1979: ο Πίνο Ράουτι παρουσιάζει την «Νέα Θέσι» στο 12ο συνέδριο του MSI και έρχεται σε ρήξη με τον Αλμιράντε

Ο Πίνο Ράουτι (Giuseppe, [Pino], Umberto Rauti), Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός που διατέλεσε Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, [«Movimento Sociale Italiano», σε συντομογραφία «M.S.I.»], βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Εθνικιστικού Κινήματος,
μία από τις σημαντικότερες μορφές του Πνεύματος στον 20ο αιώνα, γεννήθηκε στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας στις 19 Νοεμβρίου 1926 και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη.

Ίδρυσε το Κέντρο Μελετών «Νέα Τάξη», [Centro Studi «Ordine Nuovo»], με σύμβολο το Διπλό Πέλεκυ, καθώς και το το Εθνικιστικό βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο «Europa», [Ευρώπη], μέσα από τον οποίο εκδόθηκαν βιβλία Πολιτικής, Ιστορίας, Φιλοσοφίας, Λογοτεχνίας, Εσωτερισμού, Θρησκειών, Παραδόσεων, Αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, αλλά και έργα φιλοσόφων και διανοητών όπως οι Φρειδερίκος Νίτσε, Μάρτιν Χάιντεγκερ, Όσβαλντ Σπένγκλερ,Άλφρεντ Ρόζεμπεργκ, Ιούλιος Έβολα, Τζιοβάνι Τζεντίλε, Μάσσιμο Σκαλίτζερο, Ερνστ Γιούνγκερ, Χανς Γκύντερ, Ζωρζ Ντυμεζίλ, Βιλφρέντο Παρέτο, Άρνολντ Γκέλεν, Αλαίν ντε Μπενουά,Έζρα Πάουντ, Γιούκο Μισίμα, Πιέρ Ντριέ Λα Ροσέλ, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, Κνουτ Χάμσουν, Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούντσιο, Τζ. Ρ. Τόλκιν, και άλλων.

Παράλληλα από τον εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησαν βιβλία αναθεωρητών ιστορικών για το «Ολοκαύτωμα» και τα «εγκλήματα του φασισμού», βιβλία που αναφέρονται στα εγκλήματα των συμμάχων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και τίτλοι ιδεολογικού περιεχομένου, πολιτικής, οικονομίας και οικολογίας.
Ήταν ο εμπνευστής και δημιουργός οργανώσεων Νέων όπως το «Κίνημα άνεργων Νέων», οι «Ομάδες Οικολογικών Ερευνών», οι οργανώσεις γυναικών του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, αλλά και δεκάδων ραδιοφωνικών σταθμών και πολιτιστικών κέντρων σε μια σειρά από πόλεις της Ιταλίας. Δημιούργησε τις κατασκηνώσεις «Hobbit», τίτλο που εμπνεύστηκε από το ομώνυμο μυθιστόρημα φανταστικής λογοτεχνίας του Βρετανού συγγραφέα J. J. Tolkien, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες νέοι Ιταλοί αλλά και Ευρωπαίοι Εθνικιστές. Έδωσε έμφαση στην ανάγκη της δημιουργίας κοινοτήτων, στη συμμετοχή των εθνικιστών στην λύση προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι τοπικές κοινωνίες, καθώς και στον εθελοντισμό, μέσα από τις τάξεις της «Casa Pound», που δραστηριοποιείται σχεδόν σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της Ιταλίας. Έθεσε ως προτεραιότητα την «μεταπολιτική» και δημιούργησε τις βάσεις για την κατάργηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς στους χώρους της διανοήσεως και των μέσων Μαζικής Ενημερώσεως και για το σύνολο του ιδεολογικού του έργου χαρακτηρίστηκε ως ο «Μαύρος Γκράμσι».

Έγινε θύμα αναπόδεικτων διώξεων και στις 4 Μαρτίου 1972, εκδόθηκε εναντίον του ένταλμα συλλήψεως από δικαστή του Τρεβίζο για τις βομβιστικές επιθέσεις σε τρένο στις 8 και στις 9 Αυγούστου 1969, ενώ το κατηγορητήριο επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε τις επιθέσεις της 12ης Δεκεμβρίου. Στη συνέχεια ασκήθηκε εναντίον του δίωξη για τη σφαγή στην Piazza della Loggia της Brescia και στις 15 Μαΐου 1978 παραπέμφθηκε σε δίκη, περίπου τη χρονική περίοδο στην οποία διεξάγεται το 12ο Συνέδριο του MSI, όμως στις 16 Νοεμβρίου 1980 αθωώθηκε, λόγω ελλείψεως αποδεικτικών στοιχείων.

Αποτέλεσε, ίσως, τη σημαντικότερη εθνικιστική προσωπικότητα, διανοητή, φιλοσόφου και ηγέτη, στην Ευρώπη, στη διάρκεια του 20ου και στην 1η δεκαετία του 21ου αιώνα. Έγραφε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες, τα οποία αποτελούν πνευματική εργασία περίπου εξήντα χρόνων που επηρέασαν τους αγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του Εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες. Συνεργάστηκε με τον αντάρτη πόλεων Franco Freda και συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία των ένοπλων πυρήνων N.A.R.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι από το Εθνικιστικό περιοδικό «Ελληνικό Αύριο» και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 6 του  Οκτωβρίου 1979

Το 12^ο Συνέδριο της Ιταλικής Δεξιάς
Με μεγάλη επιτυχία έλαβε χώρα το 12ον Συνέδριον του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήμα­τος (M.S.I.) εις την Νεάπολιν της Ιταλί­ας από 5 έως 7 Οκτωβρίου.

Εις την μεγάλη αίθουσα Τελετών του Με­γάρου των Μεσογειακών Αγώνων, συνεκεντρώθησαν 1.100 αντιπρόσωποι από όλα τα διαμερίσματα της χώρας, καθώς και αντιπροσωπείαι πλείστων Κρατών.

Έντονη υπήρξε ή πα­ρουσία και του (C.Τ.Ι.Μ.) του Τριχρώμου Κομιτάτου των ανά τον Κόσμο Ιταλών (κάτι ανάλογο με τους Ελληνικούς Συνδέσμους Εθνικιστών της αλλοδαπής).

Προσκεκλημένοι – τιμήςένεκεν – ήσανοστρατηγός KAULZA DE ARRIAGA, πρόεδροςτουΠορτογαλικούΚόμματοςτηςΔεξιάς, ο JEAN LOUIS TIXIER-VIGNANCOUR τουΓαλλικού ORDER NOUNEAU καιοι PASCAL CAUCHON και ALAIN ROBERT μέλητουΠολιτικούΓραφείουτων FORCES NOUVELLES (ΝέωνΔυνάμεων). Απότην Iσπανίαο BLAS PINAR με πολυάριθ­μο επιτελείο. OMARCELINOBOLVANCALDERARA, Γεν. Γραμματεύς του Κυβερνώντος Κόμματος της Παραγουάης. Ο GERSON GAMATA, αντιπρόεδρος του Κοινοβουλίου της Βρα­ζιλίας.

Περισσότεροι από 200 δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ εκάλυψαν το Συνέδριο, για έν­τυπα και τηλεόρασι.

Κατά την έναρξιν των εργασιών, απηύθυ­ναν χαιρετισμούς οι ξένοι αντιπρόσωποι, με πρώτον τον KAULZADEARRIAGA, ο οποίος υπεγράμμισε… «την ανάγκη της ενώσεως της ΕΥΡΩΔΕΞΙΑΣ ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, Η οποία προσπαθεί να περικύκλωση την Ευρώπη, την Μ. Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο. Η ανθρωπότης θα επιζήση μόνον με την Δεξιά, είπε ό Στρατηγός, αφού νικήσουμε τον Κομ­μουνισμό. Η πάλη αυτή είναι πάλη ζωής και θανάτου, που πρέπει να συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις χωρίς δισταγμό και οικο­νομίες μέχρι της τελικής ΝΙΚΗΣ. Οι Δημο­κρατίες και οι Σοσιαλδημοκρατίες στην Ευ­ρώπη, οπωσδήποτε δεν είναι αντικομουνιστικές. Όλες αυτές οι Δημοκρατίες απεδείχθη­σαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν την Κομμου­νιστική προπαγάνδα, που εισέρχεται παντού. Μόνον η Δεξιά είναι εκείνη που θα μπορέση να μπει φραγμός και να αντιμετώπιση τον Κομ­μουνισμό. ΑΛΛΑ Η ΔΕΞΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ε­ΝΩΜΕΝΗ στην ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ, στην ΙΤΑΛΙΑ, στην ΕΥΡΩΠΗ, στον Κόσμο. Μόνον έτσι θα νικήσου­με. Για τον λόγο αυτό το Συνέδριό σας-τό­νισε ό Στρατηγός DeARRIAGA- παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο για την Ιταλία αλλά για την Δεξιά όλου του Κόσμου. Δίνει δύναμι στην Ευρωδεξιά».

