μετάφραση/απόδοση Χρήστος Καρανικόπουλος
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Attack!, στο τέταρτο τεύχος, το 1971. Με τον όρο Συντηρητικοί αναφέρεται κυρίως σ’ αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε Κεντροδεξιά και εκφράζεται πολιτικά από κόμματα όπως η Νέα Δημοκρατία, οι Ρεπουμπλικάνοι στις Η.Π.Α. και το κόμμα των Συντηρητικών στην Αγγλία, αλλά, ως ένα σημείο και σε μία γενικότερη πολιτική και φιλοσοφική θεώρηση του όρου.
Μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι συντηρητικοί. Τους θαυμάζω ειλικρινά για τις πραγματικές αρετές τους: Για την αίσθηση της ευπρέπειας και της προσωπικής ακεραιότητας στην εποχή της διαφθοράς, για το ανεξάρτητο πνεύμα τους και την προσπάθειά τους να σταθούν στα δικά τους πόδια σε μία όλο και πιο πατερναλιστική κοινωνία.
Ως εκ τούτου, ελπίζω ότι οι συντηρητικοί φίλοι μου θα με συγχωρήσουν γι’ αυτά που είμαι έτοιμος να γράψω.
Μία τραγική επιλογή
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία στο μυαλό μου ότι αν ήμουν αναγκασμένος να επιλέξω μεταξύ του συντηρητισμού ή της αριστεράς – παλαιάς ή νέας – θα επέλεγα τον συντηρητισμό.
Ευτυχώς, όμως, κανείς μας δεν βρίσκεται αντιμέτωπος με μία τόσο περιορισμένη επιλογή. Κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό, με την Σπενγκλεριανή έννοια. Θα έπρεπε να κάνουμε την επιλογή του Ρωμαίου στρατιώτη, τα οστά του οποίου βρέθηκαν μπροστά από μία πόρτα στην Πομπηία – όταν, κατά τη διάρκεια της έκρηξης του Βεζούβιου, πέθανε στη θέση του, επειδή ξέχασαν να τον απαλλάξουν. Θα έπρεπε να επιλέξουμε τι είναι σωστό και έντιμο, σύμφωνα με τις παραδόσεις της φυλής μας, σίγουροι ότι θα αποτυγχάναμε.
Κι αυτό γιατί, οι συντηρητικοί δεν είναι δυνατόν να βγουν νικητές από τον αγώνα ζωής ή θανάτου τον οποίο αντιμετωπίζουμε. Παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοί τους, της ριζοσπαστικής αριστεράς, δεν μπορούν να επιτύχουν τους στόχους τους – διότι στηρίζονται σε μία εσφαλμένη αντίληψη για τον άνθρωπο και τη φύση – οι συντηρητικοί αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να προλάβουν την καταστροφή του κόσμου, από αυτή την αριστερά.
Επαναστατικό πλεονέκτημα
Οι συντηρητικοί δεν μπορούν να επικρατήσουν γιατί ο εχθρός στον οποίο αντιτίθενται είναι ένας επαναστατικός εχθρός – ένας εχθρός με επαναστατικούς στόχους που καθοδηγείται από έναν επαναστατικό τρόπο ζωής. Το πλεονέκτημα βρίσκεται πάντα στην πλευρά αυτού που επιτίθεται, παρά αυτού που διατηρεί αμυντική στάση.
Η εξελικτική φύση των συντηρητικών και των επαναστατών καθορίζει ότι οι μεν πρέπει να παίζουν πάντα αμυντικό ρόλο και οι δε επιθετικό ρόλο.
Πολιορκημένοι εναντίον πολιορκητών
Το δίπολο επιτιθέμενου – αμυνομένου δεν ισχύει απόλυτα σε επίπεδο τακτικής, αλλά έχει να κάνει με την στρατηγική. Οι συντηρητικοί μπορεί να ξεκινούν σύντομες αντεπιθέσεις, αλλά, μακροπρόθεσμα, πάντα είναι οι πολιορκημένοι και οι επαναστάτες είναι οι πολιορκητές.
Ο στόχος των συντηρητικών είναι να προστατέψουν ό,τι υπάρχει ή, σε ακραίες περιπτώσεις, να αποκαταστήσουν ό,τι υπήρξε πρόσφατα. Ο στόχος των επαναστατών είναι να μεταμορφώσουν ριζικά ό,τι υπάρχει, έτσι ώστε να το αντικαταστήσουν με κάτι εντελώς διαφορετικό.
Άφυλη νιρβάνα
Έτσι, οι συντηρητικοί μιλούν για την ανάσχεση της εγκληματικότητας στους δρόμους, για τη συγκράτηση των φόρων, για την καταπολέμηση της διάδοσης των ναρκωτικών και της πορνογραφίας και για τη διατήρηση της κυβέρνησης υπό έλεγχο. Οι αριστεροί αγωνίζονται για μια ουτοπία στην οποία δεν πρέπει να υπάρχει πόλεμος, καμία “καταστολή”, καμία “διάκριση”, κανένας “ρατσισμός”, κανένα όριο στην ελευθερία της δράσης του ατόμου – μία άκοπη, άφυλη νιρβάνα “αγάπης”, “ισότητας” και αφθονίας.
Η χώρα του ποτέ
Οι στόχοι των συντηρητικών μπορεί να φαίνονται λογικοί και εφικτοί. Οι στόχοι της αριστεράς, από την άλλη πλευρά, βρίσκονται στη χώρα του ποτέ, πέρα από τον ορίζοντα της πραγματικότητας. Και είναι ακριβώς αυτό που δίνει το πλεονέκτημα στην αριστερά. Όταν οι συντηρητικοί έχουν μία μικρή – εκλογική συνήθως – επιτυχία, ενεργούν σαν να έχουν κερδίσει τον πόλεμο. Βλέπουν την επίτευξη των στόχων τους να πλησιάζει, χαμηλώνουν την άμυνά τους και ξαποσταίνουν σκεπτόμενοι την επικράτηση. Οι αριστεροί, όμως, δεν μένουν ποτέ ικανοποιημένοι, ανεξάρτητα από τις παραχωρήσεις που γίνονται υπέρ τους, κι αυτό γιατί οι στόχοι τους παραμένουν τόσο μακρινοί όσο και πριν.
Οι συντηρητικοί εργάζονται σπασμωδικά και παρορμητικά. Αντιδρούν τρομαγμένα στις διεκδικήσεις της αριστεράς, αλλά είναι ικανοποιημένοι όταν θεωρούν πως έχουν τη δυνατότητα να ανασυνταχθούν και να δημιουργήσουν νέα γραμμή άμυνας. Οι αριστεροί, όμως, συνεχίζουν να πιέζουν, να ανιχνεύουν, να προωθούνται, κάνοντας ένα βήμα πίσω, μία στο τόσο, μόνο για να προχωρήσουν τρία βήματα μπροστά την επομένη.
Ηττημένοι κατά το ήμισυ
Όταν η αριστερά προβάλλει απαιτήσεις – για την αναγκαστική φυλετική ενσωμάτωση στα σχολεία ή σε ορισμένες περιοχές π.χ. – οι συντηρητικοί τις αντιμετωπίζουν με τους δικούς της όρους, όπως με εκκλήσεις για τη διατήρηση της έννοιας της “γειτονιάς”. Όταν, όμως, καταλαγιάσει το θέμα, η αριστερά θα έχει κερδίσει από τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης τα μισά από όσα διεκδικούσε, ενώ οι συντηρητικοί θα έχουν χάσει τα μισά από όσα προσπαθούσαν να διαφυλάξουν.
Στη συνέχεια, όμως, οι συντηρητικοί θα έχουν αποδεχθεί τη νέα κατάσταση, σαν να ήταν πάντα έτσι τα πράγματα, και θα είναι, μάλιστα, έτοιμοι να την υπερασπιστούν με τους ίδιους όρους και με την ίδια ανικανότητα που υπερασπίστηκαν την αρχική τους θέση, μπροστά στις νέες διεκδικήσεις της αριστεράς.
Η ιδεολογία του κακού
Αυτή η συνεχώς μετατοπιζόμενη θέση αποτελεί σχεδόν τόσο μεγάλο μειονέκτημα για τους συντηρητικούς όσο και η χρόνια αδυναμία τους να αξιοποιήσουν την πρωτοβουλία. Η επαναστατική αριστερά έχει μία ιδεολογία, όσο κακή και αφύσικη μπορεί να είναι, και από αυτή την ιδεολογία έρχεται η ενότητα και η συνέχεια του σκοπού, που αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για τη νίκη.
Από την άλλη πλευρά, ποια μπορούν να ισχυριστούν οι συντηρητικοί ότι έχουν ως αμετάβλητη αρχή για την οποία αξίζει να αγωνιστούν και να τα θυσιάσουν όλα; Υποχωρούν τόσο ραγδαία τα τελευταία πενήντα χρόνια που έχουν χάσει από τα μάτια τους το έδαφος το οποίο υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν.
Οι «ρατσιστές» είναι ριζοσπάστες
Ας εξετάσουμε το ζήτημα της φυλής, για παράδειγμα. Πάνω από μισό αιώνα πριν, ο Madison Grant και ο Lothrop Stoddard ήταν οι εκπρόσωποι της συντηρητικής θέσης για το συγκεκριμένο ζήτημα. Υποστήριξαν εύγλωττα, αν και αμυντικά, τη διατήρηση της φυλετικής ταυτότητας της Δύσης με την εφαρμογή αυστηρών μέτρων κατά της επιμειξίας, τη δημιουργία ενός συστήματος ελέγχου της μετανάστευσης, καθώς και την εφαρμογή προτύπων ευγονικής για το πρόβλημα της ποιότητας του πληθυσμού. Σήμερα, κανένας “υπεύθυνος” συντηρητικός δεν θα βρεθεί με τα βιβλία τους στη βιβλιοθήκη του επειδή, για τα σύγχρονα συντηρητικά πρότυπα, είναι και οι δύο “ρατσιστές” – και ως εκ τούτου “ριζοσπάστες”, παρά αξιοσέβαστοι συντηρητικοί.
