Ανήμερα του ετήσιου εορτασμού του Σέρτζιο Ραμέλι, μας έρχεται στο νου σαν ένα χτύπημα εκείνη η νύχτα της 29ης Απριλίου 1975. Η καθαρή μνήμη αυτού του αγοριού, ενα σύμβολο θάρρους και θυσίας, σε μια εποχη η οποία βρισκόταν σε ένα κλίμα πολιτιστικού και πολιτικού μίσους.
Στις 13 Μαρτίου 1975, ενώ στάθμευε το μοτοποδήλατο του κάτω από το σπίτι του στη via Paladini, ο Sergio δέχτηκε επίθεση από μια ομάδα τρομοκρατών της οργάνωσης Avanguardia Operaia, μια οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, της οποίας τα μέλη ανεβοκατέβαζαν σιδερένια εργαλεία βάρους 3 κιλών το καθένα στο κεφάλι τογ νεαρού και τον άφησαν άψυχο στο έδαφος. Οι τρομοκράτες ήταν φοιτητές της Ιατρικής. Κανείς δεν πλήρωσε για το στυγνό αυτό έγκλημα… ποτέ.
Στο δημοτικό συμβούλιο του Μιλάνο, κατά την ανακοίνωση του θανάτου του νεαρού, όλοι πλην των νεοφασιστών, ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς. Ήταν τόσο επικίνδυνος για το Σύστημα, ένας 18χρονος νεαρός;
Η δειλή επίθεση ήταν μόνο το αποκορύφωμα μηνών εκφοβισμού και βίαιων ενεργειών εναντίον του Σέρτζιο, του οποίου η θέληση δεν κάμφθηκε ποτέ από εκείνους που τον θεωρούσαν εχθρό. Ο Σέρτζιο είχε μπει πρόσφατα στο Fronte della Gioventu, την οργάνωση νεολαίας του νεοφασιστικού κόμματος MSI και για το σύστημα ήταν ένας φασίστας, ένα σύμβολο που έπρεπε να εξαλειφθεί, μια ζωή που έπρεπε να σπάσει.
Σήμερα είναι πιο σημαντικό από ποτέ να μνημονεύσουμε τη θυσία ενός αγοριού μόλις δεκαοκτώ χρονών, που επέλεξε να σταθεί και να μην παρατήσει τις ιδέες του, μεταμορφώνοντάς τες σε αιώνιες. Ο Sergio ενσαρκώνει εκείνες τις αρετές που ανήκουν μόνο στους ήρωες, εκείνων που επέλεξαν να παλέψουν με τίμημα τη ζωή, την ηρεμία και που ο σημερινός κόσμος, βασισμένος στη μετριότητα και την παραίτηση, εκτρέπεται και κρύβεται.
Πηγαίνετε στα σχολεία, πηγαίνετε ανάμεσα στων νεολαία και πείτε για εκείνον τον νέο, τον αγαπητό στους θεούς, που μόνο η ατιμία κάποιων δειλών χωρίς τιμή κατάφερε να λυγίσει και που είναι τώρα ο πιο δυνατός φάρος των αγώνων μας.
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος