Ένα ακόμη βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη» για τον μεγάλο Γερμανό συγγραφέα και στοχαστή Ernst Jünger. Το πρώτο με τίτλο «Ο ηρωικός ρεαλισμός του Ernst Jünger», ασχολήθηκε με μια περιγραφή της προσωπικότητας και του έργου του Γερμανού. Επίσης κυκλοφόρησε και ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά βιβλία του, «Το πέρασμα στο δάσος» και το «Καταιγίδες από ατσάλι» που αφορά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.Πάμε όμως με την σειρά με τη νέα αυτή κυκλοφορία.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με το περίφημο έργο του ο «Εργάτης», ο Ernst Jünger είδε την κρίση της αστικής τάξης να ξεπερνιέται από την έλευση ενός νέου πολιτισμού, ήταν αναμφισβήτητα αισιόδοξος. Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να αναγνωρίσουμε, ότι η αστική τάξη είναι εκείνη παγκόσμια τάξη που οργανώνει άμεσα τη διαδικασία της διάλυσης της Ευρώπης. Όταν αντίθετα προφήτευσε «το τέλος των χιλιετηρίδων», εννοώντας ότι είχε έρθει το τέλος της ευρωπαϊκής παράδοσης, είχε απολύτως δίκιο.
Όπως προέβλεψε ο Γερμανός διανοούμενος, οι γνωστές φιλελευθέρες «Ελίτ» που βρίσκονται στην εξουσία σήμερα, αντιπροσωπεύουν την παρακμή και την διάλυση των αξιών, αποτελώντας τον καρπό της απροσδόκητης επιβεβαίωσης μιας πλαστικοποιημένης εποχής. Μια εποχή που διοικείται από ηθικά και πολιτισμικά κατώτερα στοιχεία και βασίζεται «όχι σε ηρωικά, αλλά σε ιδανικά που μοιάζουν με τερμίτες». Και όμως, όταν ο Jünger διατύπωσε τις ιδέες του, ένας ολόκληρος κόσμος έβραζε πραγματικά από την επιθυμία να ανατρέψει τα αστικά είδωλα. Η «Γιουνγκεριανή» εποχή όμως διήρκεσε μόνο μια στιγμή. Το 1932 – η χρονιά που γράφτηκε ο “Εργάτης” – έχει περάσει προ πολλού, οι ιστορικές προσπάθειες αναζωογόνησης της Ευρώπης με ριζοσπαστικές θεραπείες που αντλήθηκαν από την ίδια ηρωική δεξαμενή, είναι νεκρές και θαμμένες και όλα τώρα στηρίζονται στην ηρεμία μιας παγκόσμιας κυριαρχίας διαβρωτικών καταστάσεων και βαθιά σαπισμένων αξιών και ιδεών .
Και ο ίδιος ο Jünger, καθώς περνούσαν οι δεκαετίες, εγκατέλειψε τις «φαουστικές του εικόνες» και τις μηδενιστικές του τάσεις και άρχισε να επιχειρηματολογεί με όρους του «τέλους της ιστορίας» και της οικολογικής άμυνας της Γης, προσαρμόζοντας τη λογοτεχνική του ιδιοφυΐα σε όμορφες φανταστικές αναπαραγωγές του μεταϊστορικού μυθιστορήματος. Παρόλο που κάποια στιγμή, εκείνη την περίοδο διαφωνούσε με τον πεσιμισμό του Spengler, έγραψε όμως ότι περίμενε μια επερχόμενη «εποχή των Τιτάνων», «πολύ ευνοϊκή για την τεχνολογία αλλά δυσμενή για το πνεύμα και τον πολιτισμό». Τιτάνες ίσως όχι, αλλά αυτός ακριβώς φαίνεται να είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε, στον οποίο οι τεχνοκράτες, οι πολιτικοί και οι μάζες δεν έχουν καμία ανάγκη από ανακοινώσεις, όπως αυτές του Jünger και του Spengler.
«Η Ολική Κινητοποίηση δεν είναι ένα μέτρο που πρέπει να εφαρμοστεί, αλλά κάτι που συμβαίνει από μόνο του. Είναι τόσο στον πόλεμο, όσο και στην ειρήνη, η έκφραση του μυστηριώδους και αδυσώπητου νόμου στον οποίο μας καταδικάζει η εποχή των μαζών και των μηχανών. Συμβαίνει λοιπόν κάθε ζωή να τείνει όλο και πιο αναμφισβήτητα προς την κατάσταση του Εργάτη και οι πόλεμοι των ιπποτών, των βασιλιάδων και των πολιτών να διαδέχονται τους πολέμους των εργατών, πόλεμοι για την ορθολογική δομή και την αδιάλλακτη φύση των οποίων μας έχει ήδη δώσει μια ιδέα η πρώτη μεγάλη σύγκρουση του εικοστού αιώνα».
Έτσι έγραψε ο Jünger το 1930, τη χρονιά που εκδόθηκε η πρώτη έκδοση του δοκιμίου «Η Ολική Κινητοποίηση»- που αποτελεί και το κύριο κείμενο του νέου νέου βιβλίου μας. Ένα μικρό αλλά σύνθετο δοκίμιο, που είναι από τα πιο σημαντικά του 20ου αιώνα και το οποίο αναλύω στην εισαγωγή του βιβλίου, ώστε να ετοιμαστεί ο αναγνώστης να το μελετήσει με πολύ προσοχή και σκέψη. Αυτή η κοσμοθεωρία του Γερμανού φαινόταν να ανήκει σε μια περασμένη εποχή, καταδικασμένη στον αιώνα των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών και των παγκόσμιων πολέμων. Όμως η «Η Ολική Κινητοποίηση» στην παγκόσμια μορφή της, με το θόλωμα των ορίων μεταξύ ειρήνης και πολέμου, την ομαλοποίηση της βίας και την υποβάθμιση των πάντων – συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων – στις κατηγορίες της απλής διάστασης της εργασίας, αναδεικνύεται ως ένα ολοένα και πιο ουσιαστικό ερμηνευτικό κλειδί για την πλήρη κατανόηση φαινομένων όπως η ανεξέλεγκτη κυριαρχία της τεχνικής «προόδου», η επιβολή ολοκληρωτικών μέτρων από την δημοκρατία και η γενική κρίση της πολιτικής.
Η Ανθολογία αυτή, περιλαμβάνει επίσης και άλλα σημαντικά κείμενα δικά του αλλά και αναλύσεις για το σύνθετο πνεύμα του, μιας και που ο ίδιος συνεχώς μας προειδοποιούσε για την επερχόμενη νίκη της νεωτερικότητας. Αναφορικά με την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, μιλά για το «μηχανολογικό πάρκο στο οποίο μεταμορφώνουν τον κόσμο», τονίζοντας τα δυσάρεστα χαρακτηριστικά του, τη μονοτονία, την ισοπέδωση και την απογοήτευση,«χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η καταστροφική δυνατότητα που διαθέτουν οι μηχανές σε περιόδους πολέμου και ειρήνης». Ο ενθουσιασμός του σύγχρονου ανθρώπου μπροστά στις αντικατοπτρισμούς της επιστήμης και της τεχνολογίας, τελικά, θυμίζει στον στοχαστή μας «την έκπληξη του άγριου στον οποίο δείχνονται καθρέφτες, ρολόγια και πυροβόλα όπλα, αντικείμενα που άλλοτε προκαλούν γοητεία και άλλοτε τρόμο στην ψυχή του. Και προσφέρει τους καρπούς της γης του, τα στολίδια του και γίνεται σκλάβος, για να τα κατέχει».