μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σήμερα η Ευρώπη κυβερνάται από οικονομικές δυνάμεις και τεχνοκράτες, όπως ο υπόλοιπος κόσμος και δυστυχώς περιορίζεται σε έναν απλό γεωγραφικό χάρτη, τα σύνορα του οποίου αμφισβητούνται ακόμη και κατέχονται από τις δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κέρδισαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τις ΗΠΑ και την Ρωσία.
Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, ο φαινομενικός δυισμός, πολιτικός και οικονομικός, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ερμηνεύεται με τη συνήθη δυαδική λογική των κατηγοριών φίλος/εχθρός, καλός/κακός, που στην πραγματικότητα εμποδίζει τη σωστή εστίαση μιας επείγουσας ανάγκης, η οποία δεν μπορεί πλέον να αποποιηθεί μιας ευρωπαϊκής επιλογής σε κάθε τομέα: πολιτικό, τεχνολογικό, υπαρξιακό και πνευματικό. Ταυτόχρονα έχει χαθεί και η ικανότητα διάκρισης μεταξύ εχθρού και φίλου, καθώς και η βάση της έννοιας της Πολιτικής, της κληρονμιάς του Carl Schmitt. Όλα αυτά δυστυχώς, προκαλούν μια «πολιτική πλοήγηση εξ όψεως», που οδηγεί πολλούς να καταφύγουν στη «μικροπολιτική» των αδιέξοδων του πατριωτισμού και εθνικισμού.
Σήμερα το Έθνος δεν είναι πια αυτό του δέκατου ένατου αιώνα και του Risorgimento, αλλά αυτό ταυτίζεται με ένα μεγαλύτερο Έθνος και Πατρίδα, που είναι η Ευρώπη. Για πολλά χρόνια λοιπόν, χρειαζόμασταν μια πρωτοπορία που θα φέρει μια «μεγάλη πολιτική» που θα υιοθετήσει τον Μύθο της Ευρώπης ως Δύναμη. Πρέπει δηλαδή να ξεπεράσουμε και να παραμερίσουμε οριστικά τον εσωτερικό εθνικισμό, τον οποίο επιβαρύνουν, μεταξύ άλλων, εμφανείς ρωσικές και αμερικανικές επιρροές και να εισρεύσουμε με κάθε δυνατή ενέργεια, σε έναν ευρωπαϊκό εθνικισμό.
Οι εθνικισμοί οι πατριωτισμοί ουσιαστικά, δεν χρειάζεται να συγκρούονται μεταξύ τους όταν μοιράζονται την ίδια ιστορία, την ίδια κουλτούρα και το ίδιο αίμα. Η πολιτιστική και πνευματική μας καταγωγή δεν είναι μόνο εθνική, είναι και ευρωπαϊκή. Προερχόμαστε, μέσα στον χρόνο, από μια μόνο πηγή με χίλια ρέματα.
Ως εκ τούτου, ο μικροεθνικισμός και ο τυφλός πατριωτισμός, σε συνδυασμό με την απόλυτη απόρριψη της Ευρώπης (που εκλαμβάνεται ως δαιμονικό τέρας), αποτελούν ένα διαρκές εμπόδιο στην ευρωπαϊκή λύτρωση και στην έννοια της Ευρώπης ως Δύναμης. Πρέπει να απελευθερωθούμε, μια για πάντα, από τη δυαδική νοοτροπία της Ρωσίας ( με ναι και όχι) της Αμερικής (με ναι και όχι) και να τοποθετηθούμε επειγόντως σε αυτόν τον τρίτο δρόμο, μεταξύ άλλων, που έχει ήδη εντοπιστεί πολλά χρόνια πριν από τον Moeller Van Den Bruck, δηλαδή αυτόν μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Στην πραγματικότητα η Ευρώπη δεν είναι (πολιτιστικά και πνευματικά), ούτε Δύση ούτε Ανατολή. Το Ευρωπαϊκό μας Έθνος, εκφράζει πολλές ποικιλομορφίες που προέρχονται από μια ενιαία μήτρα, φτιαγμένη από προγονικές αξίες και μνήμες, που συνθέτουν τον Ευρωπαϊκό Μύθο και αυτό είναι που πρέπει να ενσαρκωθεί. Ένας Ευρωπαϊκός Μύθος ως ακριβής πολιτική και πνευματική επιλογή. Η Συνθήκη της Γιάλτας του 1945, ενέκρινε τη διχοτόμηση όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης και ο Adriano Romualdi δικαίως προσδιόρισε τον αντιφασισμό, ως τον πραγματικό φύλακα της Γιάλτας. Ακόμη και σήμερα η σημαία του αντιφασισμού (εν απουσία φασισμού), κυματίζει συνεχώς όχι μόνο στην Ιταλία (όπως ισχυρίζονται κάποιοι χωρίς καμία θεωρία ή πρακτική) αλλά και στην Ευρώπη, με τους κατασταλτικούς αντιεθνικιστικούς νόμους.
