του Gabriele Adinolfi
μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Ο Μακρόν επανεξελέγη Πρόεδρος με 18.779.641 ίσο με 58,5%. Η Λεπέν νικήθηκε με διαφορά 17 μονάδων και πεντέμισι εκατομμύρια ψήφους: 13.297.760 ή 41,5%. Όπως ήταν αναμενόμενο, θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά μέχρι ενός σημείου.
Ο Μακρόν πέτυχε ένα δύσκολο κατόρθωμα για τη Γαλλία, την επανεκλογή του ως Πρόεδρος στην Πέμπτη Δημοκρατία. Είχε συμβεί μερικές φορές στο παρελθόν, αλλά μόνο ο Μιτεράν μπορεί να το καυχηθεί σοβαρά. Ντε Γκωλ, που επανεξελέγη με απογοητευτικό ποσοστό, πετάχτηκε στη συνέχεια από την κούρσα, ενώ ο Σιράκ κατάφερε να επανεκλεγεί μόνο επειδή βρέθηκε αντιμέτωπος με τον δαιμονισμένο Ζαν Μαρι Λεπέν, δεδομένου ότι οι δημοσκοπήσεις τον έδωσαν νικημένο από όλους τους διεκδικητές.
Οι ομοιότητες με την πρόκληση Μακρόν-Λεπέν είναι για γέλια, γιατί η τελευταίος δεν δαιμονοποιήθηκε ποτέ πραγματικά και ο αντίπαλός της την αντιμετώπιζε πάντα με τις πολιτικές του προτάσεις. Επιπλέον, είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία της Πέμπτης Δημοκρατίας που επαναλαμβάνεται ο δεύτερος γύρος της προηγούμενης εκστρατείας. Συνέβη μεταξύ Giscard d’Estaing και Μιτεράν και το αποτέλεσμα ανατράπηκε.
Ο Μακρόν κατάφερε να νικήσει ξανά την αντίπαλο του, και αυτό μετά από μια τόσο θυελλώδη εντολή που κανένας προκάτοχός του δεν χρειάστηκε να αντέξει ποτέ, μια πενταετία κατά την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει τα κίτρινα γιλέκα, τον covid, το πάσο υγείας, την μεταπανδημική οικονομική κρίση, τον πόλεμο στην Ουκρανία με τα διάφορα γεγονότα των τριών ρωσοαμερικανικών χαστουκιών: αυστραλιανά υποβρύχια, το Μάλι και την μαχαιριά δημόσια του Putin. Ο Μακρόν μπορεί να είναι μισητός, αλλά η επάρκεια με την οποία τον αντιμετωπίζει ένας συγκεκριμένος πολιτικός κόσμος, αυτός της εθνική; Κυριαρχίας, είναι απόδειξη της απόλυτης τύφλωσης και της αδυναμίας κατανόησης και επιθυμίας.
Μια παρέκβαση είναι απαραίτητη και είναι αφιερωμένη σε όσους θέλουν με κάποιο τρόπο να υιοθετήσουν πολιτικά κριτήρια, τη βάση κάθε επαναστατικού συλλογισμού που δεν έχει καμία σχέση με περιθωριοποίηση, εξτρεμισμό, καθώς και με μετασχηματισμό και χαμαιλεοντισμό. Κατά την αξιολόγηση των πολιτικών δεν είναι απαραίτητο να αφεθεί κανείς στα συναισθήματα της αγάπης ή του μίσους, πολύ συχνά άτοπα, αλλά πρέπει να εξετάσει τις πράξεις τους, τις γραμμές τους και πάνω απ’ όλα τα αποτελέσματα αυτών σε αντικειμενική βάση, κάνοντας επίσης διάκριση μεταξύ των πεδίων στα οποία η δράση τους ήταν θετική και εκείνα όπου το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο.
Οι Gronchi, Mattei, Fanfani, Moro, Craxi, Berlusconi, Adenauer, Schmidt, Kohl, Merkel, De Gaulle, Mitterrand, είναι κλασικά παραδείγματα. Μεταξύ αυτών μπορούμε εν μέρει να ταυτιστούμε με τους Mattei, Craxi και Kohl, αλλά ποτέ εντελώς, σχεδόν καθόλου στους άλλους, ωστόσο σε ορισμένες από τις γραμμές δράσης τους, ναι και θα έπρεπε να τους είχαμε ακολουθήσει. Ο Μακρόν είναι σήμερα, μαζί με τον Schaüble, ο μόνος πολιτικός που έχει απομείνει στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με όλες τις παράπλευρες ζημιές που θέλουμε, ειδικά από εταιρική σκοπιά. Ως εκ τούτου, απορρίπτοντάς τον ως νάνο, ψυχοπαθή, σερβιτόρος των Rothschild, είναι κάτι λιγότερο από παιδιάστικο..
