Γεννημένος στις 22 Ιουνίου 1944 στο Παρίσι, έφυγε από τη ζωή σήμερα στις 7 Δεκεμβρίου 2025 σε ηλικία 81 ετών, ο Jean-Gilles Malliarakis. Ήταν μια εμβληματική μορφή του γαλλικού ριζοσπαστικού εθνικισμού, ένας τολμηρός και ακούραστος ακτιβιστής από τη δεκαετία του 1960. Γιος του Έλληνα ζωγράφου Antoine Malliarakis (με το παρατσούκλι «Mayo») και στενός φίλος του Jacques Prévert και του Albert Camus, μεγάλωσε σε ένα αριστερό πνευματικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον. Όμως σε ηλικία 15 ετών, μια θεατρική παράσταση του Camus, εμπνευσμένη από τους Δαίμονες του Dostoïevski , τον μετέτρεψε σε έναν φανατικό αντικομμουνιστή, προσελκύοντας, τον σε ριζοσπαστικούς εθνικιστικούς κύκλους. Απόγονος ενός Έλληνα ναυάρχου, εξέφρασε εθνικιστικές απόψεις από την εφηβεία του, υποστηρίζοντας το κίνημα “Jeune Nation” ενώ ήταν ακόμα στο λύκειο.
Αργότερα, σαν φοιτητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, ο Malliarakis συμμετείχε στην “Action Française” και αγωνίστηκε για την Γαλλική Αλγερία κατά τη διάρκεια του Αλγερινού Πολέμου. Εντάχθηκε επισης στους “Ανεξάρτητους Νέους” του Παρισιού, ένα παράρτημα του “Εθνικού Κέντρου Ανεξάρτητων και Αγροτών” (CNIP), όπου συνεργάστηκε με προσωπικότητες όπως ο Jean-Marie Le Pen. Το 1966, ίδρυσε τον “Cercle Capitaine Moreau,” μια αντισιωνιστική ομάδα. Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο κίνημα “Jeunesses Patriotes et Sociales” του Roger Holeindre. Το 1969, ενώ δημιουργούσε το δικό του φοιτητικό κίνημα, “Positions Nouvelles”, το οποίο μετονομάστηκε σε “Action Nationaliste”, οργάνωσε μια εκδήλωση μνήμης στο Sciences Po, για την 50ή επέτειο των “Fasci Italiani di Combattimento”.
Στις 2 Μαΐου 1969, κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων με ακροαριστερούς ακτιβιστές στο Lycée Louis-le-Grand (όπου ένας αριστερός μαθητής έχασε πολλά δάχτυλα σε μια έκρηξη), ο Malliarakis συνελήφθη, αναίσθητος στα επεισόδια και κρατήθηκε για τρεις εβδομάδες. Από το 1969 έως το 1972, ήταν μέλος της περίφημης εργάνωσης “Ordre Nouveau” και εντάχθηκε στο πολιτικό της γραφείο. Συνελήφθη επανειλημμένα για «βίαιη αναταραχή» και εξέτισε αρκετές σύντομες ποινές φυλάκισης. Μετά από ένα διάλειμμα από την πολιτική, ο Malliarakis επανεμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αγοράζοντας το βιβλιοπωλείο Librairie française του Henry Coston, έναν εμβληματικό και διάσημο χώρο του παρισινού εθνικισμού, ο οποίος έπεσε θύμα εννέα βομβιστικών επιθέσεων (η τελευταία το 1986). Κινήθηκε έπειτα προς μια αντικαπιταλιστική πολιτική, υποστηρίζοντας έναν «Τρίτο Δρόμο» μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού.
Το 1977 εντάχθηκε στο “Groupe Action Jeunesse” (GAJ), όπου διηύθυνε την εφημερίδα “Jeune Nation Solidariste”. Το 1979 συγχώνευσε το GAJ με το “Groupes Nationalistes Révolutionnaires de Base” για να δημιουργήσει το “Mouvement Nationaliste Révolutionnaire” (MNR), του οποίου και ηγήθηκε. Το 1982 επιχείρησε να σχηματίσει συνασπισμό με το “L’Œuvre française” του Pierre Sidos, το οποίο απέτυχε γρήγορα. Επίσης προσπάθησε και την προσέγγιση με την μεταπολιτική ομάδα GRECE (Nouvelle Droite). Το 1984 το MNR έγινε το “Troisième Voie”, (Τρίτος Δρόμος), ενσωματώνοντας πρώην μέλη του “Parti des Forces Nouvelles” και της “Jeune Garde” (μια νεανική πτέρυγα που δημιουργήθηκε το 1984). Ο Malliarakis έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 1986, στην 12η εκλογική περιφέρεια του Παρισιού, λαμβάνοντας το 2,5% των ψήφων. Στη συνέχεια, παρουσίασε μια διμηνιαία εκπομπή στο Radio Courtoisie, μαζί με τον Serge de Beketch. Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, εγκατέλειψε σταδιακά τον επαναστατικό εθνικισμό και εντάχθηκε στο Front National ενώ διηύθυνε τις εκδόσεις “Éditions du Trident” (με εξειδίκευση σε αντιμασονικές επανεκδόσεις). Υπερασπίστηκε τους μικρούς καταστηματάρχες και τους τεχνίτες και ασπάστηκε την χριστιανική ορθοδοξία. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε ενεργός ως δοκιμιογράφος (έργα για τη Γιάλτα, το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο, την Κόκκινη Τρομοκρατία κ.λπ.) και blogger στο L’Insolent.
Ένας ακούραστος ακτιβιστής και ιδεολόγος, που ήταν πάντα κοντά στην νεολαία του δρόμου αλλά ταυτόχρονα και πολύ διαβασμένος. Άφησε πίσω την ανάμνηση μιας αγωνιστικής καριέρας πλούσιας σε ιδεολογικές εξελίξεις, που κυμαίνονται από τον Επαναστατικό Εθνικισμό της δεκαετίας του 1970-1980 σε έναν εθνικισμό του πολιτικού αγών μέσα από το Εθνικό Μέτωπο.
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος