Τα κινήματα της μεγάλης επανάστασης ξυπνούν το εθνικό αίσθημα των λαών. Ο δέκατος ένατος αιώνας είναι ο αιώνας των εθνικοτήτων Από το 1789 έως το 1945 το πρόβλημα της ταυτότητας ρυθμίζεται στο αναγωγικό πλαίσιο των εθνών.Χωρίς αυτό εξαφανίζεται η ιδέα της αυτοκρατορίας όπως η γαλλική αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία της Αυστροουγγαρίας, η Ρωσική αυτοκρατορία.
Η καταστροφή του 1914 – 1918, είχε ως αποτέλεσμα τον σύγχρονο μηδενισμό. Ο βιομηχανικός πόλεμος δυσφημεί τις ηρωικές αξίες. Η «Ειρήνη των Βερσαλλιών» δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη μετέπειτα καταστροφή. Η εθνική ταυτότητα διαμελίστηκε μετά το 1945. Με επίκεντρο την καταδίκη του εθνικοσοσιαλισμού, η ενοχή της Γερμανίας επεκτάθηκε σταδιακά σε όλα τα ευρωπαϊκά έθνη.
Μια ενοχή που επεκτάθηκε σύντομα στην κριτική της αποικιοκρατίας και της σκλαβιάς, την οποία οι Ευρωπαίοι -σε αντίθεση με όλους τους άλλους λαούς- έχουν καταργήσει. Αντί για μια ιστορία που βάζει τα κατορθώματα του παρελθόντος στη σωστή προοπτική χωρίς να αρνείται συντομεύσεις, οι Ευρωπαίοι έχουν εμβολιαστεί με ένα διεφθαρμένο και καταστροφικό «καθήκον να θυμούνται». Ένα «καθήκον μνήμης» στο οποίο η συνέχεια της ευρωπαϊκής ιστορίας και των αξιών της φαίνεται να έχει οριστικά χαθεί.
Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους στον αιώνα που έχει ήδη ξεκινήσει και να μην καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών της ιστορίας, καλούνται να ανακτήσουν τον έλεγχο του εαυτού τους και να αναγεννηθούν επιστρέφοντας στην καταγωγή τους. Να βγουν από την εποχή των καταγμάτων (1789, 1945, 1968), και να πιάσουν το νήμα της συνέχειας. Γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας να αναλάβουν με περηφάνια την εθνοτική , την πολιτισμική και την θρησκευτική τους καταγωγή.
Ο πληθυσμός της Ευρώπης, όπως παρέμεινε αμετάβλητος μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα, χρονολογείται πριν από 5000 χρόνια όταν ο αρχικός ευρωπαϊκός λαός άρχισε να διασκορπίζεται, αφήνοντας τις στέπες προς τα ανατολικά και τη Σιβηρία, προς το νότο, την Περσία και την Ινδία και κυρίως προς τη δύση, δηλαδή προς την Ευρώπη. Οι άντρες και οι γυναίκες του πολιτισμού της κεραμικής κατέλαβαν σταδιακά τη Δυτική Ευρώπη. Μια περιοχή ουσιαστικά άδεια από ανθρώπους, με εξαίρεση έναν μικρό αριθμό κυνηγών – τροφοσυλλεκτών, με τους οποίους ενώθηκαν οι Ινδοευρωπαίοι κατακτητές. Αυτά είναι τα εθνικά θεμέλια του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Εδώ είναι και η προέλευση του πολιτισμού του, των γλωσσών του με το λεξιλόγιό και όλες προερχόμενες από μια κοινή καταγωγή. Εδώ είναι επίσης η πηγή μιας κοινής κοσμογονίας και μιας οργάνωσης καθώς και της διάκρισης των λειτουργιών της κυριαρχίας, της άμυνας,της παραγωγής και αναπαραγωγής, μιας αντίληψης του κόσμου που βασίζεται στην εκπροσώπηση και την ενσάρκωση ως το σεβασμό που οφείλεται στις γυναίκες.
Για να προστατέψουν τον χώρο τους, το σύμπαν τους, την ήπειρό τους, οι Ευρωπαίοι έπρεπε να πολεμήσουν ενάντια στον έξω κόσμο. Υπήρχε ο αγώνας της Ανατολής ενάντια στη Δύση, με τη νίκη των ελληνικών ελευθεριών ενάντια στην Περσική Αυτοκρατορία. Η νίκη της ρωμαϊκής λογικής κατά της Καρχηδόνας. Η νίκη των Ρωμαίων και των συμμάχων τους στα Καταλανικά πεδία, ενάντια στις ορδές των Ούννων που ήρθανε από την Ασία.
Στη συνέχεια, για 14 αιώνες, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλον κατά τη διάρκεια της «Reconquista» της Ιβηρικής Χερσονήσου, των Σταυροφοριών και του αγώνα κατά του Μεγάλου Τούρκου κατακτητή. Και είναι επίσης σωστό να μιλάμε για χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης, ένωση πολλών πραγμάτων της ευρωπαϊκής κληρονομιάς από την προ Χριστού εποχή.
