Ακόμη ένα άρθρο από το Think Tank, του συναγωνιστή και αναλυτή Gabriele Adinolfi, με πολύ ενδιαφέρον και για μελέτη χωρίς παρωπίδες.
«Η Ευρώπη χρειάζεται νεφρά»
Θα συνεχίσω και θα ολοκληρώσω τους προβληματισμούς για τον ρόλο της ΕΕ σε αυτό που αποκαλώ Ρωσοαμερικανικό πόλεμο κατά της Ευρώπης, με μια κατεστραμμένη, θυσιασμένη και βαλκανοποιημένη Ουκρανία.
Πιστεύω ότι διευκρίνισα εξαντλητικά ότι η Ευρώπη, τουλάχιστον ως προς την κινητήρια δύναμή της, τη γαλλογερμανική, δεν είχε καμία ευθύνη για την πολεμική κρίση και, πράγματι, όχι μόνο ενήργησε ως ειρηνοποιός αλλά με μια κατάφωρη φιλορωσική γραμμή και προδόθηκε από την επιλογή του Πούτιν.
Ευρώπη υπό έλεγχο
Τούτου λεχθέντος, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένας πόλεμος κατά της Ευρώπης.
Το ότι οι ΗΠΑ και η Αγγλία συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν ότι η σύγκρουση θα είναι μακρά είναι μια επιβεβαίωση που συμβαδίζει με τις πολεμικές στρατηγικές του Πούτιν που ίσως δεν εξαρτώνται μόνο από τις ελλείψεις ενός στρατού γεμάτου μέσα και χαοτικές μάζες, αλλά σίγουρα δεν είναι πολύ αποτελεσματικές.
Όπως είχαν προβλέψει διάφοροι αναλυτές και υπηρεσίες πληροφοριών, αυτός ο πόλεμος χρησιμεύει για να κρατήσει την Ευρώπη υπό έλεγχο, να μειώσει τις δυνατότητές της για αυτονομία, να αυξήσει το κόστος της οικονομικής της ανάκαμψης, να περιορίσει τον τεχνολογικό και εμπορικό της ανταγωνισμό, να της μειώσει το πολιτικό βάρος που ενοχλούσε τους Αμερικανούς στον Δρόμο του Μεταξιού και στον Ινδο-Ειρηνικό.
Αυτός ο πόλεμος είναι ενάντια στη ρωσο-γερμανική συνεργασία στην οποία στόχευαν οι μυστικές υπηρεσίες που συνδέονται με το Κρεμλίνο, ιδίως το think tank που διαχειρίζεται ο Kortunov και εναντίον της οποίας το think tank που καθοδηγεί την αμερικανική πολιτική, το Cfr, ήδη το 2014 επιτέθηκε λέγοντας ότι ήταν πρόθυμο ακόμη και να εξαπολύσει έναν παγκόσμιο πόλεμο εάν οι σχέσεις γίνουν πιο στενές.
Η Ευρώπη πρέπει να κρατηθεί μακριά από πηγές πρώτων υλών και από τον περιορισμό της μετανάστευσης από το Νότο. Επικαιροποιώντας το δόγμα Μπρεζίνσκι, οι Αμερικανοί κατάφεραν να μας κλείσουν με τσιμπίδες χρησιμοποιώντας δύο παίκτες που είναι αντίπαλοι αλλά ενεργούν ως χωροφύλακες εναντίον μας: τη Ρωσία και την Τουρκία.
Η αντικατάσταση της Γαλλίας με τη Ρωσία στο Μάλι θα προκαλέσει τεράστια ζημιά σε όλους μας και θα ξανανοίξει τις μαζικές μεταναστεύσεις που είχε μπλοκάρει τα Ηλύσια από το 2018 με τις θέσεις του στο Sahel.
Ακόμη και για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, όλοι φαίνεται να συνωμοτούν εναντίον μας και υπέρ των Αμερικανών. Ο Πούτιν έκανε ανταγωνιστικά το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ΗΠΑ, που μας κόστισε ένα χέρι και ένα πόδι, όπως και στον εναλλακτικό αγωγό, αυτόν που έρχεται από το Μπακού, υπάρχει ο πόλεμος μεταξύ Αρμενίων και Αζέρων που έχει το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα.
