Θυμάμαι τρεις λέξεις που είχα αποκρυπτογραφήσει μια μέρα σε έναν τάφο από μαύρο μάρμαρο στο Damme της Φλάνδρας, μέσα σε μια εκκλησία στη χαμένη μου πατρίδα: ETSI MORTUUS URIT.
«Αν και νεκρός, καίει ακόμη…»
Είθε αυτές οι σελίδες, η τελευταία φωτιά αυτού που ήμουν, να καούν για μια στιγμή ακόμα, ζεστές ψυχές που κυριεύονται από το πάθος να δίνουν τον εαυτό τους και να πιστεύουν: να πιστεύουν παρά τα πάντα, παρά την ευκολία των διεφθαρμένων και κυνικών, παρά της θλιβερής γεύσης, η πίκρα που μας αφήνει η ανάμνηση των αμαρτιών μας, η επίγνωση της δυστυχίας μας και το απέραντο πεδίο των ηθικών καταστροφών στην ψυχή ενός κόσμου που είναι βέβαιο ότι δεν χρειάζεται πια σωτηρία, που πηγάζει από αυτόν τον λόγο για δόξα το οποίο όμως πρέπει να σωθεί. Περισσότερο από ποτέ, πρέπει να σωθεί.
Διαβάστε τον πρόλογο από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου «Leon Degrelle, ο τελευταίος Ιππότης» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη
Μάλαγα, μια γοητευτική πόλη στην Ανδαλουσία. Ο τελευταίος πιστός ιππότης της Ευρώπης βρίσκεται στην Ισπανία μετά από την μεγαλειώδη συμμετοχή του στο ρωσικό μέτωπο. Θα φτάσει στην Ανδαλουσία με μια τολμηρή όσο και θεαματική πτήση με αεροπλάνο, θα τον υποδεχτεί εκεί ο Francisco Franco. Μάρτιος του 1994 και αυτός ο ιππότης θα γίνει άγγελος. Τρία χρόνια νωρίτερα ο μεγαλύτερος εχθρός του έχει εκμηδενιστεί από τα θολά χτυπήματα του άλλου επίσης μεγάλου εχθρού, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και από την Περεστρόικα.
Ο Léon Degrelle δεν φανταζόταν ποτέ μια μοίρα χειρότερη από αυτή που του επιφυλάχθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ιδρυτής του κινήματος Rex, Καθολικής και Εθνικιστής έμπνευσης, που είχε την έδρα του στο Βέλγιο, πίστευε πολύ σε μια πιθανή τελική νίκη κατά της μπολσεβίκικης τρομοκρατίας.
Αν ο Degrelle ζούσε τα χρόνια που ζούμε σήμερα εμείς, σίγουρα θα είχε κάνει πόλεμο εναντίον του κυρίαρχου καπιταλισμού, που σκοτεινιάζει τα μυαλά των παγκόσμιων μαζών. Τον πολέμησε όμως με τον δικόν του τρόπο, παραμένοντας πάντα πιστός στην μεγάλη Ιδέα της Φυλής. Δυστυχώς και αυτός ήταν ένας άνθρωπος, φτιαγμένος από σάρκα, αυτό είναι προφανές, καθοδηγούμενος από ιδανικά πολύ βαθιά και γεμάτα ελπίδα για ένα ανθρώπινο γένος, που όμως δεν τα άξιζε τελικά ποτέ.
Το τελευταίο «μαρτύριο» έγινε στη Μάλαγα. Ο Degrelle δεν υπέφερε, δεν σκοτώθηκε βάναυσα. Ο ίδιος το είχε ορίσει για πάντα στην ζωή του ως ένα μεγάλο έπος, που αποτελείται από ευγενείς ιππότες και μεγάλες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Η μεγαλύτερη λύπη του, που του στοίχησε πολύ μέχρι το τέλος του, ήταν αυτό του να μην μπορέσει να ολοκληρώσει τα αρχοντικά του καθήκοντα.
Αυτός και το πνεύμα του αντηχούν ακόμα στα αντιφρονούντα μυαλά της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης σκέψης. Η περιφρόνησή του για τον κίνδυνο, η θέλησή του για αυταπάρνηση, το θάρρος μπροστά σε έναν βάρβαρο πόλεμο, τον έχουν κάνει έναν ήρωα που συχνά παρεξηγείται σήμερα. Τον Degrelle είτε τον αγαπάς είτε τον μισείς, δεν υπάρχει μέση λύση για αυτήν την τεράστια προσωπικότητα του εικοστού αιώνα. Σίγουρα η μνήμη του έχει χτυπηθεί βάναυσα από το γεγονός ότι ανήκε στα Waffen SS και είχε τις δικές του άβολες ιδέες. Οι ιδέες του όμως είναι μια φιλοσοφία ζωής και γι’ αυτό το λόγο πολέμησε στο μεγαλύτερο εθελοντικό ευρωπαϊκό στρατό για να τις προστατεύει!
Ο Degrelle ήξερε να αγαπά τη ζωή τόσο σε στιγμές γαλήνης, όσο και σε περιόδους πολέμου. Δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε πόλεμος που αντιμετώπισε αλλά μια εξαγνιστική σταυροφορία. Το βιβλίο αυτό δεν προορίζεται σε καμία περίπτωση να συζητήσει για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα γεγονότα που έλαβαν χώρα. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό, θα γράψουμε μόνο και αποκλειστικά, για το μακρύ ταξίδι που έκανε ο Léon Degrelle από την καταγωγή του στις Αρδέννες μέχρι τον θάνατό του στην Ισπανία. Ένα πνευματικό μυστικιστικό ταξίδι.
Επίσης είναι μια επανερμηνεία για τους αναγνώστες να γνωρίσουν έναν χαρακτήρα μοναδικό, που έχει αποκλειστεί από κάθε πολιτιστικό ρεύμα, που σερβίρετε μέχρι στις μέρες μας: αυτό του νεοφιλελευθερισμού. Όπως είπε ο ίδιος ο Degrelle, «οι ώρες που αφιερώνουμε στη σκέψη είναι οι πιο βαθιές ώρες της ζωής, στις οποίες όλη η ποίηση που αιωρείται μέσα μας χορεύει σαν ξωτικό της φωτιάς». Ας σηκώσουμε λοιπόν τα πανιά της διανόησης -όπως είπε ο Δάντης – και ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την σκέψη και τον άνθρωπο Degrelle!
Καλή ανάγνωση…