85 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την άνανδρη δολοφονία ενός εκ των πλέον χαρισματικών Ηγετών του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού κατά τον 20ο αιώνα, του Ρουμάνου Κορνήλιου Ζέλεα Κοντρεάνου. Μαζί με άλλους 13 Συντρόφους του πέρασαν στο Πάνθεον των Ηρώων και των Μαρτύρων, την νύχτα της 29ης προς 30η Νοεμβρίου 1938, δολοφονημένος με τελετουργικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του πλέον διεφθαρμένου βασιλιά που γνώρισε η σύγχρονη ευρωπαϊκή Ιστορία, του Καρόλου Β’ και της σάπιας καμαρίλας του. Σαν έναν ελάχιστο Φόρο Τιμής στον Άνδρα αυτόν, ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε τον χαρακτήρα, τις ιδέες και τους αγώνες του μέσα στον περιορισμένο χώρο του γραπτού κειμένου. Μέσα από τον τρόπο σκέψης και δράσης του Κοντρεάνου ξεδιπλώνεται ένας κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον κοσμοθεωρητικός και βιοθεωρητικός κόσμος.
Οι ιδέες του Κοντρεάνου
Σύμφωνα με τον Κοντρεάνου, υπάρχουν κάποιοι φυσικοί νόμοι που ορίζουν την ζωή (και) των ανθρώπων. Ο κόσμος της γης είναι ένας από τους πλέον βασικούς, καθώς η γη είναι η βάση της ύπαρξης ενός Έθνους και οι άνθρωποί του δεν είναι δεμένοι με την γη τους μόνο επειδή αυτή τους τρέφει, αλλά και μέσω των νεκρών τους που είναι θαμμένοι σ’ αυτήν, όπως και του αίματος που έχυσαν οι πρόγονοί τους για να την υπερασπίσουν από εισβολείς και εχθρούς.
Το Έθνος συνίσταται σε:
α) μια βιολογική κληρονομιά, δηλαδή το αίμα και την σάρκα των μελών του
β) μια υλική κληρονομιά, δηλαδή το έδαφος και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Πατρίδας
γ) μια πνευματική κληρονομιά, η οποία είναι και η πλέον σημαντική, καθώς μεταφέρει το Έθνος στην διάσταση της Αιωνιότητας. Περιλαμβάνει μια ιδιαίτερη Ιδέα περί του Θεού, του Κόσμου και της Ζωής, καθώς και μια αίσθηση Τιμής και Υπερηφάνειας, η οποία απορρέει από την μακρόχρονη Ιστορική Πορεία του Έθνους. Επίσης, περιλαμβάνει την ξεχωριστή κουλτούρα του, τις προσπάθειες στις τέχνες και το πεδίο της σκέψης.
Γιατί ο Πολιτισμός μπορεί να αποκτά μια πανανθρώπινη διάσταση, παραμένει όμως πάντοτε Εθνικός στην καταγωγή. Ο τελικός σκοπός του Έθνους δεν είναι άλλος παρά η Ανάσταση, στο όνομα του Ιησού Χριστού. Το Έθνος είναι μια οντότητα που ανήκει όχι μόνο στον γήινο κόσμο, αλλά και στην σφαίρα της αιωνιότητας, την θεϊκή διάσταση. Γι’ αυτό, θα πρέπει την κρίσιμη στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας να απολογηθούν ενώπιον του Θεού για όλα τα καλά και τα κακά, τα ωραία και τα άσχημα, που έχουν κάνει, με βάση πάντα την Ιστορική Αποστολή τους. Η κουλτούρα κάθε Έθνους δεν είναι μια απλή δημιουργία, αλλά ένα μέσο απόκτησης της Ανάστασης, μια προσπάθεια ανύψωσης του Έθνους στην σφαίρα της Αιωνιότητας και επακόλουθα της τελικής Κρίσης. Για τον Κοντρεάνου, το Έθνος και τα αιώνια συμφέροντά του πρέπει να αποτελούν τον οδηγό για την ρύθμιση της καθημερινότητας, της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Ο φιλελευθερισμός και η κύρια πολιτική μορφή του, η δυτική αστική «δημοκρατία», δίνουν όλο το βάρος στο άτομο και τα «δικαιώματά του», ξεχνώντας ποια είναι η φυσική τάξη πραγμάτων.