Τη σημαία του αντιφασισμού κυματίζει και η Ρωσία του Putin, με τα αντιφασιστικά της συνέδρια και τον εορτασμό της 9ης Μαΐου, που γίνονται κάθε χρόνο στη Μόσχα, αλλά και για να δικαιολογήσουν την εισβολή στην Ουκρανία (ευρωπαϊκό έδαφος) για να την αποναζιστικοποιήσουν. Εν τω μεταξύ, συγκεκριμένες περιοχές της (ριζοσπαστικής;) ακροδεξιάς, μολύνονται μέσω ενός είδους φιλορωσισμού της “τρίτης Ρώμης” ή με ένα είδος επαγόμενου ειρηνισμού (πιθανός πυρηνικός πόλεμος και επομένως όχι στον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό). Στην πραγματικότητα σήμερα, ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας αναγεννά δυναμικά τη συμμαχία τύπου Γιάλτας μεταξύ Trump και Putin εις βάρος της Ευρώπης, με όλο τον σεβασμό στα ριζοσπαστικά κινήματα του τύπου Dugin.
Υπάρχει χωρίς αμφιβολία μια «εξέλιξη» του αντιφασιστικού πνεύματος, που ουσιαστικά εναντιώνεται στην αναγέννηση του Ευρωπαϊκού Έθνους, που πνίγηκε το στο αίμα το 1945. Παραδόξως ένας πολύ γνωστός αντιφασίστας, ο Franco Ferraresi, δηλώνει ότι μόνο η πολιτική κουλτούρα της ριζοσπαστικής δεξιάς και η πολιτική της δράση, ακόμα ζωντανή και παλλόμενη, μπορούν να δημιουργήσουν ξανά την αφύπνιση, μιας νέας ευρωπαϊκής τάξης. Θυμάμαι ότι ο Robert Brasillach, δήλωσε ότι το αίμα που χύθηκε από τους Ευρωπαίους μαχητές (ο λεγόμενος σπόρος του αίματος), κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν μάταιο, αλλά θα γονιμοποιούσε το μέλλον.
Το χυμένο αίμα είναι μια αόρατη ενέργεια που εμποδίζει την Ευρώπη να σαπίσει.
Έχουμε καθήκον να συλλέξουμε τον σπόρο του αίματος που χύθηκε από τους πατέρες μας, στο όνομα μιας νέας ευρωπαϊκής τάξης και μιας νέας Ευρώπης.
Σήμερα βρισκόμαστε στην αρχή μιας περιόδου συγκυριών και πιθανών αλλαγών και μόνο με το να «εισάγοντάς μας» σε αυτές τις δυναμικές (ακόμα και να τις στηρίξουμε αν χρειαστεί) μπορούμε να υπονομεύσουμε αυτή την ιμπεριαλιστική ισορροπία που κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή μας γη. Για όλα αυτά σήμερα, το να ορίζει κανείς τον εαυτό του ως φιλορώσο, φιλοαμερικανό, ειρηνιστή, αντιευρωπαϊστή, σημαίνει ότι είναι ένα και το αυτό: αντιφασίστας και υπηρέτης του τάγματος της Γιάλτας.