Όταν η βουβωνική πανώλη έπληξε τη Γενεύη το 1530, όλα ήταν έτοιμα. Ακόμη και ένα ολόκληρο νοσοκομείο άνοιξε για τα θύματα της πανώλης. Με γιατρούς, παραϊατρικούς και νοσηλευτές. Οι έμποροι συνεισέφεραν, ο δικαστής έδινε επιχορηγήσεις κάθε μήνα. Οι ασθενείς έδιναν πάντα χρήματα και αν κάποιος από αυτούς πέθαινε μόνος, όλα τα αγαθά πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Στη συνέχεια όμως συνέβη μια «καταστροφή»: η πανώλη έσβηνε, ενώ οι επιδοτήσεις εξαρτιόνταν από τον αριθμό των ασθενών. Δεν υπήρχε θέμα σωστού και λάθους για το προσωπικό του νοσοκομείου της Γενεύης το 1530.
Αν η πανούκλα παράγει χρήματα, τότε η πανούκλα είναι καλή. Και μετά οργανώθηκαν οι γιατροί. Στην αρχή περιορίζονταν στη δηλητηρίαση ασθενών για να αυξήσουν τα στατιστικά στοιχεία θνησιμότητας, αλλά σύντομα συνειδητοποίησαν ότι οι στατιστικές έπρεπε να αφορούν όχι μόνο τη θνησιμότητα, αλλά και τη θνησιμότητα από πανώλη.
Άρχισαν λοιπόν να κόβουν τις βράσεις από τα σώματα των νεκρών, να τις στεγνώνουν, να τις αλέθουν σε γουδί και να τις δίνουν σε άλλους ασθενείς ως φάρμακο. Μετά άρχισαν να πασπαλίζουν τη σκόνη σε ρούχα, μαντήλια και καλτσοδέτες. Αλλά με κάποιο τρόπο η πανούκλα συνέχισε να υποχωρεί. Προφανώς, κάτι δεν λειτούργησε καλά.
Οι γιατροί πήγαν στην πόλη και άπλωσαν βουβωνική σκόνη στα χερούλια των θυρών τη νύχτα, επιλέγοντας εκείνα τα σπίτια από τα οποία θα μπορούσαν στη συνέχεια να επωφεληθούν. Όπως έγραψε ένας αυτόπτης μάρτυρας για αυτά τα γεγονότα, «αυτό ήταν κρυμμένο για κάποιο διάστημα, αλλά ο διάβολος ενδιαφέρεται περισσότερο για την αύξηση του αριθμού των αμαρτιών παρά για την απόκρυψή τους».
Εν ολίγοις, ένας από τους γιατρούς έγινε τόσο αυθάδης και τεμπέλης που αποφάσισε να μην περιπλανηθεί στην πόλη τη νύχτα, αλλά απλώς πέταξε μια δέσμη σκόνης στο πλήθος κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η δυσοσμία ανέβηκε στον ουρανό και ένα από τα κορίτσια, που κατά τύχη είχε βγει πρόσφατα από εκείνο το νοσοκομείο, ανακάλυψε ποια ήταν αυτή η μυρωδιά. Ο γιατρός δέθηκε και τέθηκε στα καλά χέρια των αρμόδιων ‘τεχνιτών’.
Προσπάθησαν να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες από αυτόν. Ωστόσο, η εκτέλεση κράτησε αρκετές ημέρες.
Οι έξυπνοι «ιπποκράτες» ήταν δεμένοι σε κοντάρια σε βαγόνια και μεταφέρονταν στην πόλη. Σε κάθε διασταύρωση οι δήμιοι χρησιμοποιούσαν καυτές λαβίδες για να ξεκόψουν κομμάτια κρέατος. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στη δημόσια πλατεία, αποκεφαλίστηκαν και κόπηκαν στα τέσσερα, και τα κομμάτια μεταφέρθηκαν σε όλες τις συνοικίες της Γενεύης. Η μόνη εξαίρεση ήταν ο γιος του διευθυντή του νοσοκομείου, ο οποίος δεν συμμετείχε στη δίκη, αλλά είπε ότι ήξερε να φτιάχνει φίλτρα και πώς να προετοιμάζει τη σκόνη χωρίς φόβο μόλυνσης. Απλώς αποκεφαλίστηκε «για να αποτραπεί η εξάπλωση του κακού»».
François Bonivard, Χρονικά της Γενεύης, δεύτερος τόμος.
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος