συνέντευξη στον Μιχάλη Γεωργιλά
Με τον Χρήστο, τραγουδιστή των falänx, είχα να βρεθώ από κοντά σχεδόν είκοσι χρόνια, από εκείνο το ιστορικό live στην Καστοριά. Χάρη στην τεχνολογία και αφού ξεπεράσαμε τις παιδικές αρρώστιες του κινήματος, τα λέγαμε μέσω messenger.
Όμως, η κάθοδός του στην Αθήνα πριν λίγους μήνες, για την ηχογράφηση της παρθενικής τους κυκλοφορίας και κάποια ακατανόητή του επιθυμία να συναντήσει από κοντά τον Άγγελο (ποιητική αδεία ίσως), μας έδωσε την ευκαιρία να τα ξαναπούμε.
Εκεί έμαθα για το νέο συγκρότημα και επειδή η κυκλοφορία της Ανάκτησης είχε προγραμματιστεί να προηγηθεί της κυκλοφορίας του cd κανονίσαμε την συνέντευξη από το νέο έτος.
Όπως είδατε, τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά και να που μουσική και περιοδικό συνέπεσαν ημερολογιακά, οπότε φίλες, φίλοι και ότι άλλο μπορεί να αισθάνεται κάποι@ αλληλέγυ@ άτομ@, σε πρώτη παγκόσμια θα μάθετε ποιοι είναι οι falanx, τι περιέχει το «Φirst Blood» και πότε και που θα τους δούμε, αν τους δούμε, live.
Χρηστό χαιρετώ, σε καλωσορίζουμε στην Ανάκτηση και πάμε να μάθουμε τι είναι οι falanx. Χρησιμοποιώντας την κλασσική, χιλιοειπωμένη, αλλά πάντα χρήσιμη πρώτη ερώτηση των παλιών καλών fanzines: Ποιοι αποτελούν το συγκρότημα, πότε ιδρυθήκατε και από που πήρατε το όνομά σας;
Τελικά, τα παλιά fanzines παραμένουν αξεπέραστα, όσο κι αν αλλάξανε τα πράγματα (κι ας με πούνε boomer οι σοσιαλμηντιάκηδες). Τέλος πάντων, για να αρχίσω από το τέλος, οι falanx ονομάστηκαν έτσι γιατί ήθελαν ένα όνομα ελληνικό, αλλά κατανοητό διεθνώς, το οποίο, επιπροσθέτως, παραπέμπει σε στρατιωτικοποίηση, ιεραρχία, πειθαρχία, Ιστορία, Πόλεμο και γενικότερα έχει χαρακτηριστικά έξω από τα δεδομένα του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Γιατί έτσι μας αρέσει! Το εγχείρημα ξεκίνησε εξ αποστάσεως την Άνοιξη του 2024 και οι falänx είναι ο Αλμπέρτος, που έπαιξε κιθάρες και μπάσο, ο Combat που έπαιξε τύμπανα κι εγώ που, ας πούμε, τραγουδάω.
Από όσο ξέρω έχεις να ασχοληθείς ενεργά με την μουσική πολλά χρόνια, ενώ και οι έτεροι Καππαδόκες του συγκροτήματος είναι, νομίζω, από τους πιο παλιούς και ενεργούς στην σκηνή. Πως συμπράξατε για το νέο σχήμα;
Εγώ δεν έχω μουσική παιδεία, αλλά γράφω στίχους, σφυρίζω μελωδίες και ενοχλώ συστηματικά ανθρώπους που έχουν μουσική παιδεία και, με κάποιον τρόπο, καταφέρνουμε και συνεργαζόμαστε. Ξεκίνησα στα μέσα – τέλη του “90 ως έφηβος επαρχιώτης κατσαπάνκης, με ότι αυτό συνεπάγεται και, σχετικά σύντομα, αντιλήφθηκα ότι ούτε αυτή η σκηνή ήταν για μένα, ούτε εγώ για εκείνη και κάπου εκεί το πήρα αλλιώς, μουσικά και γενικότερα. Μέσα σ” όλα τ” άλλα, έβαλα τη φωνή στους White Pride Rockers και λίγο αργότερα σε ένα βραχύβιο σχήμα – μετεξέλιξη των προηγούμενων – που ονομάστηκε Μηδενική Ανοχή.