Τα δικαιώματα, ουσιαστικά, μοιράζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη, είναι τα δικαιώματα του ατόμου. Η δεύτερη, τα δικαιώματα της παρούσας Εθνικής Συλλογικότητας. Η τρίτη (και ανώτερη) είναι η κατηγορία εκείνη που αφορά τα δικαιώματα του Έθνους. Τα ατομικά δικαιώματα, στα οποία ρίχνει το βάρος η «δημοκρατία», επιτρέπουν στο κάθε μεμονωμένο άτομο να ανυψώνει τα στενά συντηρητικά συμφέροντά του εις βάρος της Εθνικής Κοινότητας. Επίσης, τα συμφέροντα της παρούσας Εθνικής Συλλογικότητας, που είναι το Έθνος-Κράτος σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, συχνά ανυψώνονται πάνω από τα συμφέροντα του Έθνους (για παράδειγμα, η εξάντληση των υλικών πόρων και η καταστροφή του περιβάλλοντος). Το Έθνος, αντιθέτως, αποτελεί την αιώνια οντότητα ενός συγκεκριμένου Λαού κοινής καταγωγής, περιλαμβάνοντας στις τάξεις του όλους τους νεκρούς, όλους τους ζωντανούς και όλους αυτούς που πρόκειται να γεννηθούν στην αγκαλιά του. Η αρμονία, λοιπόν, της φυσικής τάξης έγκειται στην ιεραρχία αυτών των τριών κατηγοριών.
Στην κατώτερη βαθμίδα βρίσκονται τα ατομικά συμφέροντα, στην συνέχεια αυτά της παρούσης Εθνικής Συλλογικότητας και, πάνω απ’ όλα, τα συμφέροντα του Έθνους. Στην πραγματικότητα, στην «δημοκρατία» τα ατομικά δικαιώματα λειτουργούν εναντίον των ατόμων και τίθενται στην υπηρεσία της ολιγαρχικής πολιτικής ελίτ. Αυτή η ελίτ είναι που καταφέρνει, με την συνεργασία της οικονομικής ελίτ, να ελέγχει την κοινωνία, μέσω ποικίλων μεθόδων όπως η εξαγορά ψήφων κ.α. Στην «δημοκρατία», τα καθεστωτικά πολιτικά κόμματα εμφανίζονται ως ομάδες ατόμων με μόνο σκοπό την καταλήστευση του κρατικού πλούτου και χρήματος. Γι’ αυτό και οι «καυγάδες» τους έχουν ως αυτοσκοπό την κατάκτηση της εξουσίας και την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, αγνοώντας τα Εθνικά συμφέροντα, καθώς μόνος «θεός» των πολιτικών είναι το χρήμα και η διαφθορά που απορρέει από αυτό. Οποιαδήποτε ομοιότητα των απόψεων του Κοντρεάνου στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 με όσα ταλανίζουν (και) την Ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή της μεταπολιτευτικής περιόδου μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί…
Για τον Ρουμάνο Ηγέτη, υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι της ζωής και του θανάτου. Φυσικοί νόμοι που δεν είναι δυνατόν να κατανοηθούν από όλα τα μέλη της Εθνικής Κοινότητας, αλλά από μια σκεπτόμενη μειοψηφία Ικανών και Ηγετών. Δηλαδή, από μια νέα ελίτ, η οποία θα πρέπει να αποτελείται από άτομα που θα διακρίνονται για την Ηθική Ακεραιότητα, την Εργατικότητα, την Ανδρεία, τους Αγώνες που έχουν δώσει για το καλό του Έθνους, την εθελούσια Σπαρτιατική διαβίωση, την Αγάπη και την ισχυρή Πίστη τους στον Θεό. Για τον Κοντρεάνου, κακώς τα καθεστώτα της Γερμανίας και της Ιταλίας κατηγορούνταν ως δικτατορικά, καθώς η κατηγορία της δικτατορίας θα μπορούσε να ευσταθεί μόνο στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, με την αντιλαϊκή «δικτατορία του προλεταριάτου». Αντιθέτως, πίστευε ότι στην Φασιστική Ιταλία και την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία δεν υπήρχε κάτι ανάλογο.
Πίστευε ότι τα Εθνικιστικά καθεστώτα αυτών των χωρών ήταν προϊόν γνήσιων λαϊκών επιλογών, που αποτελούσαν μια νέα μορφή διακυβέρνησης, κάτι εντελώς καινούργιο στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς δεν αποτελούν ούτε «δημοκρατία» ούτε «δικτατορίες». Η βάση τους είναι αυτό που ο ίδιος ονόμαζε ως «κατάσταση ανυψωμένης εθνικής συνειδητοποίησης», δηλαδή αυτή η κατάσταση στην οποία τα άτομα συνειδητοποιούν την πραγματική ουσία της σχέσης τους με το Έθνος, αλλά και με την επερχόμενη διαφώτιση που αυτή συνεπάγεται. Η σκέψη και κυρίως η δράση του Κοντρεάνου τον οδήγησε στην ολοένα και αυξανόμενη λατρεία εκ μέρους του Ρουμανικού Λαού, ο οποίος τον σκιαγράφησε ως έναν σύγχρονο ήρωα του Ρουμανικού Έθνους που όμοιός του είχε πολλά χρόνια να φανεί. Ένας Ήρωας, ο οποίος συγκέντρωνε όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά της αιώνιας ρουμανικής ψυχής, όπως Τιμιότητα, Υπερηφάνεια, Ανδρεία, Δικαιοσύνη και δεν λύγιζε στα δύσκολα, ενώ έπραττε πάντοτε αυτό το οποίο θεωρούσε ως Σωστό και Δίκαιο, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες.
Η Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και η Σιδηρά Φρουρά
Μετά από μια «ερευνητική» πορεία μερικών ετών μέσα από άλλους σχηματισμούς, ο Κοντρεάνου αποφάσισε την ίδρυση ενός αυτοτελούς Ιδεολογικού και πολιτικού φορέα. Μιας Οργάνωσης με ξεκάθαρα Κινηματικό χαρακτήρα, με σκοπό όχι μόνο την πολιτική ανατροπή, αλλά και την ριζική αλλαγή των κοινωνικών δεδομένων, την πραγμάτωση μιας πνευματικής επανάστασης. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1927, με μια λιτή ανακοίνωση, ο Κοντρεάνου ανήγγειλε την ίδρυση της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Ως αρχές αυτού του νεόδμητου-πρωτοποριακού Κινήματος ο Κοντρεάνου έθετε τέσσερα σημεία. Πρώτο, την δυνατή Πίστη στον Θεό. Δεύτερο, την Πίστη στο Δίκαιο της Αποστολής τους. Τρίτο, την Αγάπη και τους δεσμούς Ισχυρής Φιλίας που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ των μελών, παλιών και νέων. Ως τέταρτη και τελευταία βασική αρχή οριζόταν το ομαδικό τραγούδι. Όλα αυτά συνδεδεμένα με την αρχή της έννοιας της Πειθαρχίας.
Η Πειθαρχία είναι αυτή που χαρίζει νίκες, ακριβώς γιατί εξασφαλίζει την ολοκληρωτική ενότητα της προσπάθειας. Μόνο μια Ομάδα που είναι ενωμένη σαν γροθιά, έχοντας ατσάλινη θέληση, δεν θα αποτύχει ποτέ στον πόλεμο. Η πειθαρχία ζητά μια μικρή «θυσία» ενός μέρους του εαυτού μας προς όφελος της Ομάδας, με σκοπό την επερχόμενη Νίκη της. Δεν αποτελεί, δηλαδή, σε καμία περίπτωση έναν εξευτελισμό ή μια μείωση της προσωπικότητάς μας. Ο πειθαρχημένος πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος για την πειθαρχία του. Άλλωστε, δεν υπάρχει νίκη χωρίς ενότητα και δεν υπάρχει ενότητα χωρίς πειθαρχία. Έτσι, οδηγούμαστε και στον κυριότερο στόχο της Λεγεώνας, αλλά και σε μία από τις βασικότερες ιδέες του ίδιου του «Καπιτάν». Ο στόχος αυτός, αντισταθμίζοντας την έλλειψη ενός συνεκτικού προγράμματος, ήταν η δημιουργία ενός Νέου Ανθρώπου (Omul Nou), ενός νέου Ρουμάνου. Η χώρα δεν έχει ανάγκη γενικά και αόριστα πολιτικά προγράμματα. Έχει άμεση ανάγκη Ανδρών, οι οποίοι θα είχαν την Αξία να φέρουν σε πέρας τις δύσκολες Εθνικές αποστολές που θα τους ανατίθεντο. Γιατί, σε τελική ανάλυση, όσο άρτιο και λεπτομερές δύναται να είναι ένα πρόγραμμα, αν δεν εξυγιανθεί πρώτα η κατάσταση στην χώρα θα παραμείνει άνευ σημασίας.
Δίνοντας το αληθινό νόημα της ουσίας στην ενέργεια μέσω του παραδείγματος, ήσαν τα ίδια τα μέλη της Λεγεώνας που γινόντουσαν με τις πράξεις τους «ένα με τον Λαό». Για παράδειγμα, μια πολύ συχνή λειτουργία τους ήταν το να αποστέλλονται Λεγεωνάριοι φοιτητές γεωπονικής ή παρεμφερών επιστημών σε αγροτικές περιοχές και να βοηθούν τους ντόπιους να καλλιεργήσουν την γη τους. Μάλιστα, πολλές φορές εισήγαγαν καινοτόμες μεθόδους καλλιέργειας, αλλά και υλικοτεχνική υποστήριξη. Η προσφορά των Λεγεωνάριων δεν περιοριζόταν στις θεωρητικές συμβουλές, καθώς οι ίδιοι συμμετείχαν ενεργά στην καλλιέργεια των χωραφιών. Πέρα όμως από τα αγροτικά προγράμματα, το άνοιγμα αλληλεγγύης της Λεγεώνας στην ρουμανική κοινωνία περιελάμβανε την κατασκευή κοινωφελών έργων, όπως γέφυρες, φράγματα, εκκλησίες και δρόμους. Κινήσεις αυθεντικά φιλολαϊκές που αύξησαν το μίσος απέναντι στην Λεγεώνα τόσο του ρουμανικού πολιτικού κατεστημένου όσο και των κομμουνιστών. Η πίεση από το κράτος και τους «νόμους» οδήγησαν, εν τέλει, στην δημιουργία μιας νέας Πολιτικής Οργάνωσης, η οποία θα περιελάμβανε το σύνολο των διαφόρων τμημάτων του Λεγεωνάριου Κινήματος. Το όνομα που αποφασίστηκε να της δοθεί ήταν Σιδηρά Φρουρά (Garda de Fier). Έμβλημα της οργάνωσης ορίστηκε να είναι τρεις κάθετες γραμμές διασταυρωμένες με τρεις οριζόντιες, θυμίζοντας έντονα το σχήμα που έχουν τα κάγκελα της Φυλακής, με το μήνυμα να είναι σαφές ως προς τις συνεχείς και ανελέητες διώξεις και φυλακίσεις που είχε υποστεί το Κίνημα από τις αρχές, αλλά πιθανότατα