Η παγίδα της ελεύθερης αγοράς
Σχετικά με τη θέση υπέρ της ελεύθερης αγοράς σε σχέση με το μεγάλο κράτος; Το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, που ήταν ανέπαφο αρκετά χρόνια πριν, δεν επιβράδυνε καθόλου τις δυνάμεις αυτές που ανέλαβαν τις τύχες της χώρας μας. Οι άνθρωποι που απέκτησαν τον έλεγχο των μεγαλύτερων εφημερίδων, τη βιομηχανία των κινηματογραφικών ταινιών, τα ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά κανάλια, το έκαναν με τη βοήθεια της ελεύθερης αγοράς.
Περισσότερο από την οικονομία
Οι παρατηρήσεις αυτές δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως καταδίκη της ελεύθερης επιχειρηματικής δραστηριότητας αφ ‘εαυτού, ούτε ότι υποβαθμίζουν τη σημασία των οικονομικών προβλημάτων εν γένει. Το θέμα είναι ότι τα προβλήματά μας σήμερα είναι πολύ βαθύτερα από οτιδήποτε μπορεί να θεραπευτεί ή να βελτιωθεί αισθητά από κυβερνητικές ή οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Η νεολαία είναι αρκετά έξυπνη για να το αναγνωρίσει αυτό και να μην δίνει δεκάρα για τη διάλυση των θεσμών, την κυβέρνηση και τον καπιταλισμό.
Η αριστερά μπορεί να βρει εύκολα παραπλανημένους νέους έτοιμους να αγωνιστούν και να ανατινάξουν ένα αστυνομικό τμήμα προκειμένου να προωθήσουν την έννοια της “ισότητας” ή της “ειρήνης”, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί κάποιος νέος για να αγωνιστεί αποκλειστικά για τα επίπεδα του φόρου εισοδήματος ή για τις κρατήσεις της κοινωνικής ασφάλισης. Μέχρι να βρουν οι συντηρητικοί κάτι που να εμπνέει περισσότερο, δεν πρόκειται να συσπειρώσουν τη νεολαία.
Οι δύο κύριες αδυναμίες του συντηρητισμού, η έλλειψη πνεύματος επιθετικού ακτιβισμού και η έλλειψη σαφώς καθορισμένης ιδεολογικής βάσης, πάνε χέρι-χέρι. Η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη.
Απώτεροι στόχοι
Σύμφωνα με τα λόγια ενός εξαιρετικού αντι-κομμουνιστή ηγέτη: “Η έλλειψη μίας μεγάλης δημιουργικής ιδέας δηλώνει περιορισμένη μαχητική ικανότητα. Η σταθερή πεποίθηση του δικαιώματος της χρήσης κάθε διαθέσιμου όπλου συνδέεται πάντα με τη φανατική πίστη στην αναγκαιότητα της νίκης μιας επαναστατικής νέας τάξης σ’ αυτή τη γη”.
“Ένα κίνημα που δεν αγωνίζεται για τέτοιους απώτερους στόχους και ιδέες ποτέ δεν θα αποκτήσει το απόλυτο όπλο” και, φυσικά, ποτέ δεν θα βγει νικητής από μια μάχη με έναν αντίπαλο που έχει τέτοια κίνητρα.
Επαναστατικός εναντίον επαναστατικού
Αν και ο συντηρητισμός δεν μπορεί να επικρατήσει ενάντια στην αριστερά, μια νέα επαναστατική δύναμη, με την πνευματική βάση που στερείται ο συντηρητισμός, προχωρώντας με ακόμη μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα από τις δυνάμεις της αριστεράς, μπορεί να επικρατήσει!
Αυτή η νέα επαναστατική δύναμη χτίζεται τώρα. Οι γραμμές της είναι γεμάτες με πειθαρχημένους ιδεαλιστές, άνδρες και γυναίκες. Έχουν εξετάσει και έχουν απορρίψει τον οικονομικό φιλελευθερισμό της δεξιάς και τον ασύδοτο κοινωνικό φιλελευθερισμό της αριστεράς.
Μία νέα τάξη
Αγωνίζονται για μια νέα τάξη πραγμάτων, που δεν στηρίζεται στη μανία και τις ιδιοτροπίες της στιγμής, αλλά στις θεμελιώδεις αξίες της φυλής και της προσωπικότητας – αξίες που οδήγησαν κάποτε τον δυτικό άνθρωπο να κατακτήσει τη γη και με τις οποίες μπορεί ακόμη να ανακτήσει τη γνώση που θα τον οδηγήσει στην κατάκτηση του σύμπαντος.
Γνωρίζουν ότι ανήκουν στο παρελθόν οι φορές που οι συντηρητικές ψήφοι και η συντηρητική ρητορική μπορούσαν να σώσουν τα πράγματα. Αντιλαμβάνονται ότι η σωτηρία της Δύσης θα έρθει από νέους με επαναστατικό πνεύμα και προοπτική, που τελείωσαν με τα λόγια και είναι πρόθυμοι να κάνουν ό, τι είναι απαραίτητο για να πάρουν πίσω το έθνος τους.