Με τον Combat είχαμε μία παρόμοια και παράλληλη πορεία και, ίσως και γι” αυτό, υπήρχε πάντα μια σύνδεση, ενώ είμαστε σειρές και ηλικιακά, όπως και με τον Αλμπέρτο. Ο Combat είναι υπεύθυνος για τα τύμπανα στη μοναδική κυκλοφορία των Last Attack και για τη φωνή σε μία μπάντα με ορκισμένους φίλους και εχθρούς, η οποία είναι από τις αγαπημένες μου και αδικείται που δεν κυκλοφόρησε δική της ολοκληρωμένη δουλειά: Τους Σταυροφορία.
Ο Αλμπέρτος είναι ο μαέστρος της υπόθεσης και σίγουρα ο λόγος που βρεθήκαμε όλοι μαζί. Εκτός από το ότι είναι ο πυλώνας των No Surrender, που είναι σίγουρα η πιο παραγωγική μπάντα της σκηνής διαχρονικά, έχει συνεισφέρει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε μια ντουζίνα μπάντες, με τους Counter Attack να είναι το πιο πρόσφατο εγχείρημα. (Δεν αναφέρω τις υπόλοιπες, γιατί θα χρειαστούμε ξεχωριστό αφιέρωμα.) Εκτός αυτών, κυκλοφόρησε την προηγούμενη χρονιά ένα 12ιντσο ως United In Anger μαζί με τον Mick, από τους Αυστραλούς Forward Into War και Street Fight, ο οποίος είναι από τις πιο ευγενικές φυσιογνωμίες της σκηνής και σε μία γνωριμία και συζήτηση που είχαμε, μου φύτεψε την ιδέα ότι ένα εγχείρημα εξ αποστάσεως μπορεί τελικά και να δουλέψει.
Εντωμεταξύ, ο Αλμπέρτος διατηρεί και ένα εξαιρετικό μπλογκ, το Glory Days of RAC, το οποίο αποτελεί μία διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια για τη σκηνή, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αρχίζοντας κάποια βίντεο αφιερώματα στην ιστορία της ελληνικής σκηνής (τα οποία όποιος δεν τα έχει δει καλό θα ήταν να το πράξει) η ανταπόκριση ήταν παραπάνω από ικανοποιητική και κάπως έτσι ήρθαμε σε επαφή οι τρεις μετά από χρόνια για να συνεχίσουμε κάτι μισοτελειωμένες δουλειές.
«Φirst Blood» ο τίτλος της πρώτης σας δουλειάς. Τι να περιμένουμε;
Ο τίτλος είναι αυτός που είναι γιατί αρχίζει από φι και αυτό είναι το παρθενικό αίμα για αυτό το εγχείρημα, αλλά, όπως κι ο Γιαννάκης ο Ράμπος, δεν είμαστε χθεσινοί. Βγάλαμε ιδέες που ήταν θαμμένες σε συρτάρια εδώ και χρόνια, δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας και είμαστε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Ελπίζουμε να αρέσει, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι θα έχει και συνέχεια, σε διάφορες μορφές.
Επειδή όντως έχουν περάσει τα χρόνια, μάλλον εμείς δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Γιατί εκεί που υπήρχε μία σκηνή, με τα θετικά και τα αρνητικά της, τώρα για αρκετό καιρό δεν υπάρχει τίποτα, εκτός από σποραδικές προσπάθειες. Εμείς θα μοιράσουμε πατροπαράδοτο RAC “n Oi!
Μην περιμένετε trap ανοησίες, μοντερνιές, safe Oi!, μπαλάντες, καθώς πρέπει «πατριωτικό ροκ», beat και μπουζουκόβια σεκλέτια. Θα συνεχίσουμε να λέμε αυτά που λέγαμε και πριν είκοσι και βάλε χρόνια με τον ίδιο τρόπο που τα λέγαμε και τότε, όχι επειδή δεν προχωρήσαμε ή δεν «εξελιχθήκαμε ως άτομα» αλλά επειδή, τελικά, αποδείχτηκε ότι τα λέγαμε πάντα σωστά και με τον ενδεδειγμένο τρόπο!
