«Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τους πολιτισμούς τους με βάση κάποιο σχεδιασμό ούτε με δική τους θέληση, αλλά με το ξέσπασμα ενός χάους που οι ίδιοι προκάλεσαν.»
Σας παραθέτω σε μετάφραση ένα εξαιρετικό άρθρο, του Adriano Scianca,(εθνικιστής δημοσιογράφος, θεωρητικός της οργάνωσης Casa Pound Italia) που αφορά μα από τις μεγάλες πνευματικές μορφές της Nouvelle Droite, τον Guillaume Faye και που έχουμε ξανασχοληθεί σε αυτόν τον χώρο παλαιότερα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, το όνομα του Guillaume Faye απολάμβανε μια θρυλική αύρα μόνο σε λίγους μορφωμένους αναγνώστες, νοσταλγούς της χρυσής εποχής της Nouvelle Droite, αλλά ήταν ουσιαστικά άγνωστο στους περισσότερους, αφού είχε περάσει πολύς καιρός από τις δόξες του κύριου του έργου “Το σύστημα για τη δολοφονία λαών”, που χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Όταν πριν από 20 χρόνια, κυκλοφόρησε το “Aρχαιοφουτουρισμός” και οι δύο κατηγορίες αναγνωστών –όσοι δεν γνώριζαν την ύπαρξή του και εκείνοι που αναρωτήθηκαν τι του είχε συμβεί– συγκλονίστηκαν. Το κείμενο στην πραγματικότητα, ήταν μια πραγματική ατομική βόμβα τόσο για το ύφος όσο και για το περιεχόμενο. Αμφιλεγόμενος, υπερβολικός, προκλητικός, σίγουρα, όπως μπορεί να είναι όλοι οι σημαντικοί συγγραφείς. Πρέπει να ειπωθεί ότι δεν είχε μεγάλη απήχηση. Η αλχημική φόρμουλα της επιτυχίας του «Aρχαιοφουτουρισμός” δεν επαναλήφθηκε ποτέ.
Το έργο του 1998 ωστόσο, είχε ισχυρό αντίκτυπο στη φαντασία των δύο δεκαετιών που ακολούθησαν, χωρίς να χάσει ουσιαστικά τη συνάφειά του. Η θέση του βιβλίου είναι γνωστή, έστω και μόνο επειδή ακούγεται εδώ κι εκεί. Πρέπει να ενώσουμε τον Evola και τον Marinetti, το ιερό και την τεχνοεπιστήμη, τη δύναμη των αρχαϊκών και φουτουριστικών προτάσεων. Αλλά πάνω από όλα ήταν ο λόγος για το Ισλάμ που έμελλε να συγκλονίσει τους παλιούς θαυμαστές του Faye και να πυροδοτήσει συζήτηση στο φυσικό της κοινό. Ο παλιός …ψαλμωδός της «υπόθεσης των λαών» ενάντια στο αμερικανοκεντρικό σύστημα ξαναβγήκε από το πουθενά καλώντας σε πόλεμο κατά των μουσουλμάνων.
Αίρεση, προδοσία, χέρι της CIA ή της Μοσάντ; Επί του θέματος ως συνήθως, το όραμα του Faye έτεινε να πάει τις έννοιες στα άκρα, με πολλούς εξαναγκασμούς και κάποια επιχειρήματα κομμένα άγαρμπα με τσεκούρι. Σε όλη αυτή τη συζήτηση και γενικά για τη σχέση μεταξύ του ζητήματος της μετανάστευσης και του ισλαμικού ζητήματος, η μακρά ανασκόπηση παραμένει αξεπέραστη, όχι αυτού του έργου, αλλά του επόμενου του, “La colonization de l’Europe”, (Ο αποικισμός της Ευρώπης), στο οποίο διερευνήθηκαν διεξοδικά οι ασάφειες ενός πρωταρχικού αντι-ισλαμισμού. Είκοσι χρόνια μετά σχεδόν, αν αυτό που τότε φαινόταν σαν εμμονή δεν έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας προφητείας, είμαστε κοντά. Τρία χρόνια μετά τον “Αρχαιοφουτουρισμό”, η Αλ Κάιντα μπήκε στον κόπο να ξεκινήσει τη μεγαλύτερη τρομοκρατική πρόκληση στην ιστορία στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και πρέπει να πούμε, όλοι σχολιάζαμε τότε, όχι χωρίς λόγο, ωστόσο, ότι όποιος σπέρνει θύελλες…
Η εντύπωση ήταν ότι επρόκειτο ειδικά για τους Αμερικανούς, αν ήθελαν να δουν τον Μπιν Λάντεν ως αμερικανική μαριονέτα ή αν τον έκαναν τον ακραίο αλλά συνεπακόλουθο ερμηνευτή μιας αντίδρασης στην πλανητική τους δύναμη. Μόνο λίγα χρόνια αργότερα, η ισλαμική τρομοκρατία θα αρχίσει επίσης να χτυπά τους Ευρωπαίους αδιακρίτως, με τέτοια συχνότητα και αγριότητα που να αποθαρρύνει κάθε ακούραστη ψεύτικη σημαία, ανεξαρτήτως. Στα πολυφυλετικά προάστια, ένα βαρετό και αδίστακτο μίσος είχε προκύψει για όλα όσα είμαστε, πολύ πέρα από αυτά που λέμε ή κάνουμε, πολύ πέρα από τις διακρίσεις μας, όσο καλά θεμελιωμένες και ιερές, μεταξύ Ευρώπης και Δύσης. Είχε λοιπόν δίκιο ο Faye που μας κάλεσε στη σταυροφορία; Σίγουρα είχε δίκιο που μας έκανε να σκεφτούμε ένα θέμα με το οποίο ανέκαθεν αντιμετωπίζαμε σύμφωνα με πολιτιστικές συντεταγμένες που ήταν τουλάχιστον ενός αιώνα.
