του Gabriele Adinolfi
Το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημα βασίζεται σε τρία βασικά στοιχεία συνοχής. Την ύπνωση, τον δυαδικό συλλογισμό και την γενικευμένη ψυχωτική διαταραχή.
Όταν δεν έχουμε επαναστατική νοοτροπία, ριζοσπαστικό όραμα ζωής, κεντρικότητα και Weltanschauung (κοσμοθεωρία) που μας ταυτίζουν, η σχέση με την εξουσία είναι αυτό που απαιτεί η εξουσία. Κάθε θεώρημα ανατρέπεται, άρα το ψεύδος του γίνεται άλλο ψεύδος, απλά ανατρέπεται, μένει κανείς σε ύπνωση και τροφοδοτεί την ψυχωτική διαταραχή. Έτσι χειρονομεί στο όνομα του λεγόμενου «ανταγωνισμού»( η ριζοσπαστική αριστερά στην Ιταλία), που έχει αντικαταστήσει την επαναστατική παρόρμηση και τη σκότωσε.
Το γεγονός ότι αυτός ο ανταγωνισμός αντιμετωπίζεται σε όλες του τις μορφές από τα Wasp Lodges και το Stay Behind, δεν είναι ουσιαστικά παρά μια επιβεβαίωση για κάτι πιο σοβαρό, δηλαδή την προσκόλληση στον ίδιο τον ανταγωνισμό.
Ο ανταγωνισμός βασίζεται στο Αντί που δεν σημαίνει μια αιτιολογημένη και ιερή απόρριψη αυτού ή εκείνου του πράγματος, αλλά στην ίδια την απόρριψη. Δεν μας αρέσουν όλα όσα λένε τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, οπότε αντί να καταλαβαίνουμε γιατί τα λένε έτσι, πώς τα χτίζουν, τι καλύπτουν με αυτή την αφήγηση, πού καταλήγουν σε αυτήν, περιοριζόμαστε στο να την ανατρέψουμε, αλλάζοντας το και, ως εκ τούτου, να το εγκρίνουμε. Για να παραμείνουμε σε ύπνωση, σε δυαδική γλώσσα και ολοένα και πιο ψυχωτικά διαταραγμένοι επειδή απορροφώνται από το άρρωστο παιχνίδι που επιβάλλει η σημερινή ανισοκοινωνία σε όλους τους ατομικιστές οπλισμένους με πληκτρολόγια. Μοιάζει λίγο με τη νοοτροπία antifa που επεκτείνεται σε όλα τα επίπεδα.
Έτσι επιβεβαιώνεται με άρνηση. Ορίζουμε μια κλίμακα απόλυτων κακών (που θα έπρεπε να είναι αρκετή για να συνειδητοποιήσουμε ότι ανήκουμε πλέον σε ένα όραμα του κόσμου των άλλων) και ξεκινώντας από αυτήν ορίζουμε τον εαυτό μας ως «ένα αντίθετο».
Τον τελευταίο καιρό, πολλοί από τους στόχους της πολιτικής μας παράδοσης έχουν χαθεί από τα μάτια μας, όπως ο καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και ο ίδιος ο κομμουνισμός και περιοριζόμαστε σε έναν γενικό αντιαμερικανισμό και αντιδυτικισμό. Αφού στην εποχή της Τρίτης Θέσης απαιτούσαμε αυτήν την ιεραρχία μεταξύ εξουσιών και συστημάτων πολύ νωρίτερα, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά νέα. Αλλά δεν είναι επειδή δεν είμαστε διαυγείς, αλλά ανόητα χιουμοριστικοί, μας έκανε να χάσουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να ερμηνεύουμε αυτό το «απόλυτο κακό» που έχει γίνει δόγμα, και ορίζουμε τον εαυτό μας μόνο με την άρνηση. Δηλαδή: όχι επειδή είμαι φασίστας, Ιταλός, Ευρωπαίος και Γκιμπελίνος είμαι κατά του αμερικανισμού και του δυτικού χαρακτήρα, αλλά επειδή είμαι ενάντια στον αμερικανισμό και τον δυτικισμό που είμαι ….. δεν ξέρω καν πια τι είμαι τελικά.