Μάθετε μπαλίτσα!
Ας κάνουμε ένα άλμα πίσω στον χρόνο. Δύο δεκαετίες πριν, με το διαδίκτυο στην αρχή του, με ένα ιστορικό περιοδικό, την Αντεπίθεση και μετέπειτα το Blood & Honour, η σκηνή όχι μόνο υπήρχε αλλά δυνάμωνε με νέα συγκροτήματα, συναυλίες και φεστιβάλ. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;
Θυμάμαι να χάνω το White Christmas λόγω στρατού. Θυμάμαι να χάνω τον γάμο του ξαδέρφου μου για να πάω Brigade M και No Surrender (συγγνώμη)! Θυμάμαι ότι δεν πρέπει να αποκοιμάσαι μεθυσμένος στην παραλία της Στυλίδας μετά από συναυλία των Hobbit και να σε πιάνει το πρωτοβρόχι. Θυμάμαι ένα πέσιμο στον σταθμό Λαρίσης που δεν πήγε τόσο καλά για αυτούς που το κάνανε και μετά θυμάμαι το live των Pogrom που ακολούθησε. Θυμάμαι το πρώτο live των WPR στα ΤΕΙ της Λαμίας, που ήταν θρυλική συναυλία! Θυμάμαι το live στην Καστοριά που ανέφερες, πριν από το μνημόσυνο στο Βίτσι (και ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί ένα τέτοιο διήμερο δεν έχει καθιερωθεί). Θυμάμαι το πώς στήθηκε ο χώρος που ονομάστηκε Terra Patria στην Θεσσαλονίκη και έγιναν δύο τεράστιες συναυλίες. Θυμάμαι και πολλά ακόμα που δεν γράφονται. Ένα μείγμα γλυκών και πικρών αναμνήσεων, όπως όλα στη ζωή. Το θέμα, όμως, είναι αυτό που έγραψες, δηλαδή το ότι υπήρχε σκηνή, γίνονταν πράγματα και είμαι περήφανος που ήμουν μέλος της!
Μετά, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά, μπλέχτηκε μάλλον περισσότερο από όσο θα έπρεπε η πολιτική (ή μάλλον τα κομματικά) με την μουσική και κάπου εκεί προέκυψε το Skinhouse στα Τρίκαλα και είχαμε μία ανάκαμψη.
Το Skinhouse Hellas ήταν τεράστιο κεφάλαιο. Ήταν η σοβαρότερη κινηματική δομή την οποία προσπάθησε να θάψει, χωρίς επιτυχία προφανώς, ένας τοξικός κομματισμός, σταλινικού τύπου. Κατά την άποψή μου, η ελληνική RAC σκηνή, με το Skinhouse στο κέντρο της, ήταν ότι πιο υγιές έχει υπάρξει μέσα στην χαβούζα του «χώρου». Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξωραϊζω, γιατί σίγουρα υπήρξαν μεμονωμένα άτομα, συμπεριφορές και περιστατικά τα οποία είχαν αρνητικό ρόλο, αλλά το συνολικό πρόσημο ήταν αναμφίβολα θετικό.
Πως τα έζησες αυτά τα χρόνια;
Εγώ, δυστυχώς, από αφέλεια, έζησα το Skinhouse στις αρχές του και στα τελευταία του, χάνοντας ένα αρκετό μέρος των ενδιάμεσων καλύτερων ίσως χρόνων του, διότι επέλεξα την λάθος μεριά, πιστεύοντας ότι υπηρετούσα καλύτερα τον σκοπό μέσα από μία κομματική ιδιότητα και υποτιμώντας την πραγματική φύση και πηγή αυτής της τοξικότητας. Ο Αλμπέρτος και ο Combat είναι πιο ειδικοί για να δώσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα και, σίγουρα, θα άξιζε ένα αφιέρωμα σε ένα τεύχος της Ανάκτησης.