προβλέποντας και το ακόμη πιο δύσκολο μέλλον τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Προσπαθώντας διάφοροι αναλυτές να εξηγήσουν την ραγδαία άνοδο της Σιδηράς Φρουράς και την Λαοφιλή διάθεση απέναντι στον ίδιο τον Κοντρεάνου είπαν ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα του αντισημιτισμού που είχε μεγάλη απήχηση στο εκλογικό σώμα. Η Λεγεώνα-Σιδηρά Φρουρά, όμως, κατάφερε να κερδίσει ευρεία υποστήριξη ακόμη και σε περιοχές από τις οποίες εξέλιπε το εβραϊκό στοιχείο. Εκτός από τους αγρότες, αξιοσημείωτη ήταν η εισχώρηση του Κινήματος στους εργάτες, κάτι το οποίο γινόταν φανερό και από την επιτυχία του σε βιομηχανικές περιοχές, όπως η επαρχία Χουνεντοάρα. Ο Κοντρεάνου και η Σιδηρά Φρουρά έδωσαν στους φτωχούς αγρότες και εργάτες ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, εντυπωσιάζοντάς τους ταυτόχρονα με την ζωντάνια και την ενεργητικότητά τους. Χαρακτηριστικό της λατρείας του Ρουμανικού Λαού προς τον Κοντρεάνου, η οποία αποκτούσε χαρακτηριστικά Ιερότητας και Αγιοσύνης, είναι το παρακάτω περιστατικό, όπως περιγράφεται στο βιβλίο «Ιστορία των Ρουμάνων» του Ion Bulei:
«O Nicholas M. Nagy-Talavera, Εβραίος ουγγρικής καταγωγής της Τρανσυλβανίας, ο οποίος θυμάται τη συνάντησή του με τον Condreanu, στην ηλικία των 8 ετών, σε χωριό της οροσειράς Apuseni, σημειώνει: “Ξαφνικά πάνω από το πλήθος επικράτησε σιωπή. Ένας ψηλός άνδρας, σκοτεινής ομορφιάς, φορώντας λευκή εθνική φορεσιά, εισήλθε στην αυλή, καβάλα σε λευκό άλογο. Σταμάτησε δίπλα μου και δεν μπόρεσα να διακρίνω τίποτα δαιμονικό ή κακό πάνω του. Αντιθέτως. Το παιδικό, ειλικρινές του χαμόγελο ακτινοβολούσε πάνω από το φτωχό πλήθος, με τον τελευταίο να φαίνεται να είναι μαζί του, αλλά κάπως μυστηριωδώς, και εκτός από αυτό. Το χάρισμα δεν είναι κατάλληλος όρος για να προσδιορίσω την παράξενη δύναμη που πήγαζε από αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν, μάλλον, έτσι απλά, ένα κομμάτι των δασών, των βουνών, των φουρτουνών, των σκεπασμένων με χιόνι κορυφών των Καρπαθίων, των λιμνών και των ποταμών. Καθόταν έτσι σιωπηλός στη μέση του πλήθους. Δεν είχε ανάγκη να μιλήσει. Η σιωπή του ήταν εύγλωττη. Έμοιαζε πιο ισχυρή από εμάς, πιο ισχυρή από την εντολή του νομάρχη ο οποίος είχε απαγορεύσει την αγόρευσή του. Μια γριά χωριάτισσα, με άσπρα μαλλιά, έκανε τον σταυρό της στο στήθος και ψιθύρισε: ο απεσταλμένος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τότε η καμπάνα του μικρού σκυθρωπού ναού άρχισε να ηχεί και η θρησκευτική τελετή, που πάντα προηγούνταν των συναντήσεων των λεγεωνάριων, ξεκίνησε και αυτή. Η βαθιά εντύπωση που δημιουργείται στην ψυχή ενός παιδιού δύσκολα πεθαίνει. Για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα, δεν ξέχασα ποτέ την συνάντηση με τον Corneliu Zelea Codreanu”».
