του Gabriele Adinolfi
Η προεδρική εκστρατεία στη Γαλλία είναι πλέον ένα παραλήρημα.Το να ξυπνήσει κανείς από το hangover θα είναι τρομερό γιατί ο δεξιός λαϊκισμός θα αναδυθεί διχασμένος, νικημένος και θα αντικατασταθεί από ιδεολογίες που εισάγονται από το εξωτερικό, καταδικασμένες σε ξινή και οργισμένη ανικανότητα. Δυστυχώς η νοοτροπία με την οποία βλέπει κανείς τις εκλογές είναι λανθασμένη, δείχνει ανωριμότητα, απροετοιμασία και παιδικότητα.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη Γαλλία έχει εξουσίες που ούτε ο Βασιλιάς Ήλιος ή ο Ναπολέων είχαν ποτέ. Βασίζονται λοιπόν στην εκλογή ενός σωτήρα που θα πρέπει να αλλάξει την οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης και ακόμη και τα σεξουαλικά ήθη των Γάλλων δίνοντας απλώς εντολές. Αγνοούμε τη διαπλοκή εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας, το κεφάλαιο και η τεχνολογία υποτιμούνται, με λίγα λόγια παραληρούμε.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει σίγουρα εξουσία αλλά αυτή είναι η έκφραση, η μεσολάβηση και η εκπροσώπηση πραγματικών εξουσιών. Όπως εξήγησε ο Mitterrand, πρέπει πρώτα να κατακτήσει κανείς θέσεις ισχύος μεταξύ αυτών των δυνάμεων και μόνο τότε μπορεί να επιδιώξει τα Ηλύσια. Και από εκεί μπορεί κανείς να προσπαθήσει να δώσει μια διεύθυνση ενός είδους και όχι άλλου στις υπάρχουσες πραγματικότητες: δεν επινοεί κανείς τη μαγική μεταμόρφωση της πραγματικότητας με μεγαλομανικές αυταπάτες ή με παιδική αφέλεια.
Δυστυχώς, η ανωριμότητα κυριαρχεί και έτσι η λαϊκή δεξιά χωρίζεται σε δύο τμήματα που ονειρεύονται το αδύνατο. Από τη μια πλευρά έχουμε τη Marine Le Pen που έχει τουλάχιστον το πλεονέκτημα ότι θέλει να σκέφτεται με συγκεκριμένο τρόπο, αλλά που προδίδει μια σειρά καθυστερήσεων στην ανάγνωση της κατάστασης σήμερα. Στέκεται ως αποκαταστάτης της κοινής λογικής, σε μια μορφή αρχαϊκής δημοκρατίας. Ό,τι και να σκεφτεί κανείς για την πρότασή της, αυτή δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί η ανάλυση της πραγματικότητας είναι παλιά, δεν λαμβάνει υπόψη την κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη που αλλάζει και την πολιτική δομή, άρα δεν θα λειτουργήσει.
Από την άλλη, υπάρχει ο Zemmour που, με πρωτοφανή μέσα ενημέρωσης και οικονομική υποστήριξη, το παίζει εξτρεμιστής και ριζοσπαστικός. Η επανέκδοση του λεπενισμού είναι στην πραγματικότητα κάτι πολύ διαφορετικό. Αφήνει τον εαυτό του να εμπνευστεί από ιδεολογικά μοντέλα που έχουν δημιουργηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως η «σύγκρουση πολιτισμών» του Hungtington που δεν είναι παρά η απολίθωση μιας ύπνωσης συνεχούς εμφυλίου πολέμου, όπως κάθε ολιγαρχία ονειρεύεται να ακυρώσει κάθε εναλλακτική, όπως ο Eric Werner είχε δει καλά.
Επιπλέον, ο Jean-Marie Le Pen είχε ένα ανθρωπιστικό όραμα για τους μετανάστες και έθεσε το πρόβλημα με πολιτικούς όρους. Διαβάζοντας τους όρους που χρησιμοποιεί το κόμμα του Zemmour, βρίσκω στα μάτια μου απαράδεκτη μια διαφθορά που προδίδει μια μορφή βιβλικού ρατσισμού και έναν κοινωνικό ταξισμό που κυριολεκτικά με αρρωσταίνει: αλλά αυτό με απασχολεί εμένα προσωπικά.
Όποια επιλογή κι αν γίνει στις 10 Απριλίου, Marine, Zemmour ή αποχή, αυτό που έχει σημασία είναι ότι μετά θα υπάρξουν ερείπια και ότι η λαϊκή δεξιά θα γκετοποιηθεί οριστικά ή θα χειραγωγηθεί από ντροπιαστικά κέντρα. Σε κάθε περίπτωση, όλα θα είναι πολύ χειρότερα από πριν και αυτό για έναν πολύ απλό λόγο, γιατί αντί να δουλεύουμε μέρα με τη μέρα συνεχίζουμε να αναθέτουμε σε προνοητικά πρόσωπα το έργο της επίλυσης των προβλημάτων που δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε.
Αυτό ισχύει τόσο στις προεδρικές εκλογές όσο και στα παγκόσμια σενάρια όπου μυθοποιημένες φιγούρες παρελαύνουν η μία μετά την άλλη στο έργο τους για προνοητικοί σωτήρες και που απεικονίζονται πάντα με πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτό που είναι. Ο κατάλογος είναι μακρύς, για να μείνουμε τα τελευταία χρόνια έχουμε Πούτιν, Σαλβίνι και Τραμπ.
Και κάθε μέρα είναι χειρότερη από πριν: δικό σου λάθος, όχι κάποιου άλλου. Όσο πιο πολύ ονειρεύεσαι έναν μεγαλομανή που θα σε σώσει τόσο περισσότερο πέφτεις άσχημα και αυτή τη φορά δεν θα υπάρχουν μαξιλάρια για να μετριάσουν το χτύπημα.
μετάφραση: Κωνσταντίνος Mποβιάτσος