γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Όταν κάποτε είπαν στον Πυθαγόρα πως είναι σοφός, ο ίδιος απάντησε ως εξής: «Όχι, εγώ δεν είμαι σοφός. Εγώ είμαι απλά ένας Φίλος της Σοφίας». Από αυτή την Αρχαία Ελληνική έκφραση βγήκε η έννοια του Φιλοσόφου, αυτός δηλαδή που Αγαπά την Σοφία, επειδή δεν την κατέχει, επειδή νιώθει πως του λείπουν πράγματα για να Ολοκληρωθεί ως Άνθρωπος και γι’ αυτό ακριβώς την Αγαπά και την Αναζητεί.
Ερχόμενοι σε κάποια άλλα λόγια, αυτά του Πλάτωνος, ο οποίος έλεγε ότι «Δεν αγαπούμε αυτά που έχουμε, αλλά αυτά που μας λείπουν», οδηγούμαστε προς εκείνο που μας Λείπει, εκείνο που μας Συμπληρώνει, εκείνο που μας Τελειοποιεί.
Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν ο Σωκράτης έλεγε «Ένα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω» , δεν το υποστήριζε, φυσικά, για να συμβιβαστεί με το να μη ξέρει τίποτα. Είναι μια αναγνώριση όσων δεν γνωρίζουμε και ταυτόχρονα ένα σημείο εκκίνησης για να μάθουμε περισσότερα (επειδή χρειάζεται να ξέρουμε περισσότερα), καθώς η Γνώση αποτελεί Δύναμη. Για να μπορέσουμε να κατευθύνουμε, να διδάξουμε και να καθοδηγήσουμε, θα πρέπει πρώτα με την σειρά μας, εμείς, να είμαστε μαθητές, «δέσμιοι» της Γνώσης, και ως εκ τούτου Πραγματικά Ελεύθεροι και όχι «ελεύθεροι» μέσα στην άγνοια και την ανία του σύγχρονου παρηκμασμένου κόσμου.
Σημαντικό ρόλο για όλα αυτά παίζει η Εκπαίδευση. Ο ρόλος της Εκπαίδευσης είναι να αναβλύζουν οι εγγενείς ιδιότητες του Ξεχωριστού Ανθρώπου. Αυτή η ιδιότητα της Εκπαίδευσης προέρχεται ακριβώς από την ρίζα της λέξης εκ – παιδεύω, που σημαίνει να βγάζω από μέσα προς τα έξω.
Πολύ σωστά ο Πλάτωνας έλεγε ότι ο Φιλόσοφος παίζει τον ρόλο της Μαίας. Όπως υπάρχει μια Μαία που μας φέρνει στην ζωή με την γέννηση, έτσι υπάρχει και κάποιος Φιλόσοφος που μας δίνει ζωή την ημέρα, που μας βοηθάει να βγάλουμε αυτά που έχουμε μέσα στην ψυχή μας, να» δέσουμε» τις Ιδέες μας, εκπαιδευόμενοι απ’ αυτές, να βάλουμε τάξη στα συναισθήματά μας και να ορίσουμε την Ζωή μας σύμφωνα με τα Πρότυπα που Πρεσβεύουμε, Ακολουθούμε και Τιμούμε.
Η Αλήθεια μας Μορφώνει (χωρίς να μας παραμορφώνει), μας Πληροφορεί χωρίς να ψεύδεται, μας Απελευθερώνει και ξυπνά στην Ψυχή, την Καρδιά και τον Νου εκείνες τις εσωτερικές δυνάμεις που θα μας Εξυψώσουν.
Το Σίδερο και το Ατσάλι ίσως να μοιάζουν ασύνδετα για όσους έχουν επιδερμική και επιφανειακή αντίληψη της Ζωής. Για Εκείνους, όμως, που μπορούν να βλέπουν Μακριά και Σωστά, αποτελούν μια συνεχή (όσο και συνεπή) αλληλουχία θέσεων και απόψεων που εξετάζονται από την Ιδέα μας , από μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρητική βάση, η οποία μέσα από τον ρου της Ιστορίας, και με βασικό πυλώνα το Ομηρικό Πρότυπο, ξετυλίγεται μέχρι τις ημέρες μας, βρίσκοντας την Τελειότητα στις απαγορευμένες και «καταραμένες» , από το φιλελεύθερο και μαρξιστικό κατεστημένο, Ιδέες της Τιμής και του Αίματος που Συγκλόνισαν την Ευρώπη του 20ου αιώνα.
Επειδή η Καρδιά γράφει το σενάριο των Ονείρων, και το Σίδερο με το Ατσάλι μπορεί να αποτελούν δύο διαφορετικά υλικά , μοιράζονται όμως το ίδιο Μυστικό!