Στις συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχε ο ίδιος ο Κοντρεάνου έμπαινε επιβλητικά, καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο και φορώντας μια όμορφη λευκή αγροτική φορεσιά.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1937 συνέβη η μεγαλύτερη εκλογική νίκη του Κοντρεάνου και του Κινήματός του. Η Λεγεώνα-Σιδηρά Φρουρά συμμετείχε σ’ αυτές τις εκλογές ως πολιτικό κόμμα με την ονομασία «Τα πάντα για την Πατρώα Γη» (Total Pentru Tara), λαμβάνοντας 478.368 ψήφους, ποσοστό 15,58% και εκλέγοντας 66 βουλευτές, γινόμενη έτσι η ΤΡΤ η τρίτη Πολιτική Δύναμη της Χώρας! Στην πραγματικότητα, όμως, τα ποσοστά του Κινήματος ήταν πολύ παραπάνω, όπως αποκαλύπτει ο Στάνλεϊ Πέιν στο βιβλίο «Η ιστορία του φασισμού», όπου διαβάζουμε τα εξής πολύ ενδιαφέροντα για τις συγκεκριμένες εκλογές: «Τα εκλογικά αποτελέσματα, που ως συνήθως ήταν αποτέλεσμα νοθείας, κατέγραψαν ως πρώτο κόμμα τους Νεοφιλελεύθερους με 35,92%, τους Αγρότες με 20,4%, το ΤΡΤ με 15,58%, και τέλος τους Εθνικούς Χριστιανούς με 9,15%. Αργότερα, ο Έουγκεν Κριστέσκου, που για κάποια περίοδο ήταν επικεφαλής της ρουμανικής αστυνομίας, δήλωσε ότι στην πραγματικότητα το ΤΡΤ είχε λάβει 800.000 ψήφους ή κάτι περισσότερο από το 25% της λαϊκής ψήφου»! Η τροχιά εξουσίας, λοιπόν, που άρχισε να διαγράφεται για την Σιδηρά Φρουρά και το εκλογικό της σχήμα, παρά την απίστευτη νοθεία του κράτους, που της έκλεψε τις μισές περίπου ψήφους, οδήγησε στο να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την πλήρη εντατικοποίηση των διώξεων κατά της Σιδηράς Φρουράς και την φυσική εξόντωση του Κοντρεάνου και αρκετών Συντρόφων του.
Ο ίδιος ο Κοντρεάνου φρόντισε με συνέντευξη Τύπου παραμονή των εκλογών να δηλώσει πως εντός 48 ωρών μετά την μεγαλειώδη εκλογική νίκη που θα πετύχαινε, θα σχημάτιζε μια στιβαρή συμμαχία μεταξύ Βερολίνου, Ρώμης και Βουκουρεστίου. Αυτό πανικόβαλε τον διεφθαρμένο βασιλιά Κάρολο Β’, ο οποίος λιγότερο από δύο μήνες μετά τις εκλογές (10 Φεβρουαρίου 1938) προχώρησε σε έκπτωση της κυβέρνησης Γκόγκα και εγκαθίδρυση βασιλικής δικτατορίας, τοποθετώντας μάλιστα ως πρώτο πρωθυπουργό – ανδρείκελο τον πατριάρχη της ρουμανικής εκκλησίας, Μίρον Κριστέα, έναν καιροσκόπο, ο οποίος ήταν τόσο εξοργισμένος με την επιρροή του Κοντρεάνου και της Λεγεώνας του αρχάγγελου Μιχαήλ προς τον ορθόδοξο λαό της Ρουμανίας, που έβγαλε εγκύκλιο με την οποία απαγόρευε την είσοδο των Λεγεωνάριων στις εκκλησίες! Το μίσος του Καρόλου και της καμαρίλας του (επικεφαλής της οποίας ήταν η εβραϊκής καταγωγής ερωμένη του Μάγδα Λουπέσκου) εναντίον του Κοντρεάνου ολοένα και μεγάλωνε, καθώς θεωρούσε ότι οι ιδέες και η δράση του, ως ακραία επαναστατικές και ριζοσπαστικές, αποτελούσαν μέγιστη απειλή για την σάπια εξουσία του. Χαρακτηριστικό αυτού του μίσους ήταν η εντολή του Καρόλου Β’ να καταστραφούν όλα τα οπτικά και ηχητικά ντοκουμέντα που αφορούσαν τον Κοντρεάνου (ακόμη και αυτά του γάμου του με την Έλενα Ιλινόιου), με αποτέλεσμα να μην έχει σωθεί τίποτα σήμερα, εκτός από μια μόνο ηχογραφημένη ολιγόλεπτη ομιλία του προς τους Συντρόφους του.