Από εκεί και πέρα, το πως ζήσαμε τα χρόνια του Skinhouse αποτυπώνεται στο ομώνυμο τραγούδι, το οποίο και το αφιερώνουμε στους Trikala Bootboys και όσους έτρεξαν την φάση τόσα χρόνια.
Και μετά ξηρασία… Ούτε συγκροτήματα, ούτε live, εκτός μικρών εξαιρέσεων. Γιατί;
Δεν θα σταθώ τόσο στο κυνήγι μαγισσών που στήθηκε με το δικαστικό σκάνδαλο που βάφτισε την Χρυσή Αυγή «εγκληματική οργάνωση» και είχε ως αποκορύφωμα τη δολοφονία του Γιώργου και του Μάνου, γιατί αυτά είναι γνωστά και φυσικά επηρέασαν άμεσα ή έμμεσα όλο αυτό που λέγεται «χώρος».
Θα σταθώ στην παράμετρο της συνεχιζόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης σ” αυτό το διεφθαρμένο και αποτυχημένο κράτος, που γονάτισε τη γενιά μας και εμάς τους ίδιους. Γιατί, κακά τα ψέματα, ηλικιακά κάποτε φτάνεις σε ένα σταυροδρόμι που πρέπει να δεις πως θα επιβιώσεις. Κι άμα δεν έχεις λυμένο το βιοποριστικό, τότε, μοιραία, δεν φτάνουν οι ώρες τις ημέρας, ούτε οι αντοχές, για να συνεχίσεις να ασχολείσαι στους ίδιους ρυθμούς. Αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι το ότι έχοντας περάσει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, ο «χώρος» συνεχίζει να είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων και, άρα, μη-κίνημα, σε χειρότερη μοίρα από αυτή που ήταν στις αρχές του 2000. Δεν υπάρχουν δομές, δεν υπάρχει συνεννόηση, δεν υπάρχει κοινή κατεύθυνση. Απέτυχε η δική μας η γενιά να αφήσει κάτι σωστό για τη νέα γενιά του σήμερα, ακριβώς όπως (ίσως και χειρότερα) απέτυχε η προηγούμενη γενιά να αφήσει κάτι για εμάς. Ενδεχομένως να αφήσαμε ένα παράδειγμα προς αποφυγή…
Οι μπάντες και η σκηνή είναι ένα κομμάτι. Οι εκδόσεις ένα άλλο. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι ή οι σύλλογοι πολεμικών τεχνών ένα τρίτο. Οι εκπομπές και τα podcasts ένα τέταρτο. Τα πολιτικά κόμματα ένα πέμπτο. Μία νεανική ομάδα ατόμων που δραστηριοποιείται πολιτικά στον δρόμο ένα έκτο. Και πάει λέγοντας. Όλα αυτά, από μόνα τους, έχουν τη σημασία τους, αλλά χωρίς μία βασική συνεννόηση και κατεύθυνση δεν είναι τίποτα. Αν η απόκτηση ισχύος μέσω της ενώσεως είναι η πεμπτουσία του φασισμού, ο κατακερματισμός του «χώρου» είναι η πεμπτουσία του αντιφασισμού. Εμείς δεν είμαστε αντιφασίστες!
Άκουσα ένα δείγμα της δουλειάς και μάλλον πρόκειται για παραδοσιακό Oi! και αν δεν κάνω λάθος τα κομμάτια είναι μοιρασμένα με ελληνικό και ξένο στίχο. Πως φτάσατε σε αυτό το πάντρεμα;
Για την μουσική τα είπαμε και παραπάνω. Επίσης, το όνομα αποτυπωμένο γραφιστικά, έχει μία ευθεία παραπομπή στους Motörhead αλλά και μία ηθελημένη ανορθογραφία (βλέπε Skrewdriver).
Βάλε και λίγο επιρροή από Endstufe, Mistreat, Arresting Officers, αγγλικό πανκ του “80, country, ρακή και μπύρες για το σβήσιμο και όλα βγάζουν νόημα.