Απώλεια
Αυτός ο ταυτοτισμός διά άρνησης, που όπως κάθε άρνηση επαναλαμβάνει οπαδικά όλες τις αξίες, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές του αρνούμενου μοντέλου, δεν μας επιτρέπει πλέον να καταλάβουμε τι είναι και πώς λειτουργεί αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να πολεμήσουμε, ούτε να αναγνωρίσουμε τη ζωντανή και ωμή πραγματικότητα αυτή φτιαγμένη από αίμα, σάρκα και αισθήματα. Γιατί αυτή η περιπλανώμενη νοοτροπία δημιουργεί ψευδαισθήσεις για εικονικά μέτωπα, στα οποία μπερδεύονται τα πάντα και το αντίθετο από όλα, σε μια αιώνια συνέλευση διαμαρτυρόμενων σκλάβων.
Αυτή η παθολογία δεν είναι νέα, χαρακτηρίζει από καιρό τους κομμουνιστές
Τον περασμένο αιώνα αυτοπροσδιορίστηκαν σε αντίθεση με τον καπιταλισμό και θεωρούσαν επαναστάτη όποιον ήθελε να τον σαμποτάρει και πούλησε αυτούς που αντ’ αυτού σκόπευαν να τον επαναστατήσουν.
Οι φασίστες, κατηγορούμενοι από αυτούς ότι πουλήθηκαν, συνεννοήθηκαν, χειραγωγήθηκαν, έφεραν επανάσταση στις καπιταλιστικές δομές, δημιουργώντας μια κοινωνία και μια οικονομία πολύ καλύτερη και ακόμη πιο εύπορη από τις καπιταλιστικές. Οι κομμουνιστές γκρέμισαν τα πάντα και δημιούργησαν μια κοινωνική κόλαση, χωρίς να συνειδητοποιήσουν, αν όχι στις κορυφαίες μειονότητες, ότι λειτουργούσαν για τον κερδοσκοπικό καπιταλισμό ενάντια στην παραγωγή και την εργασία, άρα και ενάντια στους εργάτες.
Γεγονός είναι ότι ο καπιταλισμός έκανε παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στους φασισμούς και ήταν σύμμαχος του κομμουνισμού τον οποίο συνέχισε να επιδοτεί. Ωστόσο, για τα ψυχωτικά αυτά ανθρωπάκια, ήταν οι φασίστες που συνεννοήθηκαν και δεν κατάφεραν να είναι οι επαναστάτες.
Καλύτερα και όχι χειρότερα
Δεν αρκεί να είσαι ενάντια σε κάτι, πρέπει να ξέρεις γιατί είσαι εναντίον του και πρέπει να του αντιθέσεις με κάτι καλύτερο, όχι χειρότερο. Στη δεκαετία του ’30 το Ιταλικό μοντέλο ήταν φάρος για όλο τον κόσμο. Η Γερμανία δημιούργησε μια σειρά ανταλλαγών νέων με τη Μεγάλη Βρετανία. Οι νεαροί Γερμανοί επέστρεψαν στην πατρίδα τους σίγουροι για την ανωτερότητα του μοντέλου τους, οι Άγγλοι γοητεύτηκαν από τη γερμανική κοινωνία. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν δραπετεύσει από τον κομμουνιστικό κόσμο προς τα δυτικά και σε σύγκριση με τη Δύση είναι ο κομμουνισμός που έχει καταρρεύσει.
Η Δύση ήταν και παραμένει δηλητηριώδης, αλλά, δεχόμενη από τα κάτω και από μια χειρότερη εναλλακτική, κέρδισε την αντιπαράθεση με το πρωτόγονο και περίπλοκο παράρτημά της που θα διεκδικούσε την εκδίκησή της σήμερα.
Επιβεβαίωση
Ας πάψουμε να ορίζουμε τον εαυτό μας με την άρνηση και να παίρνουμε μέρος στην αντίθεση, ας σταματήσουμε να μπλέκουμε και μετά να απολιθωνόμαστε στα ανίσχυρα δόγματα του ανταγωνισμού.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε, να κερδίσουμε, να νικήσουμε, να ξεπεράσουμε ή ακόμα και απλώς να εναντιωθούμε σε κάτι, πρέπει να το κάνουμε στο όνομα και για λογαριασμό αυτού που είμαστε.
Η διαδικασία αντίθετα, ακόμα κι αν είναι πιο απλή διανοητικά, δεν λειτουργεί πραγματικά, γιατί αν θέλουμε να πάρουμε θέση και να ορίσουμε τον εαυτό μας με άρνηση και αντίφαση, απλά δεν είμαστε.
Η μεταφυσική, η φιλοσοφία και ακόμη και η γλώσσα (στα ινδοευρωπαϊκά) το επιβεβαιώνουν χωρίς αμφιβολία όσο το δυνατόν περισσότερο.