«Υπήρξε ηρωικό το ξέσπασμα της Φυλής. Ο λαός, όταν είδε ότι όλα κινδυνεύουν και προ παντός η ελευθερία του, εξόρμησε και θαυματούργησε και έγινε ήρωας. Έτσι έφτασε στο ανώτατο όριο της θυσίας. Αφού πήρε την απόφαση να πεθάνει για την πατρίδα, προτού τη δει να καταλαμβάνεται από τον εχθρό».
Δεν είναι λόγια τυχαία. Δεν είναι λόγια κάποιου τυχαίου. Είναι τα λόγια του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος υποκλίθηκε προ του Ελληνικού λαού. Ήταν εκείνος που είχε δεχθεί την εντολή από τους Έλληνες μετά τις προκλήσεις των Ιταλών: ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ! Ο ίδιος άνθρωπος ήταν αυτός που εξετέλεσε την εντολή που του είχε δοθεί από τους Έλληνες: ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ!
Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο εντολοδόχος των Ελλήνων έδωσε το σύνθημα για τη μεγάλη μάχη. Οι Έλληνες δεν απογοήτευσαν κανέναν. Δεν απογοήτευσαν τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τον Κυβερνήτη τους, την πατρίδα τους, τους δοξασμένους νεκρούς ήρωες του Έθνους.
Στα βουνά, μέσα στα χιόνια και στις λάσπες, η ψυχή θωράκιζε το σώμα και οι μαχητές της Πίνδου πολεμούσαν σαν σύγχρονοι Αχιλλείς αλλά χωρίς «Αχίλλειο πτέρνα». Περιφρόνησαν τον εχθρό, αδιαφόρησαν για τον θάνατο. Έτσι άλλωστε κερδίζονται οι πόλεμοι, έτσι πάντα πολεμούσε η Φυλή μας. Οι Σπαρτιάτες, οι Μακεδόνες, οι Υπερασπιστές της Πόλης, οι Οπλαρχηγοί του 1821 κάλεσαν τους παππούδες μας προς τη Δόξα και εκείνοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους. Τα λόγια του Κυβερνήτη είχαν ήδη επιβεβαιωθεί «Θα νικήσωμεν! Αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η Δόξα»!
Ο ελληνικός λαός, ενωμένος και με μόνο στόχο τη νίκη, δεν είχε άλλη επιλογή από τη νίκη ή τον θάνατο. Εύκολη επιλογή για το Έθνος μας…
Κανένας χειμώνας, κανένα βουνό, δεν μπόρεσε να σταματήσει τις ηρωικές Ηπειρώτισσες, οι οποίες στις πλάτες τους κουβάλησαν ένα πολύ μεγάλο φορτίο αυτό του πολέμου, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Χωρίς ταξικές τοξικότητες και ξενόφερτους πειρασμούς, η εθνοκεντρική δράση των παππούδων μας, χάρισε στη Φυλή μας μια ακόμη σελίδα γεμάτη δόξα!
Και ναι, είμαστε η γενιά που «έχει έναν παππού που πολέμησε στο μέτωπο». Οι παρακαταθήκες και η ευθύνη βαραίνουν τις δικές μας πλάτες.
Έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε τις δάφνες των ηρώων, από τις βλέννες των “προοδευτικών ανθρωποκεντρικών”.
Η ταξική τους μικρότητα δεν τους επιτρέπει να διανοηθούν το μέγεθος του μεγαλείου του 1940.
Τότε ήταν που οι παππούδες μας έδωσαν το αίμα τους για μια Ελλάδα ελεύθερη. Ήταν πάλι 28η Οκτωβρίου, όταν τα ίδια χώματα ποτίστηκαν από το αίμα ενός νέου ήρωα, του Κωνσταντίνου Κατσίφα!
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας μαζί με τους πολεμιστές του 1940 είναι αυτοί που θα δείξουν ξανά τον δρόμο, όταν χρειαστεί. Και πάλι, θα είναι τα περήφανα Ελληνικά νιάτα που θα τρέξουν ορμητικά προς τη δόξα. Η νεολαία, η μεγάλη αγαπημένη του Ιωάννη Μεταξά.
Για τους νέους ήρωες που θα ακολουθήσουν αρμόζουν οι στίχοι ποιήματος, της ΕΟΝ: «Στην γλυκειά μας την Πατρίδα την τρανή κι ηρωική, σ’ είσαι πάντοτε η ελπίδα Νεολαία Ελληνική»!
Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του 1940 και στον Κωνσταντίνο Κατσίφα!
Μιχάλης Τάντης