Ο PASCALCAUCHON των Γαλλικών Νέων Δυνάμεων είπε μεταξύ άλλων: Η Ευρωδεξιά είναι πίστις στο παρελθόν γιατί είναι κοινή η ιστορία μας, και υπευθυνότης για το παρόν γιατί παρ’ όλον ότι δεν είναι η ΕΟΚ η Ευρώπη που εμείς θέλουμε και για την οποία αγωνιζόμαστε, πρέπει να καταστή χωρίς κινδύνους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς από τις στέπες του Βορρά. Η Ευρωδεξιά είναι επίγνωσις γιατί από την εμπειρία μας την εκλογική στην Γαλλία, είχαμε την διαβεβαίωσι ότι ο ρόλος μας στη Δεξιά είναι αποφασιστικός και ουσιαστικός στην Γαλλία.

Ο Ρ. GAUCHON ετόνισε επίσης ότι … η Ευρωδεξιά είναι άνοιγμα προς το Μέλλον ε­πειδή είναι ανοικτή πολιτικά προς όλους, με ανοικτές ιδέες και πραγματικότητες. Είναι το μέλλον της Γαλλίας, είναι το Μέλλον της Ευρώπης.

Διά λογαριασμό της Ισπανίας του BLASPINARμίλησε ο LOUISFERNANTESVILLAMESο οποίος ανεφέρθη στην κοινή πορεία της Ιταλίας και Ισπανίας, οι οποίες ζουν μαζί την τραγωδία της αναρχίας και της εγκληματικότητας. Απέδωσε δε την ευθύνη για την τρομοκρατία στις ψευδοδημοκρατίες των χω­ρών τους. Δίνουμε μεγάλη μάχη, είπε, εναντίον της αναρχίας. Σας καλώ δε όλους σε κοινό αγώνα για την σωτηρία της Ευρώπης. Με αυτή την πρόσκλησι, σας καλώ «με το πρόσωπο στον ήλιο για μια καινούργια άνοιξη».
Με ανάλογο περιεχόμενο ήσαν και οι χαι­ρετισμοί των άλλων αντιπρόσωπων.

Ενωμένη Ευρώπη για την αντιμετώπιση του Κομμουνι­σμού
Μετά τους χαιρετισμούς, πρώτος μίλησε πρόεδρος του M.S.I.και βουλευτής του Ιταλικού Κοινοβουλίου ROMUALDI. Αφού α­νεφέρθη στο προηγούμενο Συνέδριο του 1977, καθώς και στα πολιτικά γεγονότα πού μεσο­λάβησαν, έφερε στην μνήμη όλων τα θύματα της τρομοκρατίας, θύματα από την Νεολαία του Κόμματος. Όλοι οι παριστάμενοι εχαιρέτησαν όρθιοι τους γονείς των νέων που ει­σήλθαν εκείνη την στιγμή στην αίθουσα, ζη­τώντας έκδίκησι για τον άδικο θάνατο τους.

Το απόγευμα έλαβε τον λόγο ο Γεν. Γραμ­ματεύς του Κόμματος, GEORGIO ALMIRANTE ο οποίος αφού έκανε έναν απολογισμό για το διάστημα μεταξύ των δύο Συνεδρίων, καθόρισε τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του κόμ­ματος με την πρότασι: ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ, ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΑΣ.

Μετά τον ALMIRANTE ανήλθαν στο βήμα πολλοί oμιληταί, όπως ο βουλευτής του M.S.I. ABDULLAHHASSAN απόγονος των Βασιλέων του Αφγανιστάν, ο οποίος ανέφερε τον αγώ­να των Αφγανών εναντίον της βίας του Μαρ­ξισμού ως παράδειγμα προς όλους τους λα­ούς που ζουν κάτω από τον υλιστικό Μαρξι­σμό, χωρίς να αντιδρούν (εννοούσε το Ιράν και την Λιβύη).