Η δολοφονία του Κοντρεάνου
Στις 16 Απριλίου 1938 ο Κοντρεάνου θα συλληφθεί με την κατηγορία της «σύνταξης απειλητικής επιστολής» κατά του δεξιού πολιτικού Νικόλα Ιόργκα, την οποία είχε αποστείλει στις 26 Μαρτίου, και θα κλειστεί στις φυλακές Τζιλάβα μαζί με άλλα 40 μέλη του Κινήματος, ανάμεσά τους και ο πατέρας του Ίων Κοντρεάνου. Ο «Καπιτάν», αρχικά, θα καταδικαστεί σε 6 μήνες φυλάκιση και, εν συνεχεία, σε μια δεύτερη δίκη-παρωδία, θα καταδικαστεί σε 10 χρόνια καταναγκαστική εργασία! Οι γελοίες κατηγορίες που του αποδόθηκαν στην δεύτερη δίκη ήταν, εκτός άλλων, «η δράση για ανατροπή του καθεστώτος», «πολιτική στρατολόγηση ανηλίκων» και «οι στενοί δεσμοί με ξένους, αντεθνικούς παράγοντες».
Ακόμη και μέσα από την φυλακή, όμως, ο Κοντρεάνου παρέμενε πολύ επικίνδυνος για το αντεθνικό και διεφθαρμένο καθεστώς του Καρόλου Β’. Την νύχτα της 29ης προς την 30η Νοεμβρίου 1938 (την «νύχτα των βρικολάκων», σύμφωνα με τον ρουμανικό θρύλο) ο Κοντρεάνου και άλλοι 13 Σύντροφοί του θα οδηγηθούν από στελέχη της, πασίγνωστης για την απίστευτη κτηνωδία της, στρατιωτικής αστυνομίας Σιγκουράντα σε ένα δάσος έξω από το Βουκουρέστι, όπου και θα δολοφονηθούν με τελετουργικό τρόπο. Αρχικά, θα στραγγαλιστούν και στην συνέχεια, αφού θα πυροβοληθούν(!) τα πτώματά τους, θα μεταφερθούν στις φυλακές Τζιλάβα. Την επόμενη μέρα, εντελώς κυνικά, η ανακοίνωση της αστυνομίας θα αναφέρει πως η δολοφονία τους πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια απόπειρας απόδρασής τους… Ένας εκ των αστυνομικών που ήσαν παρόντες στην δολοφονία του Κοντρεάνου και των υπόλοιπων 13 Συντρόφων του δήλωνε αργότερα πόση εντύπωση του έκανε η ψυχραιμία του «Καπιτάν», ο οποίος όταν αντιλήφθηκε τι επρόκειτο να τους συμβεί το μόνο που ζήτησε ήταν να μιλήσει για τελευταία φορά στους Συναγωνιστές του για να τους εμψυχώσει.