Τι είναι ένας λαός; Είναι κάτι με Κοινή καταγωγή, κοινή γεωγραφία, ένα χώρο με τάξη και νόμους και κοινά συμφέροντα . Όλα αυτά τα έχουν οι Ευρωπαίοι. Έχουμε κοινές δόξες στο παρελθόν, κοινή θέληση στο παρόν, έχουμε καταφέρει σπουδαία πράγματα μαζί και θέλουμε να τα ξανακάνουμε και γι’ αυτό έχουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να είμαστε λαός. Η Ευρώπη δεν γεννήθηκε από τις συνθήκες του τέλους του εικοστού αιώνα. Γεννήθηκε από αδερφικούς λαούς που, μεταξύ της Βαλτικής Θάλασσας και του Αιγαίου για μερικές χιλιάδες χρόνια, δημιούργησαν μια κοινότητα πολιτισμού χωρίς άλλον όμοιο παγκοσμίως.
Είναι περισσότερο από ποτέ καιρός για τους Ευρωπαίους να διεκδικήσουν ξανά την κληρονομιά τους. Να αναγεννηθεί κανείς σε οχυρά, σε υπέροχα τοπία, σε μεγάλα μουσεία, στην κληρονομιά των βιβλιοθηκών, στη ζωή των επιφανών ανθρώπων, στη μνήμη των μεγάλων πράξεων. Η ιστορία της Ευρώπης θα μπορούσε να συνοψιστεί με αυτές τι ιστορίες των ανθρώπων της περιπέτειας που υπήρξαν στο παρελθόν. Αυτές που αφηγούνται τις περιόδους επέκτασης και αυτές της άμπωτης, τις τεχνολογικές προόδους της γηραιάς μας ηπείρου και το θάρρος που χρειάζεται για να τις πειραματιστούμε. Αφηγούνται τις ζωές ανδρών και γυναικών που προβάλλουν τα όνειρά τους πέρα από τις θάλασσες, τις κορυφές και τα σύννεφα, αφηγούνται τις εποχές που η Ευρώπη ήταν μεγάλη και ταυτόχρονα κατακτητική και ικανή να αγαπήσει.
Όμως σήμερα η ευρωπαϊκή περιπετειώδης καρδιά φαίνεται να υποφέρει από το σύνδρομο του τέλους του κύκλου. Η βεβαιότητα της άνεσης και η επιθυμία για υλική ασφάλεια έχουν επικρατήσει έναντι του κινδύνου της πραγματικότητας και της επιθυμίας να αντιμετωπίσει κανείς τα όνειρά του. Η γοητεία του καναπέ έχει κερδίσει αυτή των κορυφών ή του ορίζοντα. Οι Ευρωπαίοι ζουν πλέον σε έναν ανοιχτό κόσμο, στον οποίο ωστόσο δεν τολμούν πλέον να βγουν έξω. Ωστόσο οι άνθρωποι ταξιδεύουν. Ποτέ δεν έχουν ταξιδέψει τόσο πολύ. Αλλά έχουν αφήσει τις περιπέτειες. Ως επί το πλείστον είναι τουρίστες, καταναλωτές από κάπου αλλού, όπου μεταφέρουν τις συνήθειές τους χωρίς να θέλουν να μάθουν το κάτι διαφορετικό..απλά ταξιδεύουν. Σου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν πια τίποτε να ανακαλύψουν.
Ενώ αντιθέτως υπάρχουν τόσα στην Ευρώπη μας που πρέπει να μάθουμε και να μελετήσουμε. Όχι, το ευρωπαϊκό πνεύμα δεν έχει πεθάνει. Το κύμα συμπάθειας που προκαλούν οι λίγοι περιπετειώδεις άνθρωποι της σύγχρονης εποχής δείχνει ότι η περιπετειώδης καρδιά μας δεν είναι θαμπή αλλά απλώς κοιμάται. Σε χειμερία νάρκη, όπως και η ψυχή μας. Και αυτή η περιπετειώδης καρδιά περιμένει μόνο το Μεγάλο Ξύπνημα για να μπορέσει να ξανασχεδιάσει την πορεία του κόσμου. Οι Ευρωπαίοι σήμερα αντιμετωπίζουν θανάσιμες προκλήσεις. Αλλά είμαι μεταξύ εκείνων που πιστεύουν ότι οι προκλήσεις γεννούν αφυπνίσεις νέων ενεργειών. Λέγοντας αυτό, γνωρίζω καλά ότι εγώ ο ίδιος δεν θα δω αυτήν την ανάσταση. Ωστόσο, παρόλα αυτά, δεν αμφιβάλλω ούτε για μια στιγμή αυτής της αφύπνισης των ευρωπαϊκών ενεργειών.
Dominique Venner, «Iστορiα και Παραδόσεις των Ευρωπαίων»
πηγή: Σαμουράι της Δύσης