«…Δείλαιοι και αµαθείς και βάρβαροι τι κάνετε;
Δεν ξέρετε ότι είµαι η µητέρα και η τροφός το λίκνο η κοιτίδα η µητέρα της περασµένης δόξας και της µελλούµενης;
Μάταια θαυµάζετε τα µνηµεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά µου.
Δεν ξέρετε ότι είναι σαρξ εκ της σαρκός µου και πως όταν η µορφή µου αφανιστεί η δικιά τους θα χάσει το νόηµα της;
Τι εκάνατε την Ελευσίνα;
Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό τα δυο αγιάσµατά µου;
Εβάλατε µέσα τους υπονόµους σας ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας.
Δεν βλέπω πια βωµούς των θεών επάνω εις τα όρη µου και τους λόφους πάρεξ τα γραφεία και τις µηχανές των Εταιρειών σας.
Εκείνοι ήταν σηµάδι λατρείας σε σας δεν αποµένει παρά η κατώτερη µορφή της σχέσης µε την φύση η εκµετάλλευση…»

Δηµήτρης Πικιώνης, 1954

In, ,

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

περισσότερα