Είναι μια ιστορική περίοδος αυτή που ζούμε. Δεν θα αρχίσουμε να αναφέρουμε γνώμες, προσεγγίσεις ή προβλέψεις. Η περίοδος αυτή, αποτελεί το πλέον εύφλεκτο υλικό για να ανάψουν πολλές φλόγες. Κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές κ.ο.κ. Κοινός παρονομαστής όλων των προσεγγίσεων, είναι η νέα πραγματικότητα που έρχεται (γιατί σίγουρα έχουμε πολλά ακόμη να δούμε).
Με την ονομαζόμενη ως πανδημία ως πρωταγωνίστρια και γνώμονα, οι πολιτικοί όλο και πιο συχνά κάνουν λόγο για ένα πολύ καινούργιο “αύριο”.
Οι αντιδράσεις πολλές και ποικίλες. Εμείς όμως θα ασχοληθούμε μόνο με αυτές, που ισχυρίζονται ότι στο μέλλον, πολλά θα πρέπει να ξεχάσουμε, να ξαναμάθουμε ίσως, όσο και κοντινό και αν είναι το παρελθόν.
Ένα εξαιρετικό παράδειγμα, αποτελεί το εξαιρετικό βίντεο το οποίο τιτλοφορείται “Το ζοφερό μας μέλλον | Μία προφητική ταινία για όσα ζούμε…” Σίγουρα δεν θα περιγράψουμε λεπτομερώς το βίντεο, αξίζει να το παρακολουθήσουμε όλοι! Στο “ζοφερό μας μέλλον” η ιδιωτικότητα έχει καταργηθεί, ο έλεγχος είναι πλήρης και οι πολίτες είναι αδύνατον να αντιδράσουν.
Μια πραγματικότητα πραγματικά τρομακτική και ζοφερή. Ένα “υπερκράτος” ελέγχει τα πάντα και μετατρέπει τους ίδιους τους πολίτες σε όργανά του (δείτε στο βίντεο το πως). Θυμίζει όμως κάτι όλο αυτό; Μήπως το ξαφνικά όλο και πιο δημοφιλές βιβλίο του Τζωρτ Όργουελ “1984”; Μήπως τον εξίσου επίκαιρο “Θαυμάσιο καινούργιο κόσμο” του Άλντους Χάξλεϋ; Κάποιοι πιο τολμηροί αναφέρουν και τον Κάφκα με τη “Δίκη” του.
“Ο άνθρωπος ηττάται. Άδοξα και ασήμαντα.” Μια περιγραφικότατη φράση από το “1984” που μας δείχνει ίσως το πόσο αντιδραστική έχει καταντήσει η πλειοψηφία των ανθρώπων. Τόσο πειθήνιοι λοιπόν οι άνθρωποι που “όταν το άτομο αισθάνεται, η Κοινότητα κλονίζεται” θα συμπληρώσει ο Χάξλεϋ (ο Κάφκα έρχεται).
Σε αυτά τα δυο βιβλία που περιγράφονται δυο δυστοπίες, υπάρχουν φαινομενικές διαφορές αλλά ουσιαστικές ομοιότητες. Το ίδιο συμβαίνει και στο παραπάνω βίντεο.
Άνθρωποι χωρίς ιδιωτική ζωή, χωρίς πρωτοβουλία, απλοί και τραγικοί ακόλουθοι του “υπερκράτους”.
Ελεγχόμενοι και τρομοκρατημένοι. Διαμορφωμένοι και συμμορφωμένοι στην εκάστοτε πραγματικότητα.
“Ελεύθεροι – πολιορκημένοι” λένε κάποιοι, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν αν είναι ελεύθεροι.
Έλεγχος για όλους και σκληρή καταστολή για όσους τολμήσουν να διαφωνούν.
Ναι, σκληρή η καταστολή γιατί έτσι πρέπει να συμβαίνει: να υποταχθούν και οι πλέον ανυπότακτοι.
Πλήρης φίμωση γιατί ξέρουν ότι η φωνή του εξεγερμένου φτάνει παντού, ακόμη και στους πλέον βαρήκοους, όπως είχε γράψει και ο Νίτσε.
Το τέλος; Όποιος διαφωνεί, θα τιμωρηθεί παραδειγματικά. Θα τον ρίξουν στο πεζοδρόμιο, ανίκανο να αντιδράσει. Όπως ολοκληρώνει ο Κάφκα “στο πεζοδρόμιο… σαν το σκυλί”! Ισχύουν όλα αυτά; Θα επιβεβαιωθούν; Συνωμοσιολογία;
Όπως και να έχει, το μεγαλύτερο όπλο για τον άνθρωπο ήταν και παραμένει η ανυπότακτη σκέψη!
Μιχάλης Τάντης