Ο θάνατος είναι μια καθορισμένη αυστηρώς διαδικασία της φύσης αλλά και της μοίρας των βροτών* (κατά τον Όμηρο) ανθρώπων.
Η φύση έχει διατάξει όλοι κάποτε να αποχωρήσουμε. Η μοίρα-πιο σκληρή κι’ από την φύση δυστυχώς-καθορίζει τον ακριβή χρόνο της εξόδου μας από την ζωή.
Οι Εθνικιστές εμπνεόμενοι από μία σοβαρή κοσμοθεωρία δεν αρνούνται ότι κάποτε όλοι μας τελειώνουμε.
Εμφορούμενοι όμως ακριβώς-όντας ορθολογιστές-από σοβαρή μεταφυσική, μεταφυσική που δεν εμπεριέχουν οι δύο κύριες αντίπαλες ιδεολογίες ήτοι ο μαρξισμός και ο λιμπεραλισμός εμείς, πιστεύουμε και στην μετά θάνατον ζωή.
Ζωή πνευματική, άυλη, αχειροποίητη, πλασμένη από μυστηριώδη συστατικά που δεν είναι του κόσμου ετούτου.
Κόσμο με τον οποίον (άλλωστε) δεν έχουμε και τις καλύτερες των σχέσεων λόγω του ότι είναι βυθισμένος στην σήψη και στην παρακμή. Αφορμή γι’ αυτήν την γραπτή κατάθεση είναι οι «απανωτές» σχεδόν ενδημίες τα τελευταία πέντε-έξη έτη μιας πλειάδας εκλεκτών συναγωνιστών μας.
Όλοι τους υπήρξαν καλοί άνθρωποι, πιστοί συναγωνιστές, παλαιότατοι αναγνώστες, φίλοι και αρθρογράφοι, τακτικότατοι μάλιστα μερικοί, του «Ελεύθερου Κόσμου».
Στον πικρόν αυτόν απολογισμό θα σημειώσω ως χαρακτηριστικά παραδείγματα τον θρυλικό Σπύρο Σταθόπουλο (που απεβίωσε στις 2 Δεκεμβρίου 2012), τον Θεόδωρο Καραμπέτσο (4 Ιουνίου 2014), τους Ιωάννη Σχοινά και Κωνσταντίνο Καρδαρά (Οκτώβριος 2016), τον Ηλία Πολατίδη (16 Απριλίου 2016), τον Ανδρέα Δενδρινό (27 Ιουλίου 2016), τον, πολύ νεαρής ηλικίας, Αθανάσιο Ακριβούλη (26 Αυγούστου 2017), τον Ιωάννη Σαγρή (7 Ιανουαρίου 2018) και μόλις πρόσφατα τον Νικόλαο Μαριόλη που απεβίωσε στις 4 Μαρτίου 2018.
Ο εκλιπών Νικόλαος Μαριόλης απεβίωσε πριν συμπληρώσει τα 56 του έτη στην πόλη της Λάρισας. Κατάγονταν από δύο εκλεκτές, μανιάτικη και θεσσαλική, οικογένειες. Ήταν υιός του παρασημοφορημένου πολεμιστή, Κωνσταντίνου Μαριόλη γενναίου και δίκαιου ανωτέρου αξιωματικού της Χωροφυλακής. Στην δεκαετία του ’70 ως μαθητής αγωνίστηκε στην Μ.Ε.Κ. (μαθητικό του κόμματος της 4ης Αυγούστου) κατόπιν ως νεολαίος της ΕΝ.ΕΠ., μετά ως ιδρυτικό μέλος του ΕΝ.Ε.Κ. από το 1979, πρώτος και κατόπιν πάλι τρίτος κατά σειράν Πρόεδρος του ΕΝ.Ε.Κ. Λάρισης. Αργότερα εντάχθηκε στο «Ελληνικό Μέτωπο» και μέχρι την τελευταία του ημέρα βοηθούσε ανιδιοτελώς κάθε σύγχρονη τοπική προσπάθεια. Στην τελετή ταφής του σκεπάστηκε με την γαλανόλευκη και στο μνημόσυνό του αποχαιρετίστηκε από πλήθος παλιών και νέων συναγωνιστών που τραγούδησαν το «Κατάφατσα στον ήλιο» και απάγγειλαν απόσπασμα από το «Πάσχα των Ελλήνων» του Άγγελου Σικελιανού. Ας είναι η ψυχή του πάντα κοντά μας.
Και κάποιοι άλλοι φυσικά έχασαν την ζωή τους αυτά τα χρόνια κι’ ήταν ομοϊδεάτες μας αλλά αναφέρω τουλάχιστον αυτούς για τους οποίους δημοσιεύτηκαν νεκρολογίες στην εφημερίδα μας κι αν παραλείπουμε κάποιον γίνεται χωρίς πρόθεση.