Για τον στίχο, πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να βγάλεις αγγλικό στίχο απ” ότι (καλό) ελληνικό. Δεν ξέρω το γιατί, ίσως είναι το είδος της μουσικής τέτοιο που να ευνοεί την αγγλική γλώσσα και να αποδίδεται ευκολότερα και πιο απλά το νόημα. Ίσως πάλι επειδή είμαστε παιδιά της μεταρρύθμισης του ΠΑΣΟΚ και τα μάθαμε στραβά τα ελληνικά. Εμείς για ελληνικό το πηγαίναμε, μετά είπαμε να βγάλουμε και κανένα κομμάτι στα αγγλικά μήπως και ακουστεί και παρά έξω και μας έκατσε έτσι. Από την ανταπόκριση θα φανεί αν πέτυχε ή όχι. Αλλιώς, το επόμενο θα βγει στα Κοζανιώτ”κα.
Ξαναγυρνάμε στο σήμερα. Εκτός από εσάς υπάρχουν και άλλα συγκροτήματα και ξαναγίνονται με μεγαλύτερη συχνότητα live. Πιστεύεις ότι είμαστε κοντά σε μία νέα, Τρίτη φάση της σκηνής;
Καταρχάς, να γράψουμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ελληνικές μπάντες που είναι καταπληκτικές και οι δύο, παίζουν αρκετά συχνά, ιδιαίτερα στο εξωτερικό και απολαμβάνουν τον σεβασμό και την αναγνώριση: Defender και Skumshot.
Είχα την τύχη να τους δω ζωντανά και τους δύο και ήταν πραγματικά φοβεροί και αξίζουν την στήριξη όλων μας! Επίσης, οι Hellenic Stompers έκαναν μια σκασιά πριν κάτι χρόνια και μακάρι να υπάρξει συνέχεια, ενώ μάθαμε με ενθουσιασμό για την επαναδραστηριοποίηση των Boiling Blood! Τέλος, έχει ανακοινωθεί ένα live για την 1η Φεβρουαρίου, με Skumshot, Der Stürmer και μπάντα έκπληξη (δίνει ψηλές αποδόσεις το να έχει βγει η Ανάκτηση ως τότε, αλλά είπα να το γράψω).
Όλα αυτά, φαντάζουν ενθαρρυντικά, αλλά θα δείξει η νεκροψία κατά πόσο μπορεί να ξαναϋπάρξει σκηνή ή είναι μια φούσκα. Γιατί χρειάζεται και νέο αίμα σε μπάντες, χρειάζονται και fanzines ή blogs, χρειάζονται και κάποιοι να διοργανώσουν συναυλίες, χρειάζονται και κάποιοι να τις παρακολουθήσουν, να αγοράσουν ένα cd ή ένα μπλουζάκι και πάει λέγοντας. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Πέρα από την μουσική, πως βλέπεις την κατάσταση στην Ελλάδα; Πολιτική, κόμματα, εκδόσεις, νεολαιίστικα σχήματα…
Μέσες άκρες τα γράψαμε παραπάνω. Ιδιωτεύω τα τελευταία χρόνια και δεν ασχολούμαι ενεργά και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι είμαι γκρινιάρης και τα βλέπω όλα μαύρα (και έχω δίκιο).
Ενημερώνομαι από τις εκπομπές της Ελεύθερης Τηλεόρασης όσο μπορώ και μου αρέσει που υπάρχει εκδοτική δραστηριότητα, κυρίως το μεταφραστικό έργο του Κωνσταντίνου (πιο γκρινιάρης από εμένα). Από εκεί και πέρα, ότι έχει κινηματική κατεύθυνση και εμένα και τα υπόλοιπα παιδιά, μας βρίσκει θετικούς κι αυτό το έχουμε αποδείξει στην πράξη!
Σε ευχαριστούμε για τον χρόνο σου, η Ανάκτηση θα είναι πάντα κοντά στην Ελληνική σκηνή και στείλε ένα μήνυμα στους αναγνώστες για την νέα χρονιά.
Καλή χρονιά, με υγεία και ευτυχία! Συνεχίζουμε να «γουστάρουμε εθνόσημο, κεφάλι ξυρισμένο, εθνικισμό, στρατό και χέρι υψωμένο»! Είμαστε οι μαύροι λιγοστοί, αλλά είμαστε Φάλαγγα!