Ευρώπη και ΝΑΤΟ
Τι μπορεί να κάνει η ΕΕ με γαλλο-γερμανική έλξη για να ξεφύγει από αυτήν την απάτη;
Προς το παρόν έχει κάνει την πιο προφανή επιλογή: μια σταθερή θέση ενάντια στον επιτιθέμενο Πούτιν (ίσως εκλαμβάνεται ως προδότης) αλλά απόπειρες διαμεσολάβησης, ειρήνευσης.
Το μόνο πράγμα που φέρνει στο σπίτι είναι το έμβρυο ενός ευρωπαϊκού στρατού που δεν μπορεί πλέον να είναι, όπως ήθελε ο Μακρόν, αυτόνομο από το ΝΑΤΟ, αλλά μπορεί να στοχεύει μόνο στη χειραφέτηση από το ΝΑΤΟ με την πάροδο του χρόνου.
Θα ήταν καλύτερο να ακολουθήσετε τη γραμμή του Μακρόν, αλλά αν ο υποτιθέμενος στρατηγικός σου εταίρος σε μαχαιρώσει πισώπλατα, δεν βλέπω καλύτερο τρόπο. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν πρόκειται για ένταξη στο ΝΑΤΟ, όπου ήδη βρισκόμαστε, αλλά για δράση για να αλλάξουμε τις ιεραρχίες του: σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε.
Στο μεταξύ, ωστόσο, η ύφεση με τη Ρωσία απομακρύνεται και όχι μόνο λόγω της αντιευρωπαϊκής (και ουσιαστικά φιλοαμερικανικής) πολιτικής του Κρεμλίνου, αλλά επειδή η εισβολή στην Ουκρανία έχει ήδη δείξει σε όλους τους πρώην υπηκόους της Μόσχας ότι είχαν στραφεί στο ΝΑΤΟ για τις ρωσικές ιμπεριαλιστικές απειλές που κάποιοι τείνουν να τις περνούν ως απάντηση στην ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, οι οποίες ορθώς επικαλούνται μια σταθερή πολιτική ενάντια στον μισητό καταπιεστή του χθες που έχει χάσει λίγο τρίχα που λένε αλλά ούτε ένα γραμμάριο κακία.
Χρειαζόμαστε μια δόση υπερηφάνειας
Αυτή η συναισθηματική κατάσταση έχει ξαναβάλει το Λονδίνο στο παιχνίδι, που σήμερα υπαγορεύει το νόμο και έχει αποδυναμώσει τον γαλλογερμανικό πόλο, αφαιρώντας έτσι τις μεγάλες ηπειρωτικές προοπτικές τις οποίες έζει τονόσει πολλές φορές ο Μακρόν.
Εν τω μεταξύ, οι κυρώσεις, ανεξάρτητα από το πόσο επηρεάζουν τη Ρωσία, είναι πολύ κακές για εμάς.
Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Οι ειρηνιστές; Είναι απλά χειρισμένοι υπηρέτες.
Η Ευρώπη πρέπει -λέω ότι πρέπει γιατί δεν θα κάνει- να κάνει δύο πράγματα. Να αρνηθεί τις κυρώσεις και ταυτόχρονα στείλει μαζικά όπλα και άνδρες στην Ουκρανία. Θα εκφυλιστεί η σύγκρουση; Τείνω να πω όχι, αλλά είναι ένα ρίσκο για την ακεραιότητα, την εξουσία και το μέλλον: μόνο με το να αρπάξουμε την ηγεσία από τους Αγγλοαμερικανούς -που στην πραγματικότητα δεν θα υπερασπιστούν ποτέ την Ουκρανία- θα μπορέσουμε να υπαγορεύσουμε τις συνθήκες ειρήνης και εργασίας γιατί μεσοπρόθεσμα το Κρεμλίνο θα επιστρέψει στο σκεπτικό της εταιρικής σχέσης και της συμπληρωματικότητας μαζί μας και θα αρχίσει να επανεξετάζει σοβαρά την πολιτική που κινείται εναντίον μας όχι μόνο εκεί αλλά και στη Λιβύη και το Μάλι.