Ο Σταυρός στέκεται στην έρημο του χρόνου

του Leon Degrelle

Αντιμέτωπος με τις περιφρονητικές ειρωνείες των αναζητητών ηδονής και των σκεπτικιστών, μετά βίας τολμά κανείς να θυμηθεί ότι μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, το μεγαλύτερο από τα ανθρώπινα δράματα, αυτό του Πάθους, επαναλαμβάνεται πνευματικά κάθε άνοιξη.

Ποιος θα υποφέρει, ποιος θα βρεθεί εκεί δίπλα στον Γολγοθά αυτές τις νέες μέρες αγωνίας; Ο Σταυρός στέκεται στην έρημο του χρόνου. Η κοινότοπη ή διφορούμενη ή διεστραμμένη ζωή των ανθρώπων θα συνεχίσει να κυλάει σαν αργό ποτάμι.

Ο Χριστός θα λάβει τα χτυπήματα και τα αγκάθια. Θα καταρρεύσει στο έδαφος. Το ξύλο του σταυρού του θα συντρίψει τη σάρκα του. Θα καρφωθεί στο σκληρό ξύλο με μεγάλα χτυπήματα σφυριού. «Μου τρύπησαν τα χέρια και τα πόδια μου, μου μέτρησαν όλα τα κόκαλα».
Τι θα ξέρει ο κόσμος; Το αίμα θα κατέβει σιγά σιγά στο μελανιασμένο κορμί του. Τα μάτια θα αναζητήσουν τον πατέρα και τις ψυχές μας ταυτόχρονα.
Τι θα έχουν καταλάβει οι ψυχές μας για αυτή την τραγωδία;
Δεν θα έχουν ούτε τρέμουλο ούτε δάκρυα.
Δεν θα κάνουν καν σκέψεις.
Ούτε καν ματιές.
Ο Χριστός πραγματικά πεθαίνει μόνος. Ολομόναχος. Οι ψυχές πεθαίνουν, ή είναι στείρες, ή έχουν αυτοκτονήσει, ενώ αυτό το σώμα, ακριβώς για να τις τραβήξει από τη ταραχή, από τη λάσπη στο θάνατο, αιωρείται με πόνο μεταξύ ουρανού και γης.
Η αγωνία αυτής της καρδιάς εκτοξεύει μάταια κραυγές απόγνωσης, που θα πρέπει να παγώσουν τον κόσμο και να σταματήσουν την αναπνοή των ανθρώπων. Ακριβώς λόγω της πνευματικής του ασφυξίας ο κόσμος φθείρεται.