Κατά την διάρκεια της ομιλίας του GUARRA, εμφανίσθηκε ένας φραγκισκανός καλό­γερος, ανάπηρος πολέμου, ο οποίος προσέφε­ρε μια πελώρια ανθοδέσμη στο Κόμμα. Αναφορά στη νέα στρατηγική της Σοβιετικής Ενώσεως έκανε ο υ­πεύθυνος των Δημοσίων Σχέσεων του Κόμματος TREMAGLIA και επέστησε την προσοχή των Ευρωπαίων ό­σον άφορα τους κινδύνους από τον Ευρωκομουνισμό. Ο Ευρωκομουνισμός εί­ναι η νέα τακτική της Σοβιετικής Ενώσεως· δεν εί­ναι διάσπασις του κομμου­νισμού, όπως εκ πρώτης ό­ψεως φαίνεται.

Ο NICCOLAI ανέλυσε τηνοικονομική και πολιτική κατάστασι της Ιταλίας, υπογραμμίζοντας ότι αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται επιφανειακά. Οι αναποδιές και τα κακά στον Ιταλικό Λαό δεν είναι μόνον οικο­νομικά και πολιτικά. Εί­ναι πιο πολύ ηθικά. Από την μια πλευρά είναι το Χριστιανοδημοκρατικό πού κυβερνά εδώ και 30 χρόνια με την ανοχή του Κομμου­νιστικού Κόμματος, κληρο­νομώντας τον Φασισμό, χω­ρίς καμιά διακοπή. Από την άλλη πλευρά είναι ό Ιταλικός Λαός που μοιά­ζει σαν να έχασε την Ι­στορική του Μνήμη. Ένας Λαός, ένα Έθνος χωρίς ψυ­χή.

Ιδιαίτερη αίσθησι επροξένησε ο λόγος του PINO RAUTI, ο όποιος παρου­σίασε τη Νέα θέσι: SPAZIO NUOVO. Δεν ενόχλησα κανέ­να, είπε, από τους προ εμού ομιλητές, για να μην παρασυρθούμε σε διάλογο. Η πρότασίς μου, ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ, είναιένα μοντέλο πού δεν χρειάζεται 100 χρό­νια για να εφαρμοσθή (ειρωνεία κατά του Αλμιράντε, πού άφησε να φύγουν ανεκμετάλλευ­τα 30 χρόνια).

Ό Μαρξισμός περνά κρίσι, που είναι μόλις η αρχή. Ο Κομμουνισμός χάνει έδαφος εκεί που νομίζουν ότι κερδίζει. Στην Κίνα αντί για το κόκκινο βιβλίο του ΜΑΟ, κρατά τώρα η νεολαία ένα μπουκάλι με COCACOLA. Θυμάστε τον Στάλιν; Tον πέταξαν στα απορρίμματα. Τον Τσε Γκεβάρα; Τον ξέχασαν.Είμαι εναντίον του Κομμουνισμού, συνέχισε ο Πίνο Ράουτι, αλλά και εναντίον του Καπι­ταλισμού. Δεν με νοιάζει η οικονομική ευημερία του Σουηδικού Λαού, όταν το ίδιο αυ­τό κράτος βρωμά από δυσοσμία κοινωνική. Μέ­χρι νόμο για γάμους ομοφυλοφίλων εψήφισε.

O διάλογος προς τα αριστερά είναι α­παραίτητος. Να βλέπουμε την Ιταλική Κοι­νωνία με ρεαλισμό, όπως είναι σήμερα με τα προβλήματα της, κι όχι όπως την σκέπτονταν οι τότε Κυβερνώντες. Γιατί δεν μπορούμε να προχωρήσουμε όταν η Κοινωνία είναι γεμάτη με στεναγμούς και διαμαρτυρίες με το σύστημα αυτό που χρησιμοποιήσαμε μέχρι σήμερα. Είναι παληό, πέθανε! Αν το κρατή­σουμε και μετά τις εκλογές, μετά από τόσον αγώνα, δεν θα έχουμε καταφέρει να αυξήσου­με τα ποσοστά μας…

Τι είναι αυτό που μας ταλαιπωρεί εδώ και 30 χρόνια; ο ΑΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ:.

