Η πολιτική έχει συνδεθεί σήμερα, με τις πιο χαμερπείς επιδιώξεις, με τον εξοβελισμό των φιλάλληλων συναισθημάτων, με την διαχειριστική επιδεξιότητα προς εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων. Η πολιτική είναι παγιδευμένη σε μια τεχνοκρατική ακαμψία, η πραγματική ζωή των ανθρώπων και των λαών έχει πάψει προ πολλού να είναι το μέλημά της.
Η πολιτική έχει αποπροσωποποιηθεί, οι ανθρώπινες ανάγκες παραγκωνίζονται μπροστά στον χείμαρρο μεγάλων συμφερόντων, κεκαλυμμένων κάτω από νεφελώδεις συντεχνίες και συνασπισμούς. Από την άλλη, ο ατομισμός, δεν συμβάλλει στην προαγωγή των συμφερόντων ενός εκάστου, όπως ίσως επιπόλαια κανείς θα σκεφτόταν, αλλά αντίθετα, η συνεχής διαπάλη και ρήξη, αποδυναμώνει τα κοινωνικά αποκτήματα και ωφελήματα.
Η αδυναμία ή η αδράνεια, κατά την διαδικασία επίλυσης των προβλημάτων, καλύπτονται κάτω από την πρόφαση του «πολιτικού ρεαλισμού». Η λογική τού ότι η πολιτική συνιστά «την τέχνη του εφικτού», σημαίνει στην πράξη ότι ο άνθρωπος πρέπει να υφίσταται συνεχή απομείωση της ποιότητας ζωής του, ελέω του «ρεαλισμού». Η «τέχνη του εφικτού», κατά το ξεδίπλωμα της Ιστορίας, είναι η αποθέωση του εφήμερου, η καταξίωση του θνησιγενούς. Είναι ο εγκλωβισμός των κοινωνιών στην συλλογική νοοτροπία, τού να θέτουν κίβδηλες προτεραιότητες, προορισμένες να μην οδηγούν πουθενά αλλού από τον πρόσκαιρο ψυχολογικό κορεσμό, να μην εξυπηρετούν τίποτα άλλο από συμφέροντα ξένα προς το σύνολο, προς την ομορφιά της ζωής, προς την οποιαδήποτε ευγενή κοινωνική κατάκτηση.
Η «τέχνη του εφικτού» καταπνίγει τα συλλογικά οράματα, μετατρέπει το μέλλον σε ένα πτώμα πριν ακόμα αυτό γεννηθεί, μεταβάλλει την καθημερινότητα σε ένα μοιρολατρικό παιχνίδι ταλαίπωρης επιβίωσης. Ο άνθρωπος ενδύεται την καταναγκαστική μοίρα ενός Σισύφου, ενός εργάτη με κάματο χωρίς αντίκρισμα, μιας ζωής χωρίς προορισμό. Η «τέχνη του εφικτού» είναι η στασιμότητα, η καθήλωση στις επιλογές που απέτυχαν, ο ετεροκαθορισμός των ζωών μας και του μέλλοντός μας, ο αποπροσανατολισμός από τα ουσιώδη για τον άνθρωπο, από εκείνα δηλαδή τα οποία προτάσσει η αληθινή πολιτική.
Τα σιαμαία τέρατα φιλελευθερισμού- καπιταλισμού, με αιχμή του δόρατος την πολυπλόκαμη τραπεζοκρατία των καιρών μας, μοιάζει σήμερα- καθώς εξέλιπε κάθε σοβαρός αντίπαλος- να αποτελούν ίσως ένα «αναγκαίο κακό», μια κοινωνική συνθήκη έξω από την οποία το υποκείμενο δεν δύναται να εννοήσει τον εαυτό του, να δράσει, να δημιουργήσει. Είναι ,λες, εθισμένο στην ίδια του την πτωτική διαδρομή, αντλεί μια αυτοκαταστροφική απόλαυση από το σκοτάδι στο οποίο παραδέρνει.
Ο εγκλωβισμός φαντάζει ακατάλυτος, τα δεσμά παγίως ανεπίλυτα, ο δράκων του παρόντος καθεστώτος άτρωτος. Ωστόσο, πρέπει να ληφθούν υπόψη τα πανάρχαια φυλετικά αποτυπώματα που ενεδρέυουν πάντοτε και είναι χαραγμένα στην ευρωπαϊκή πολιτική παράδοση των λαών, αποτυπώματα εξόχως πραγματιστικά και δοκιμασμένα μέσα στους αιώνες. Εκείνα μας υπενθυμίζουν ότι η πολιτική κοινωνία συστήνεται για να κυνηγηθεί ο θησαυρός που περιέχει την αλήθεια της ζωής, ότι η πολιτική κοινωνία καταξιώνει καταξιώνει την έννοια της συλλογικότητας, και γι’ αυτό παρέχει σαν αναγκαίο όρο την κοινωνική διακιοσύνη.
Η πολιτική, η οποία δεν περιορίζεται στο να επιζητά την υλική ευημερία, αλλά την προϋποθέτει ως πρόκριμα για ανώτερες επιδιώξεις, γι’ αυτό και την κατακτά, λειτουργεί ακόμα, σε μικρής δυναμικής κοινότητες. Κοινότητες που δεν αρκούνται σε τεχνοκρατικές προσαρμογές, σε πλαίσια που έχουν μορφοποιήσει από τα πριν το πολιτικό σώμα, διαστρεβλώνοντας τους αναγκαίους σκοπούς.
Ρεαλιστικός σκοπός είναι το αντιστραφούν οι προτεραιότητες, μέσα από τέτοιες συμπαγείς κοινότητες, να αμφισβητηθεί ό, τι οικοδόμησε ο παλιός κόσμος, ριζικά και χωρίς εξαιρέσεις. Όχι να παραγκωνιστεί η πολιτική, αλλά να καθορίσει εκ νέου τον εαυτό της και να ξαναδημιουργήσει απ’ τα θεμέλια.
Η δύναμη να ορίζει κανείς τα πράγματα, προϋποθέτει καθαρή βούληση. Και η βούληση αυτή τροφοδοτείται και δυναμώνει με την συνεχή επιστροφή στις πρώτες πηγές. Άρα, η νέα πολιτική θα αναπτυχθεί από την βούληση για τον καινούργιο ορισμό των πραγμάτων.
Άγγελος Δημητρίου