Η ιστορία είναι της δεκαετίας του 1970, αλλά συνέχιζαν να τη λένε μέχρι τις αρχές του τωρινού αιώνα: Στη Νέα Υόρκη ένας τύπος, με ένα πόδι, με χέρι στον γύψο και το πρόσωπο γεμάτο ουλές, σταματάει ένα ταξί. Μπαίνει μέσα με πολύ μεγάλη δυσκολία (εφόσον είχε μαζί του και αποσκευές), αλλά ο ταξιτζής ούτε που ενδιαφέρεται να τον βοηθήσει…
«I’m coming from Vietnam» (έρχομαι από το Βιετνάμ), λέει πονεμένα ο τύπος.
«So what?” (Ε, και λοιπόν;), απαντάει ο ταξιτζής.
Ακριβώς εδώ είναι που μια χαρά θα κολλούσε το κατά τα τελευταία χρόνια αγαπημένο σλόγκαν της Αριστεράς: «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»
Πράγματι, ο ηθικός αυτουργός της –φριχτής- απάντησης του ταξιτζή δεν είναι παρά ο καπιταλισμός. Και με το Συντεχνιακό Κράτος, που επιτυχώς προσπάθησαν, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 και μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου, να εγκαθιδρύσουν κυρίως στην Ιταλία και τη Γερμανία οι τότε κυβερνήσεις των χωρών αυτών σκόπευαν στην πλήρη, ολοκληρωτική εκρίζωση από την Ευρώπη μας του made in U.S.A. καπιταλισμού και του παράλογου, τελείως ανυπόφορου και πλήρους καταστροφικού της οποιαδήποτε κοινωνίας εγωισμού που από τον καπιταλισμό απορρέει.
Ειδικώς στο σημείο αυτό, όμως, επιβάλλεται και μία διευκρίνιση…
παραγγείλτε τώρα το βιβλίο από το e-shop της Λόγχης
Στην τωρινή, πράγματι, Ελλάδα ο όρος Stato Corporativo μεταφράζεται ως «Συντεχνιακό Κράτος». Η μετάφραση είναι φιλολογικώς άψογη αλλά κοινωνικώς (και πολιτικώς) απατηλή. Και τούτο, επειδή στα Νέα Ελληνικά οι λέξεις «συντεχνία» και «συνδικάτο» κατέληξαν να έχουνε ακριβώς την ίδια σημασία. Έτσι, ο μέσος Έλληνας, όποτε ακούει για «συντεχνίες», τού έρχονται στον νου τα συνδικάτα και η απαίσια, ιδίως από τον Οκτώβριο του 1981, δράση τους: Διαρκείς απαιτήσεις, παράλογες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που συστηματικώς υποκινούνται από κομματικούς εγκάθετους, οι οποίοι, βεβαίως, απέβλεπαν και αποβλέπουνε στην επίλυση όχι των –κατά κανόνα ανύπαρκτων- «εργατικών προβλημάτων» μα στη δική τους, προσωπική τακτοποίηση η οποία, και πάλι κατά κανόνα, σήμαινε και σημαίνει ευχερή και ανέξοδη κατάληψη βουλευτικής έδρας.
Το πού κατέληξε η κατάσταση αυτή το βιώνει σήμερα το σύνολο του Ελληνικού Λαού: ανεργία, ανέχεια, εξαθλίωση – και οι μόνοι που παρέμειναν και παραμένουνε «καλοβολεμένοι» δεν είναι παρά οι γνωστοί «εργατοπατέρες», η όλη διαδρομή των οποίων –παραδόξως και δυστυχώς!- καυτηριάζεται μόνο από την Αριστερά και ποτέ από τη δική μας Δεξιά.