Αφήστε την Ιστορία του Κόμματος· ξε­χάστε την. Άλλα ήταν τα προβλήματα της ε­ποχής εκείνης, άλλα καλούμενα να αντιμετω­πίσουμε σήμερα.Δεν υπάρχουν καλούπια κομματικά. Η Δε­ξιά έχει ν’ αντιμετώπιση διαφορετικά προ­βλήματα σήμερα, άγνωστα σήμερα στον..(ανέ­φερε μερικούς παλιούς του Κόμματος και τον Μουσολίνι). Σήμερα, ότι είναι αντικομουνιστικό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΩΦΕΛΙΜΟ, όπως τότε. Η Αμερικανική μαριχουάνα και ο Χιπισμός δεν είναι ωφέλεια. Η ανάλυσις μας υποδείχνει πώς ότι είναι καλό για την κοι­νωνία μας, από οπουδήποτε και αν προέρχε­ται, πρέπει να το χρησιμοποιούμε. ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ την δύναμι να αντιμετωπίσουν τις νέ­ες καταστάσεις πού παρουσιάσθηκαν και αι­σθάνονται δεμένοι με το παρελθόν, κάθε δε καινούργιο το θεωρούν προδοσία προς τις αρ­χές και την Ιστορία του Κόμματος ΑΣ ΚΑ­ΝΟΥΝ ΤΟΠΟ σ’ αυτούς που έπιασαν σωστά το ΘΕΜΑ.

Ο λόγος του PINO RAUTIπροεκάλεσε έντασι, γιατί ήσαν σαφείς οι υπαινιγμοί του για την πολιτική πού ακολουθεί ο Αλμιράντε. Οι Σύνεδροι μάλιστα, πλην των νέων, τον αποδοκίμασαν όταν ανεφέρθη στο Ισραήλ. Υπεστήριξε ο Ράουτι πώς είναι σφάλμα η τοποθέτησις της ΕΥΡΩΔΕΞΙΑΣ υπέρ του Ισραήλ και εναντίον των Αράβων. Διότι οι Άραβες αφ’ ενός λόγω θρησκείας είναι εναντίον του κομμουνισμού, αφ’ ετέρου το γεγονός της προμηθείας οπλισμού από τις Ανατολικές χώρες οφείλεται στο ότι η Δύσι υποστηρίζει το Ισραήλ.Μετά τον PINORAUTI, έλαβαν τον λόγο άλ­λοι ομιλητές και ο Αλμιράντε ο όποιος δευ­τερολόγησε.

Επακολούθησαν εκλογές για την Γενική Γραμματεία του Κόμματος, όπου εξελέγη για μια ακόμη φορά ο Αλμιράντε με 700 περί­που ψήφους. Ό Ράουτι έλαβε τις μισές, και ο Ρομουάλντι λιγότερες. Οι ψήφοι του PINORAUTIήσαν των νέων σε ηλικία Συνέδρων, γεγο­νός πού σημαίνει πώς αν δεν συμβεί διάσπασι στο Κόμμα, θα είναι ο Ράουτι εκείνος που θα αναλάβει την ηγεσία του στο μέλλον.

Αύτη ήταν η ανταπόκριση του Τάσσου Γεωργιάδη, ο οποίος παρευρέθη στο Συνέδριο, προσκεκλημένος των Ιταλών εθνικιστών, εκπροσωπώντας την Προοδευτική Ένωση Ελλήνων Γερμανίας.

Το «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΥΡΙΟΝ» θεώρησε υποχρέωση του να κάλυψη ειδησεογραφικά το Συνέδριο, για να ενημέρωση τους αναγνώστες του σχετικά με τις τάσεις που επικρατούν στον χώρο της Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Ο Ελληνικός τύπος αφιέρωσε λίγες γραμμές στην εκδήλωση των Ιταλών. Ιδιαίτερα τα «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» ανεφέρθησαν στην απο­στροφή του λόγου του Ράουτι, που αφορούσε τις σχέσεις με τους κομμουνιστές και Καπι­ταλιστές. Με τίτλο «Νέες απόψεις εκφράζει ο Π. Ράουτι», έγραψαν πως «ο Ράουτι εφαρ­μόζει, καινούργια γραμμή, θεωρώντας εχθρό το σύστημα και μετά τους κομμουνιστές».

