Για την Ζωή και τον Θάνατο

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ο Θάνατος είναι ο “παγωμένος καθρέφτης” της Ζωής. Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα πάντα γι’ αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε, είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην “απέναντι όχθη”, δεν θα μπορούμε “να πούμε” ‘η “να κάνουμε” τίποτα άλλο.

Γι’ αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα.Για το πώς βιώνουμε τον Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι, Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος. Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε (‘η δεν μπορούμε πια)να πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως, καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς “τελείωνει” ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεών του ως Ζωντανός.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε,λοιπόν, ότι “η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία”. Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί, προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή αδράνεια,καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.
Ψάχνοντας,λοιπόν, το τέλειο,ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν υφίσταται, παρά μόνο σε ό,τι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση, την κοινωνική απάθεια,την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε ως αόριστοι “επαναστάτες”, αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγερτές Ψυχών. Παρ’ όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε “αγιογραφίες” εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή μετατροπή μας σε χάρτινους “ήρωες”, έχοντας “ικανότητες” υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.

Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου.Κάθε Νεκρός εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του. Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας και της Εξέλιξης. Έτσι, σ’ όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του.Γι’ αυτό, ας σκεφτόμαστε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για να”προλάβουμε” να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και έχοντας την”σιγουριά” ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.
Για το τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα, τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν Υπερήφανα.Αλλά και για την Πολυαγαπημένη Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα (Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου)για να έχω μετατραπεί σ’ αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Για όλους όσοι”έφυγαν”, όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν,ας έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!