Παρέκβαση στην παρέκβαση, μετά τον Ναπολέοντα, με εξαίρεση την περίοδο 1940-44, η Bank Rothschild υπαγόρευε πάντα το νόμο στη Γαλλία, με τον οποιονδήποτε, και οι περισσότεροι από αυτούς που λύνουν την εξίσωση του Μακρόν προς αυτή την κατεύθυνση ανήκουν σε ένα πεδίο, αυτό της Αποκατάστασης. , που ίδρυσε τη Δυναστεία των Rothschild σε όλη την Ευρώπη.
Η Λεπέν συγκέντρωσε μια πλημμύρα ψήφων αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να πάει στα Ηλύσια γιατί έλειπε όλη η προηγούμενη εργασία κατάληψης του εδάφους και δημιουργίας δομών εξουσίας, αυτό που κάνουν οι εκκλησίες, τα τζαμιά, οι Στοές, οι κομμουνιστές εδώ και χρόνια . Αν είχε κερδίσει, θα είχε βρεθεί απομονωμένη στα Ηλύσια και όμηρος ενός Κοινοβουλίου που θα εξέφραζε την απόλυτη πλειοψηφία της άκρας αριστεράς και αναγκασμένη να ζήσει μαζί ταπεινωμένη ή να παραιτηθεί για να έχει εκλεγεί είτε ο Μελανσόν είτε ένας σωτήρας της χώρας μέχρι τον Δεκέμβριο, πιθανώς ο Edouard Philippe.
Ίσως μπορεί κάποιος να παραπονεθεί για τη διαφορά, αλλά πήγε πολύ καλά και αυτή τη φορά. Τώρα θα πρέπει να δούμε αν οι ψηφοφόροι θα πέσουν σε κατάθλιψη όπως το 2017 και το κόμμα θα καταλήξει σε αταξία στις εκλογές του Ιουνίου. Αν συμβεί ξανά αυτή τη φορά, ωστόσο, θα μπορέσουμε να θάψουμε τον λαϊκισμό που ορίζεται ως ακροδεξιός (αλλά στην περίπτωση της Λεπέν είναι πραγματικά ανακριβής), διαφορετικά θα δούμε τη συμπύκνωση τριών κοινωνικοπολιτικών μπλοκ επίσης διαφοροποιημένα κατά ηλικία. Και εδώ παίζεται αυτό που έχουμε ονομάσει τρίτο γύρο από τον Μακρόν.
Για να μην επιβραδύνει η Γαλλία, ο Πρόεδρος πρέπει και πάλι να αποκτήσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά το κόμμα, σε αντίθεση με αυτόν, βρίσκεται σε αταξία. Η πιο πιθανή κίνηση είναι η επιστροφή στο παιχνίδι του πρώτου Μακρονικού πρωθυπουργού, Edouard Philippe που χαρακτηρίζεται από τα δεξιά και πιθανότατα διάδοχός του στα Ηλύσια.
Το φυγόκεντρο κόμμα LR (κλασική δεξιά) που, που εμπιστεύτηκε την Pécresse, γνώρισε οικονομική αποτυχία, αν και κατέχει την πλειοψηφία των Περιφερειών, μια νέα προεδρική, εθνική, κεντροδεξιά αδήλωτη συμμαχία, είναι η πιο πιθανή κίνηση για την εκλογική κούρσα τον Ιούνιο .
Εάν η Μαρίν αφήσει τον εαυτό της να συντριβεί στη σύγκρουση μεταξύ των αρχηγών, η έκβαση της πρόκλησης μεταξύ των δύο νέων μπλοκ θα είναι καθοριστική. Πιο συγκεκριμένα, θα είναι καθοριστικό αν κερδίσει ο Μακρόν γιατί διαφορετικά θα μπορέσει να τροποποιήσει τον εκλογικό νόμο και να προετοιμάσει μια νέα πλειοψηφία μετά από λίγους μήνες περίπλοκης συμβίωσης.
Ως «ψυχοπαθής νάνος και ως σερβιτόρος» ξέρει να κάνει λίγο παιχνίδι…