Στις 16 Νοεμβρίου 1896, γεννήθηκε ο Σερ Οσβάλντ 6ος Βαρωνετος του Μόσλεϋ, ο ηγέτης των “Βρεταννικής Ένωσης Φασιστών” του Μεσοπολέμου και ο οραματιστής μιας ενιαίας μεταπολεμικής Ευρώπης.
Ο Μόσλεύ εμπνεύσθηκε την “Βρεταννική Ενωση Φασιστών” μετά την επίσκεψη του το 1932 στην εθνικιστική Ιταλία όπου γοητεύθηκε από το σύστημα του κορπορατισμού. Είχε για σύνθημα το “Η Βρεταννία στους Βρεταννούς” και σήμα τον κεραυνό, σύμβολο της δράσης. Τα δε μέλη της ντυνόταν στα μαύρα, όπως οι Ιταλοί Μελανοχιτώνες. Ομως ο φασισμός του Μόσλεϋ ήταν μια καθαρά δικιά του σύνθεση, όπου θα ένωνε όλα τα στοιχεία που τον ήδη τον χαρακτήριζαν ως πολιτικό και ως άτομο από την στιγμή που πολέμησε στον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο που υπήρξε βουλευτής πρώτα του Συντηρητικού και μετέπειτα του Εργατικού Κόμματος.
Σε αυτόν υπήρχαν ο ηρωισμός του στην διάρκεια του Α! Παγκόσμιου Πολέμου και η αδελφοσύνη των χαρακωμάτων” που θα έκανε τον Μόσλεϋ, ένα γεννημένο αριστοκράτη να είναι δίπλα στον απλό εργαζόμενο λαό και ενάντια στους πολιτικούς που πουλήσαν την “χαμένη γενιά” του πολέμου. Υπήρχε ο “σοσιαλιστικός ιμπεριαλισμός” του Τζόσεφ Τσάμπερλαιν σε συνδυασμό με αγώνα για θεσμοθέτηση μεγαλύτερων μισθών, λιγότερων ωρών, προγράμματα στέγασης για ολόκληρο το έθνος, κατάργηση των παραγκογειτονιών, υγειονομική πρόνοια και προστασία των παιδιών.
Πέρα από καπιταλισμό και κομμουνισμό
Ο Μόσλεϋ ήταν ενάντια στην κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου και των τραπεζιτών και παρόλο που αυτά ήταν συνήθως στον έλεγχο κάποιων περιούσιων, ο ίδιος αρνιόταν να μετατραπεί σε αντισημίτη. Για αυτό και υπήρχαν Εβραίοι που άνετα συνεργαζόταν μαζι του, όπως ο Τζων Μπέκετ , υπεύθυνος εκδόσεων της “Β.Ε.Φ” η ο Μπίλ Λήπερ, ο εκδότης της κομματικής εφημερίδος “Ο Μελανοχιτώνας”.
Από την άλλη, ο Μόσλεϋ απεχθανόταν τον κρατικό σοσιαλισμό των Φαμπιανιστών, αλλά λάτρευε τον συντεχνιακό σοσιαλισμό των Όρατζ, Κόουλ και Χόμπσον που ήθελαν να αναβιώσουν τις συντεχνίες του Μεσαίωνα (οι οποίες υπήρχαν μέχρι το 1850) σε σύγχρονο πλαίσιο.
Η ιδεολογία του συνέθετε “την κριτική του Κέυνς στην αντιπληθωριστικές πολιτικές του πολιτικού κατεστημένου, τα οικονομικά πλάνα του Λόυντ Τζώρτζ για αντιμετώπιση της ανεργίας μέσω δημοσίων έργων, το αίτημα του Τζόζεφ Τσάμπερλαιν για οικονομικό προστατευτισμό και μια πολιτική υπέρ της βρεταννικής Αυτοκρατορίας και τέλος τις προτάσεις του Μέητζορ Ντάγκλας για καταναλωτική πίστωση για να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού” (Times) . Αυτός ο τελευταίος ήταν ο θεωρητικός της Κοινωνικής Πίστωσης, η οποία είχε αγκαλιαστεί από προσωπικότητες, όπως ο Έζρα Πάουντ και ο Τ. Σ. Έλιοτ και θα γινόταν η επίσημη οικονομική πολιτική της “Βρεταννικής Ένωσης Φασιστών”.
Υπήρχαν επίσης αιτήματα για ίσο μισθό ανθρών και γυναικών που θα προσέλκυε τις σουφραζέττες και το γυναικείο τμήμα του κόμματος είχε για αρχηγό την Νταϊάνα Μίτφορντ , την δεύτερη γυναίκα του Μόσλεϋ, με την οποία είχε παντρευτεί στην Γερμανία με κουμπάρο τον Ιωσήφ Γκαίμπελς και επίσημο καλεσμένο τον Αδόλφο Χίτλερ.
Τέλος υπήρχε η εναντίωση του σε έναν ακόμη αδελφοκτόνο πόλεμο ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς, άποψη που υπήρχε από την επομένη της λήξης του Α! Παγκοσμίου Πολέμου.