«Συντεχνία» όμως δεν σημαίνει αυτό. Όπως, πράγματι, δείχνει και το πρώτο συνθετικό της λέξης, δηλαδή η πρόθεση «συν», ο συγκεκριμένος όρος προτρέπει σε συνεργασία και όχι σε διαμάχη. Τι συνεργασία; Ο προσεκτικός αναγνώστης θα το διαπιστώσει μόνος του στις σελίδες αυτού του βιβλίου: Συνεργασία όλων εκείνων που συμβάλλουνε στη δημιουργία κάποιου προϊόντος – και συγκεκριμένα των επιχειρηματιών, των διευθυντών και του εργατικού/υπαλληλικού προσωπικού. Διαφωνίες οπωσδήποτε θα προκύψουνε μεταξύ τους κατά τη διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας. Οι διαφωνίες όμως είναι δυνατόν ευχερώς να εξαλειφθούν, εάν όλοι έχουνε στο μυαλό τους όχι το στενά «δικό τους» συμφέρον, αλλά το καλό του φορέα ή, έστω, της επιχείρησης χάρη στην οποία ζουν. Και εάν, βέβαια, η βάσει καλής πίστης και θέλησης εξάλειψη των σημείων τριβής αποδειχτεί ανέφικτη, τότε το Κράτος έχει όχι απλώς δικαίωμα αλλά την υποχρέωση να παρέμβει και να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους». Κάθε άλλη αντιμετώπιση των σχετικών προβλημάτων καταστροφικώς υπονομεύει την επιχείρηση σε αρχική φάση – και, σε τελική, την ίδια τη χώρα. Θέλετε απόδειξη; Νάτην! Η σημερινή Ελλάδα!
Όλα αυτά, πολύ πριν από τον Μουσολίνι, τα είχε επισημάνει ο ημέτερος Απόστολος Αρσάκης, όσον αφορά τον οποίο ακόμη και σήμερα εξαίρεται το έργο του ως «εθνικού ευεργέτη», αλλά τελείως αποσιωπάται η απάντηση που, ήδη κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, είχε δώσει γενικώς στους Μαρξιστές και στον Καρλ Μαρξ ιδιαιτέρως: «Συχνά αντικρύζει κανείς π.χ. χωράφια που θα μπορούσανε να αποδειχτούν εύφορα, αλλά μένουνε ακαλλιέργητα λόγω της έλλειψης εργατών. Το ίδιο συχνά όμως μπορεί να δει κανείς και εργάτες, οι οποίοι σαπίζουνε στην αδράνεια και τη φτώχεια, λόγω της ανεργίας που τους μαστίζει.» Αυτά είπε ο Αρσάκης. Και ακόμα: «Μην ακούτε τον Μαρξ και τους οπαδούς του! Κανείς δεν είναι προλετάριος, εφόσον παραμένει υγιής και έχει τα εργαλεία τα απαραίτητα για την εργασία του. Και εάν δεν βρίσκει εργασία, τότε ακριβώς πρέπει να παρέμβει το Κράτος – επειδή ακριβώς αυτή είναι η αποστολή του. Να βρίσκει δουλειά σε όλους και να εξομαλύνει τις κοινωνικές τριβές.» Αλλιώς, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του Κράτους; Να προστατεύει μερικές εκατοντάδες οκνηρών και τυχάρπαστων προνομιούχων και να υπερασπίζεται τη σε βάρος του Λαού σκανδαλώδη ευημερία τους;
Αυτό στην Ελλάδα ένας, μέχρι τώρα, κυρίως το κατάλαβε, ο Ιωάννης Μεταξάς. Όταν, πράγματι, κάποιος εργοστασιάρχης, για λόγους «οικονομικούς», «κέρδους» κ.λπ., επιχείρησε να κάνει μαζικές απολύσεις, ο Μεταξάς του τηλεφώνησε και του δήλωσε: «Έστω και ένα να απολύσεις, εγώ θα σου κλείσω το εργοστάσιο.»
Αυτή είναι η αλήθεια, άλλη αλήθεια, στο θέμα αυτό, δεν υπάρχει – και όλα τα άλλα, όσα διασαλπίζονται από τις «εφημερίδες της κυβερνήσεως» (όπως λέει και ο Σπύρος Χατζάρας) είναι μόνο παραμύθια που προορίζονται για τους «ευηθεστέρους», δηλαδή τους λιγότερο ευφυείς, όπως θα έλεγε και ο καημένος ο Δημήτριος Γούναρης.
Δημήτρης Μιχαλόπουλος
πρόλογος του βιβλίου «Το Φασιστικόν Κορπορατιβιστικόν κράτος» του Γκιουζέππε Μποττάϊ