Οι δε δύο δολοφονημένοι νεαροί της Χ.Α. (1 Νοεμβρίου 2013) είναι ΜΑΡΤΥΡΕΣ και όχι αποβιώσαντες.
Μία γενιά δια πυρός και σιδήρου
Σχεδόν όλοι οι προαναφερόμενοι διετέλεσαν ανώτατα, ανώτερα ή μεσαία, ιστορικά στελέχη του κινήματος.
Υπήρξαν αντιπρόσωποι μιας γενιάς που ανδρώθηκε και αγωνίστηκε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης δεχόμενοι αμέτρητα πυρά, διώξεις, συλλήψεις, δίκες, ανηλεείς κατατρεγμούς, άνανδρες επιθέσεις σε αναλογία ένας προς δέκα (το ελάχιστο) υπερασπιζόμενοι την ιδεολογία μας και με τις γνώσεις τους αλλά, ενίοτε, και με τις γροθιές τους.
Η γενιά αυτή έδωσε έναν μεγαλειώδη διμέτωπο αγώνα ενάντια στην εμπαθέστατη καραμανλική μισαλλοδοξία και στον σκληρότατο ρεβανσισμό των κάθε λογής μαρξιστών. Το «δημοκρατικό» σύστημα επιχείρησε να τους συνθλίψει αλέθοντάς τους ανάμεσα στις δύο αυτές τρομερού βάρους πολιτικές μυλόπετρες.
Κανείς από αυτούς όμως δεν συνεθλίβει ή εξαφανίστηκε μιας και ήταν αυτό που πρέπει να καταφέρουμε να είμαστε όλοι μας.
Δηλαδή ένας «…κόκκος άμμου διαφορετικός και άλυωτος» από πανίσχυρο υλικό κατά τον Ίωνα Δραγούμη.
Αυτή λοιπόν η γενιά συναγωνιστών ήταν που χάραξε τον δρόμο του σύγχρονου Εθνικιστικού Κινήματος. Κι’ οι εκλιπόντες ήταν οι εκλεκτοί εθελοντές-στρατιώτες μια ηρωϊκής και λαμπρής εμπροσθοφυλακής.
Ήταν-ας πούμε-το πρώτο κύμα αποβάσεως σε μία πανταχόθεν βαλλόμενη ποθητή ακτή, κύματος του οποίου οι μαχητές γνωρίζουν ότι θα έχουν και τις μεγαλύτερες απώλειες.
Κανείς τους δεν κρύφτηκε πίσω από τις λαμαρίνες των αποβατικών. Αντιθέτως όλοι έκαψαν τα καράβια και τις γέφυρες της επιστροφής.
Οι εκλεκτοί της εμπροσθοφυλακής
Αγωνίστηκαν, αναλώθηκαν, θυσίασαν όχι λίγα αγαθά μα επέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Έφτιαξαν και κράτησαν το προγεφύρωμα.
Στον κάθε πόλεμο άλλωστε δεν έχει σημασία πόσο έδαφος καταλαμβάνεις αλλά, πόσο έδαφος μπορείς να διατηρήσεις.
Οι εκλιπόντες λοιπόν υπήρξαν οι αξέχαστοι αυτοί ακριβώς εθελοντές-όλοι εθελοντές-των εμπροσθοφυλακών μας.
-Κρίμα που στερήθηκαν τις οικογένειές τους
-Κρίμα που έφυγαν τόσο νωρίς και δεν τελειώσαμε πολλές και σοφές κουβέντες που αφήσαμε στην μέση.
-Κρίμα που δεν είναι σήμερα δίπλα μας στον αγώνα που με κάθε τρόπο καθείς μας, κατά τις επιλογές του συνεχίζει.
-Δέκα φορές κρίμα που δεν θα δουν την σίγουρη νίκη μας με τα μάτια του σώματός τους, μα με τα αισθήματα της ψυχής τους.
Ας είμαστε όμως σίγουροι πως μας κοιτούν με αγωνία-κι’ αν είμαστε άξιοι και με υπερηφάνεια-με τα μάτια αυτών των άλλων κόσμων.
Καθήκον μας να κρατήσουμε εμείς το προγεφύρωμά τους.
Ας βρει ο καθείς τρόπο, τόπο και μεθόδους να συνεχίζει να αγωνίζεται.
Με συναγωνιστικότητα, με συντροφικότητα, με αγάπη, με αλληλεγγύη και πίστη.
Ας αγωνιζόμαστε και τότε οι ψυχές τους θα ησυχάζουν.
Ας μην ξεχνούμε ποτέ: Κάθε ημέρα αγώνα είναι και μια ημέρα πιο κοντά προς την νίκη.
*Βροτός: Ο θνητός στην ομηρική διάλεκτο
Πέτρος Μυλωνάς