Όλα αυτά τα στοιχεία μαζί θα δημιουργούσαν έναν ιδιότυπο Τρίτο Δρόμο πέρα από τον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό, πολύ πριν τον Περονισμό. Αυτός ο Τρίτος Δρόμος θα συνδυαζόταν με μια φιλοαυτοκρατορική στάση και υπεράσπιση της μοναρχίας ως “ένας θεσμός που άμβλυνε τις πολιτικές διχαστικές διαμάχες πολλά χρόνια πριν”και που θα βοηθούσε ώστε “η μεγαλύτερη συνταγματική μεταρρύθμιση στην Βρεταννίας να επιτευχθεί ειρηνικά”. Με αυτό το τελευταίο εννοούσε την μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε φασιστικό κράτος.
Εργάτες, διανοούμενοι και πολεμιστές
Αυτός ο Τρίτος δρόμος θα μάζευε γύρω του την αγροτική και εργατική τάξη αλλά και διανοούμενους όπως ο λογοτέχνης Χένρυ Γουίλλιαμς, ο ποιητής Τ.Σ. Έλιοτ, ο ηθοποιός Σπάικ Μάλλιγκαν και ο τυχοδιώκτης-συγγραφέας Τ.Ε. Λώρενς (Λώρενς της Αραβίας). Η Βρεταννική Ένωση Φασιστών αριθμούσε 70.000 μέλη με την μεγαλύτερη δημοτικότητα της να είναι στο Ανατολικό Λονδίνο. Εκεί στην Κέημπλ Στρητ στις 4 Οκτωβρίου 1936, έγινε η μεγάλη συγκέντρωση της “Β.Ε.Φ” για τις δημοτικές εκλογές και αντίθετα με την αριστερή προπαγάνδα ουδέποτε υπήρξε σύγκρουση Μελανοχιτώνων και κατοίκων. Δέκα μέρες μετά από την υποτιθέμενη ήττα, στον ίδιο δρόμο μαζεύτηκαν πάνω από 10.000 οπαδοί και στις τοπικές εκλογές οι “Μελανοχιτώνες” θα κέρδιζαν το 25% των ψήφων.
Πριν τον πόλεμο, ο Μόσλεϋ πίστευε ότι η Αγγλία θα έπρεπε να κάνει ειρήνη με την Γερμανία και να μην συμμετάσχει η Αγγλία σε εναν ακόμα αδελφοκτόνο πόλεμο, αν δεν δεχόταν επίθεση η ίδια η ή Κοινοπολιτεία. Όταν όμως στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, η Αγγλία κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία, οι Μελανοχιτώνες κατατάχθηκαν με διαταγή του Μόσλεϋ στις αγγλικές ένοπλες δυνάμεις. Μάλιστα οι δύο πρώτες απώλειες του πολέμου ήταν οι πυροβολητές της RAF Τζώρτζ Μπρόκινγκ και Κέν Νταίη, μέλη της Βρεταννικής Ένωσης Φασιστών. Η Β.Ε.Φ ουδέποτε χρηματοδοτήθηκε από τον Χίτλερ η δούλεψε ως πεμπτη φάλαγγα. Παρόλα αυτά, τον Μάρτιο του 1940 τέθηκε εκτός νόμου και το ζεύγος Μόσλεϋ και 700 μέλη της φυλακίσθηκαν. Όμως ο Ουίνστον Τσώρτσιλ κατάφερε ειδικό προνόμιο καθημερινού μπάνιου για το ζεύγος (που η Νταϊάνα αρνήθηκε) το οποίο το 1943 απελευθερώθηκε και τέθηκε σε κατ’οίκον περιορισμό μέχρι το τέλος του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο
Μετά τον πόλεμο, ο Μόσλεϋ έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Γαλλία. Υπήρξε ο ιδρυτής του “Κινήματος Ενωσης” και αργότερα του “Εθνικού Κόμματος της Ευρώπης” πιστεύοντας σε έναν εθνικισμό που θα εξέφραζε όλους τους εθνικιστές της Ευρώπης και όχι σε ξέχωρους εθνικισμούς με περιορισμένα συμφέροντα. Πίστευε δε πολύ πριν τον Φράνσις Πάρκερ Γιόκεϋ σε μια Ευρώπη που θα ενωνόταν σε υπερ-κράτος κάτω από το σύστημα του κορπορατισμού. Εκεί θα εξέδιδε το Nation Europa όπου πέρα από τον ίδιο, έγραφε και ο Ζαν Μαρί Λεπέν. Θα επέστρεφε μετά τις φυλετικές ταραχές του Νότινγκ Χίλ και θα θεωρούσε ότι η εισβολή των αποίκων από την Καραβαϊκή και γενικότερα ο πολυπολιτισμός το μόνο που θα δημιουργούσε ήταν αναταραχή. Αλλά και πάλι απεχθανόταν την μετανάστευση ως λάθος ιδέα και όχι τους ίδιους τους μετανάστες. Ο Μόσλεϋ πέθανε το 1980 από την νόσο του Πάρκινσον.