Η ακραία ένταση της απίστευτης κρατικής καταστολής σε βάρος της Λεγεώνας δεν σταμάτησε την 30η Νοεμβρίου 1938, αλλά συνεχίστηκε και το επόμενο χρονικό διάστημα. Συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, βασανισμοί και δολοφονίες Λεγεωνάριων βρίσκονταν στην καθημερινή ατζέντα του αντεθνικού καθεστώτος του Καρόλου Β’. Η Ιστορία, όμως, πήρε την εκδίκησή της. Ο υπουργός Εσωτερικών Αρμάντ Καλινέσκου, ο οποίος χειρίστηκε το σχέδιο δολοφονίας του Κοντρεάνου και των Συντρόφων του, εκτελέστηκε από μια «ομάδα θανάτου», τους Εκδικητές (Razbunatorii) στις 21 Σεπτεμβρίου 1939, μια περίοδο κατά την οποία είχε προαχθεί σε πρωθυπουργό του καθεστώτος. Ο λαομίσητος Κάρολος Β’ θα εξαναγκαστεί τον Σεπτέμβριο του 1940 σε παραίτηση, ύστερα από λαϊκή εξέγερση, και θα εγκαταλείψει, μαζί με την ερωμένη του, για πάντα την Ρουμανία (με τελικό προορισμό την Βραζιλία) επιβιβαζόμενος σε ένα τραίνο, το οποίο καθόλη την διάρκεια της διαδρομής του σε ρουμανικό έδαφος θα γινόταν αντικείμενο έντονων αποδοκιμασιών από τον Ρουμανικό Λαό! Τον Νοέμβριο του 1940, κατά την διάρκεια της κάτι παραπάνω από 4 μήνες παραμονής της Σιδηράς Φρουράς στην εξουσία σε συνεργασία με τον Στρατάρχη Ίων Αντονέσκου, και αφού έχουν πλέον αποκαλυφθεί οι πραγματικές τραγικές συνθήκες θανάτου του Κοντρεάνου, θα εκτελεστούν (26 Νοεμβρίου) τόσο οι άμεσα συμμετέχοντες στην δολοφονία του «Καπιτάν» και των Συντρόφων του όσο και το «πιόνι» του Καρόλου Β’, Νικόλα Ιόργκα, καθώς η «επιστολή απειλής» εναντίον του ήταν που χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή για την φυλάκιση του Κοντρεάνου.
Η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του διαδόχου του Κορνήλιου Κοντρεάνου, του Χόρια Σίμα, ο οποίος δεν είχε ούτε τις ηγετικές ικανότητες και την λαοφιλία του προκατόχου του, ούτε έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης του συνόλου των Λεγεωνάριων, η αδυναμία συνύπαρξης στην εξουσία της Σιδηράς Φρουράς με τον Στρατάρχη Αντονέσκου, η εγκληματική ανωριμότητα του νέου βασιλιά της Ρουμανίας Μιχαήλ (γιος του Καρόλου Β’), ο οποίος επέτρεψε την εξάπλωση της κομμουνιστικής κατοχής της χώρας μέχρι τον εξαναγκασμό του σε παραίτηση τον Δεκέμβριο του 1947, όταν πλέον ήταν εντελώς άχρηστος για τα σχέδια των εγχώριων πρακτόρων της Μόσχας, έδειξαν πόσο εμφανής ήταν η έλλειψη του χαρισματικού αυτού Ηγέτη, ο οποίος ίσως να ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σταματήσει την μπολσεβικοποίηση (και) της Ρουμανίας από τις ορδές του Στάλιν και τους εγχώριους υποτακτικούς του.
Ο Κοντρεάνου, ο οποίος περιγράφεται από τον Στάνλεϊ Πέιν ως «Ψηλός, με έντονη ματιά και κλασικά χαρακτηριστικά, ήταν πιθανόν ο πιο όμορφος από τους σημαντικότερους φασίστες ηγέτες (μοιάζοντας λίγο, αν και σε πιο ώριμη και σοβαρή μορφή, με έναν ηθοποιό του Χόλυγουντ εκείνης της εποχής, τον Τάιρον Πάουερ)», ήταν πραγματικά ένας Γενναίος Άνθρωπος από Σίδερο, του οποίου οι ιδέες, η πολιτική δράση και ο μαρτυρικός θάνατος αποτελούν ανεξάντλητη πηγή τόσο σημαντικών όσο και συνειδητών διδαγμάτων, αλλά και προβληματισμών, για τους Έλληνες Εθνικιστές. Γι’ αυτό η Μνήμη και το Έργο του δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κορνήλιος Κοντρεάνου: ΠΑΡΩΝ!
Γιώργος Μάστορας