Το περιοδικό αυτό της Δε­ξιάς, πού δεν χάνει, ευκαιρία για να μας βρίσει, έδειξε πό­ση άγνοια έχει γύρω από τα θέ­ματα του Ελληνικού Εθνικι­σμού! Γιατί, αυτές οι νέες α­πόψεις του Πινο Ράουτι, δεν είναι για μας καθόλου νέες αφού τις εξέφρασε πριν από 40 χρόνια ο Ιωάννης Μεταξάς.

Εμείς δε, τόσο από την ε­φημερίδα «4η Αυγούστου», όσο και από αυτό εδώ το περιοδικό δεν χάνουμε την ευκαιρία να τονίσουμε πως θεωρώντας τον κομμουνισμό σαν μοναδικό εχ­θρό, πέφτουμε στην παγίδα της Κεφαλαιοκρατίας, η οποία κρα­τά υποδουλωμένη την χώρα μας. Ο κομμουνισμός, γράψαμε επα­νειλημμένα, είναιτο ΣΥΜΠΤΩΜΑ του οποίου η ΑΙΤΙΑ για την εκδήλωση είναι, η έλλειψη ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ..ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ Κομμουνισμός αν η Δημοκρατία ενδιαφερόταν για τον λαό. Οι δημιουργοί του Κομμουνισμού, δεν είναι άλλοι παρά η ΑΔΙΚΙΑ, η ΑΝΕΡΓΙΑ, η ΦΤΩΧΕΙΑ, η ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΙ ΤΟΥ ΙΔΡΩΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΛΑΟΥ, ο ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ, και τόσα αλλά «αγαθά» του ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Στην αδυναμία της Δημοκρατίας να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα, και στην σύνδεσι της με το μεγάλο ημεδαπό και πολυεθνικό κεφάλαιο οφείλει ο Κομμουνισμός την ύπαρξή του κι όχι βέβαια στην ανεδαφική Κοσμοθεωρία του. Το κτύπημα λοιπόν, πρέπει να δοθεί όχι στα κλαδιά, αλλά στην ρίζα του σάπιου δένδρου. Απεναντίας, το Αστικό Κράτος, υπηρετώντας τα συμφέροντα της Κεφαλαιοκρατίας, επιδίδεται σ’ ένα στείρο αντικομουνισμό με αποτέλεσμα: 35 χρόνια μετά τον πόλεμο, τα Μαρξιστικά κόμματα στην Ιταλία (και στην Ελ­λάδα) να συγκεντρώνουν το 40% των ψήφων του Λαού. Το συμπέρασμα είναι, ότι απέτυχε ο Αστισμός στον α­γώνα του εναντίον του Κομμουνισμού.

Αυτό υπεστήριξε ο PINORAUTI, κι αυτό υποστηρίζουμε χρόνια τώρα και μείς. Αλλά τα «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ» και όλος ο Δημοκρατικός Τύπος, επειδή αντελήφθησαν ότι ο δικός μας ο αγώνας είναι, ΔΙΜΕΤΩΠΟΣ, δηλαδή στρέφεται τόσο κατά της υλιστικής Μαρξιστικής θεωρίας, όσο και κατά του ατομικιστικού Φιλελευθερισμού – και είναι, ως εκ τούτου ΑΓΩΝΑΣ ΕΘΝΙΚΟΣ – προσπαθούν να συσκο­τίσουν τα πράγματα και να μας εμφανίσουν ως «ακροδεξιούς». Αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν κρύβεται.

Ο Π. Ράουτι, για να αποφύγει την φυλάκιση, υποχρεώθηκε από τα πράγματα, να εκλεγή βουλευτής του M.S.I. Ασφυκτιά βέβαια μέσα στο αρτηριοσκληρωτικό πνεύμα που διακρίνει το Κόμμα της Ιταλικής Δεξιάς, το οποίο μετά από 30 χρόνια αγώνα, συγκεντρώνει μόνο το 4% των ψήφων.

Σαν συμπέρασμα, μπορούμε να πούμε πως η Ευρωδεξιά, με κατεύθυνση τον αντικομουνισμό και την υποστήριξη του Ισραήλ, ΔΕΝ έχει, τις συμπάθειες των Εθνικιστών της Ευ­ρώπης.