τότε ο πολιτισμός προόδευε, δημιουργούσε σωστές οικογένειες, διοχέτευε ενέργεια για σπουδαία πολιτιστικά επιτεύγματα και κυρίως ήταν σε θέση να προστατευτεί από κάθε εχθρική απειλή. Μέσα σε όλα αυτά, ο Άνγουιν είπε το εξής σημαντικό: όσο υπήρχε η σεξουαλική ηθική και η γυναικεία αγνότητα, πάντα υπήρχε η διάθεση «επεκτατικής ενέργειας», δηλαδή ένας τέτοιος πολιτισμός πάντα είχε αυτή την προδιάθεση να επιτίθεται σε άλλους πολιτισμούς, πιο αδύναμους και ανίσχυρους.
Η θεωρία του Άνγουιν μας θυμίζει πολύ καλά την αντίθεση μεταξύ των λαών της Ευρώπης και των λαών του Ισλάμ. Μια Ευρώπη εκφυλισμένη, πασιφιστική, νωχελική, με ηττοπαθή και αμυντική στάση, που έχει διαστρεβλώσει κάθε φυσικό νόμο. Μια Ευρώπη που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που είχαν κάποτε οι μητριαρχικοί λαοί, απέναντι σε ένα πατριαρχικό Ισλάμ που έχει δείξει την διάθεση του για πόλεμο και επεκτατισμό .
Ένα πράγμα που μας έχει μάθει η φύση και η ιστορία είναι πως οι αδύναμοι πεθαίνουν. Όπως τότε οι «πολεμιστές» πατριαρχικοί λαοί νίκησαν τους εκφυλισμένους μητριαρχικούς, αργά η γρήγορα θα έρθει η ώρα που το Ισλάμ θα νικήσει την παρηκμασμένη Ευρώπη.
Ο ρόλος της γυναίκας στην σύγχρονη κοινωνία
Σεβόμαστε την γυναίκα που σέβεται την φύση της και τον πραγματικό σκοπό τον για τον οποίο δημιουργήθηκε και αυτός δεν είναι άλλος από την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Ομοίως, αυτό ισχύει και για τον άντρα. Επειδή είμαστε υποστηρικτές της πατριαρχίας αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επικροτούμε την οποιαδήποτε συμπεριφορά του άντρα. Όπως δεν ανεχόμαστε κάθε συμπεριφορά της γυναίκας που δεν υπόκειται στη φύση της, έτσι δεν ανεχόμαστε και την συμπεριφορά του άντρα. Και εδώ θα ταυτιστούμε με την άποψη του Ιούλιου Έβολα : «Δεν μπορούμε να αναρωτηθούμε εάν η “γυναίκα” είναι ανώτερη ή κατώτερη του “άντρα” περισσότερο από ό, τι μπορούμε να αναρωτηθούμε εάν το νερό είναι ανώτερο ή κατώτερο της φωτιάς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μια γυναίκα που είναι τελείως γυναίκα, είναι ανώτερη από έναν άντρα που είναι ατελώς άνδρας, όπως ένας αγρότης που είναι πιστός στην γη του και κάνει το έργο του στην εντέλεια, είναι ανώτερος από έναν Βασιλέα που δεν μπορεί να κάνει τη δική του εργασία».
Αλλά όπως αναφέραμε παραπάνω, όταν σε ένα πολιτισμό ασκούσε μεγάλη επιρροή η γυναίκα, αργά ή γρήγορα αυτός πολιτισμός παρήκμαζε. Στο σύγχρονο δυτικό κόσμο δεν είναι μόνο ότι η γυναίκα ασκεί επιρροή σε πολλά σοβαρά θέματα και ότι βρίσκεται σε θέσεις ζωτικής σημασίας. Πλέον η δυτική γυναίκα σε μεγάλο βαθμό, έχει αποπροσανατολιστεί από το σκοπό της, κινείται αντίθετα στη φύση, έγινε βλάσφημη, προκλητική και ανήθικη. Απέκτησε πολιτικά δικαιώματα, χειραφετήθηκε και απελευθερώθηκε σεξουαλικά. Και όλες αυτές οι συμπεριφορές οδήγησαν όχι μόνο τον άντρα στον εκφυλισμό αλλά και την κοινωνία.
Νίκος Καρατουλιώτης
δημοσιεύθηκε στο 2ο τεύχος του περιοδικού ΑΝΑΚΤΗΣΗ