Λίγο μετά, εμφανίστηκε στη Γαλλία μια φιλο-ισλαμική απάντηση στoν Faye, με το βιβλίο “Les Croises de l’Oncle Sam,” του Tahir de la Nive. Ωστόσο το πιο ενδιαφέρον πράγμα στο δοκίμιο δόθηκε από τον πρόλογο του Claudio Mutti (ένας καθηγητής Ιταλός με εθνικοσοσιαλιστικές αλλά και φιλοισλαμικές θέσεις) ο οποίος έπιασε μία προς μία τις πολιτιστικές αναφορές του Faye, δείχνοντας πώς με τα χρόνια, είχαν δείξει μια συμπάθεια προς το Ισλάμ. Πώς θα μπορούσε κανείς να «ενώσει τον Evola και Μarinetti» κατά του Μωάμεθ, όταν και οι δύο είχαν εξυμνήσει τη μουσουλμανική θρησκεία, όπως και ο Νίτσε, ο Χάιντεγκερ κλπ; Η απάντηση ήταν λογική, αλλά βασίστηκε σε ένα θεμελιώδες λάθος: την ιδέα να εφαρμόσουμε στο Ισλάμ «στο σπίτι μας» τις ίδιες ερμηνευτικές κατηγορίες που ισχύουν για το Ισλάμ «στο σπίτι του».
Τα ερμηνευτικά κλειδιά έπρεπε να ενημερωθούν, έχοντας κατά νου μια ολοένα και λιγότερο… «μειοψηφική» μειονότητα, η οποία στην Ευρώπη αποδείχθηκε πολύ απρόθυμη να μιλήσει για τον σουφισμό και τον Rene Guenon, προτιμώντας μάλλον να εργαστεί για να κάνει μια ήπειρο δική της που να μην υπήρχε λόγος να μην τη θεωρήσουμε ως μελλοντική γη του Ισλάμ. Ωστόσο πρέπει να ειπωθεί ότι οποιοσδήποτε σοβαρός προβληματισμός σχετικά με το θέμα αποτράπηκε σύντομα με την αγκωνιά μιας πλανητικής, δυτικής, τετριμμένης δεξιάς, εχθρικής προς τη μουσουλμανική θρησκεία και παράδοση κυρίως επειδή είναι εχθρός κάθε θρησκείας και κάθε παράδοσης.
Εν ολίγοις, το ερώτημα μένει ακόμη να εξεταστεί. Αλλά για να γίνει αυτό, θα χρειαζόταν μια ικανότητα να ξεφεύγει από τα εφηβικά, αφηρημένα και αυτοαναφορικά συνθήματα («τα εμπορικά κέντρα είναι χειρότερα από ένα τζαμί», όπως λένε κάποιες φωνές) κρατώντας ταυτόχρονα μια ψυχραιμία για την επιβολή της δικής μας οπτικής για τα πράγματα, ούτε χειραγωγημένη ούτε εκμεταλλεύσιμη, μη προσληφθεί από τους εμπλεκόμενους σε κάθε συζήτηση, μη δανεισμένη από τους ακροβάτες των ΜΜΕ, κατανοητή για το ευρύ κοινό αλλά χωρίς συνθηματική ανεμελιά. Το πέρασμα, φυσικά, είναι πολύ στενό. Το να μπορείς να τον εντοπίσεις, ωστόσο, είναι αυτό που διακρίνει τους επαναστάτες από τις μαριονέτες.