Πόσα ακόμα θύματα- άμεσα και έμμεσα- του καπιταλισμού πρέπει να υπάρξουν ώστε να γίνει αντιληπτό ότι δεν ευθύνεται η διαχείριση του συστήματος αλλά το σύστημα καθεαυτό; Πόσο κυριολεκτικά δυστοπική πρέπει να γίνει η καθημερινότητα ώστε να εμπεδωθεί ότι, αιτία του κακού αποτελούν τα θεωρητικά-πνευματικά θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι Δυτικές κοινωνίες;
Όταν χτίζει κανείς πάνω σε λανθασμένες βάσεις, όταν εκκινεί από λανθασμένα κριτήρια, όταν θέτει παραπλανητικές προτεραιότητες, όσο και αν υπάρχουν ενδεχομένως αγαθές προθέσεις (πράγμα αβέβαιο), όσο και αν οι επιμέρους πολιτικές θέσεις φαντάζουν προς στιγμήν ορθές, τότε και το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι λειψό, μια κακοτεχνία που δεν έχει διαφορετικό προορισμό από την κατάρρευση.
Και αυτό ακριβώς το πρόβλημα εντοπίζεται στα προσφάτως αναδειχθέντα ευρωσκεπτικιστικά- συντηρητικά κινήματα στην Ευρώπη. Μια εξέλιξη που αρχικά φαίνεται ελπιδοφόρα, που ωστόσο όμως υπάρχει ο κίνδυνος να απορροφηθεί από το σύστημα ή και να ανακόψει την δυναμική των πατριωτικών μαζών η οποία είναι πλέον αισθητή και αποτυπωμένη.
Τα εθνικιστικά κινήματα του μεταπολέμου μέχρι τις μέρες μας, στο πρόσφατο δηλαδή παρελθόν, παρά τα λάθη και τις ασθένειες τους- παιδικές και χρόνιες- ακολουθούσαν την παράδοση μεγάλων πολιτικών κατορθωμάτων και σέβονταν την θεωρητική και αξιακή εφόπλιση αυτών, έτσι ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος μιας λοξοδρόμησης.
Σήμερα οι νεοσυντηρητικοί αναπτύσσουν τον πολιτικό τους λόγο ενοχικά απέναντι στο παρελθόν και προτιμούν να βρίσκονται σε διάλογο με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, παρά να διαρρήξουν τις σχέσεις με αυτό. Το mainstream όμως αφορά την επίδραση στην κοινωνία και όχι την αποδοχή από την πολιτική κάστα η οποία βρίσκεται σε πλήρη αποξένωση με τον κοινωνικό παλμό.
Δεν πρόκειται για το αίτημα μιας κάποιας ακαθόριστης-ιδεαλιστικής «ιδεολογικής καθαρότητας». Αλλά για την ρεαλιστική προσέγγιση των σύγχρονων θεμάτων που άπτονται επίλυσης και την κατανόηση συνεπώς των ριζικών αιτίων που τα δημιούργησαν. Πράγμα το οποίο προϋποθέτει συγκεκριμένη αντίληψη για την εξέλιξη της Ιστορίας, συγκεκριμένο ιδεολογικό υπόβαθρο.
Προς το παρόν, τα συντηρητικά κινήματα αντιμετωπίζουν τα μεγάλα προβλήματα στο επίπεδο της πολιτικής διαχείρισης και συχνά καταφεύγουν στην οδό του εντυπωσιασμού και του λαϊκισμού, γεγονός που δεν απέχει πολύ από το να κατηγορούνται δίκαια για πατριδοκαπηλία και εμπόριο πατριωτισμού.
Ήδη πληθαίνουν οι φωνές που θέλουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα να μεταβάλλει το πολιτικό όχημά του από το νεοφιλελευθερισμό στην «ακροδεξιά». Αυτή η μετατόπιση συνδυάζεται με το ότι οι νεοσυντηρητικοί τυγχάνει να ασπάζονται φιλελεύθερη οπτική της οικονομίας.
Ο πολιτισμικός μαρξισμός κατόρθωσε μεταπολεμικά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που είχε γι’ αυτόν θετικό πρόσημο διότι δεν άγγιζε μόνο ένα φαντασιακό επίπεδο αλλά επηρέασε την πραγματική πολιτική: η οικονομική αντίληψη της Ιστορίας, ο οικονομισμός και ο Ιστορικός Υλισμός από απλή πεπερασμένη θεωρία, έγινε πολιτική πραγματικότητα. Έγινε δεδομένο με βάση το οποίο κινούνταν η οικονομική και πολιτική ζωή και λαμβάνονταν οι αποφάσεις.
Οι νεοσυντηρητικοί μοιάζουν παγιδευμένοι μέσα σε αυτό το κατασκεύασμα του πολιτισμικού μαρξισμού, όπως και σε άλλα θέσφατα του μοντερνισμού και επομένως εμμένουν σε μια ανακύκλωση του παλιού, αδυνατώντας να κατανεύσουν στο όραμα του ριζοσπαστικού εθνικισμού: το όραμα ενός καινούριου κόσμου!
Άγγελος Δημητρίου