Το παρών άρθρο του Evola, σε μετάφραση, αφορά τους νέους και δημοσιεύθηκε το 1952 (η περίοδος είναι πάντα εκείνη των χρόνων που ακολούθησαν αμέσως την εποχή του τελευταίου πολέμου), στην ιστορική εφημερίδα «Asso di bastoni». Ο Evola μάς κάνει με τον τρόπο του να καταλάβουμε αριστοτεχνικά πώς για τη «νεότητα» πρέπει να εξετάσουμε τη διάθεση του νου, ένας τρόπος ύπαρξης που αγνοεί απολύτως «τα απλά προσωπικά δεδομένα», που χαρακτηρίζεται από μια αμετάκλητη, ασταμάτητη «βούληση για το άνευ όρων». Ένα άρθρο που ειδικά σήμερα που όλα έχουν ισοπεδωθεί, δημιουργεί προβληματισμό και απαισιοδοξία.
Η εβδομαδιαία «Asso di bastoni» στην οποία ο Evola έγραψε αυτό το άρθρο, ήταν σατυρική και εμφανίστηκε στα ιταλικά περίπτερα το 1948, υπό τη διεύθυνση του Pietro Caporilli. «Σατυρική , όχι χιουμοριστική» διευκρίνιζε το εισαγωγικό σημείωμα, το κείμενο του οποίου αξίζει να αναφερθεί: «Απευθυνόμαστε σε ένα καλά καθορισμένο κοινό, σε όσους σαν εμάς έχουν υποφέρει και υποφέρουν από την καταπίεση και κακομεταχείριση στο όνομα μιας δημοκρατίας που αποσκοπεί στην ελευθερία ως ελευθερία για να αφαιρέσει την ελευθερία όσων παραμένουν πιστοί και συνεπείς με τη συνείδησή τους». Εκδιδόταν μέχρι το 1957 και συνεργάστηκαν πολλά και διάσημα ονόματα του εθνικισμού.
Από την εφημερίδα “Asso di bastoni”, νούμερο 3, 20 Ιουλίου 1952.
Μεταξύ των νεότερων δυνάμεων του MSI (Ιταλικο Κοινωνικό Κίνημα), υπάρχει μερικές φορές μια μισαλλοδοξία που τους οδηγεί να απομονωθούν από οποιονδήποτε εκφραστή των προηγούμενων γενεών. Η «επαναστατική» φιλοδοξία συνδέεται συχνά με αυτή τη μισαλλοδοξία, με αποτέλεσμα μια χαρακτηριστική στάση της οποίας η νομιμότητα θα πρέπει να δοκιμαστεί. Το πρόβλημα φυσικά αφορά το πολιτικό και πνευματικό επίπεδο, στο οποίο για να δοθεί μια νέα πνοή στην νεολαία, επιβάλλεται μια προκαταρκτική διάκριση. Στην πραγματικότητα κοιτάζοντας γύρω μας, αναρωτιέται κανείς αν ένα σημαντικό μέρος των σημερινών νέων μπορεί να ονομαστεί νέος, διαφορετικά και με την πιο τετριμμένη φυσική και προσωπική έννοια. Εννοούμε αυτούς τους αδιάφορους και αγνωστικιστές νέους, τους οποίους συλλαμβάνει ένας υλισμός και ένας μικρός ηδονισμός, ανίκανους για οποιαδήποτε παρόρμηση, ανίκανους για οποιαδήποτε γραμμή, ενθουσιώδεις στο μέγιστο για ποδοσφαιρικούς αγώνες και για την έκβαση του Giro d’Italia. (τον διάσημο ποδηλατικό γύρο που συγκεντρώνει εκατοντάδες χιλιάδες θεατές).
Εμείς θα ονομάσουμε αυτή τη «νεολαία» νεκρή ακόμη και πριν γεννηθεί. Όποιος σήμερα δεν αφήνεται, όποιος ζει μια ιδέα, όποιος ξέρει πώς να σταθεί απορρίπτοντας οτιδήποτε είναι αδύναμο, ωφελιμιστικό, στρεβλό, δειλό, όποια και αν είναι η φυσική του ηλικία, είναι απείρως νεότερος από τη συγκεκριμένη νεολαία. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για μια τέτοια διάκριση, είναι προφανές το μέρος που πρέπει να δοθεί σε ένα κριτήριο που δεν είναι μόνο βιολογικό. Αν θα έπρεπε να υποδείξουμε τον θεμελιώδη χαρακτήρα της νεότητας που νοείται με μια ανώτερη έννοια, θα τον αποδεικνύαμε στη θέληση για το «άνευ όρων». Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να αναχθεί, από την μια μεριά, σε τίποτα διαφορετικό κάθε θετικός ιδεαλισμός, ενώ από την άλλη κάθε είδος θάρρους, ώθησης, δημιουργικής πρωτοβουλίας, διάθεσης να υιοθετήσει κανείς αποφασιστικά νέες θέσεις, λαμβάνοντας ελάχιστα υπόψη το δικό του πρόσωπο. Οι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις είναι εκείνες που συναντώνται η πνευματική και η βιολογική νεολαία, κάτι που όμως δεν συμβαίνει πάντα αλλά συμβαίνει αναγκαστικά.
Επιπλέον, είναι σκόπιμο να γίνει διάκριση μεταξύ μιας πιο στοιχειώδους φάσης, στην οποία οι ιδιότητες που αναφέρονται παραπάνω, εκδηλώνονται μόνο σε αυθόρμητη και παροδική μορφή και στη φάση στην οποία επικυρώνονται και σταθεροποιούνται. Η πρώτη μορφή είναι η περίπτωση εκείνων των νέων που σταδιακά ομαλοποιούνται, βάζουν το κεφάλι τους σε τάξη, πείθοντας ότι άλλο ο ιδεαλισμός άλλο η ζωή και σε τέτοιο βαθμό ώστε να παραιτηθεί αυτή η θέληση του «άνευ όρων», που έτσι φαίνεται ότι είχε σε αυτούς μια κυρίως φυσική βάση και χωρίς βαθιές ρίζες. Η δεύτερη μορφή από την άλλη πλευρά, συμβαίνει όταν έπρεπε να αντιμετωπιστούν δοκιμασίες, σκληρές δοκιμασίες και αυτές έχουν ξεπεραστεί χωρίς να χαθεί η αρχική στάση και νοοτροπία. Όλα αυτά ισχύουν τόσο στον τομέα της εσωτερικής ζωής όσο και στον αυτόν τον πολιτικό.
Και τελικά βλέποντας τα πράγματα έτσι, είναι δυνατό να ξεπεραστούν οι τεχνητές αντιθέσεις. Σε σύγκριση με τις χθεσινές γενιές, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι και αυτή η γενιά γνώρισε μια «γενιά του μετώπου» και μια «καμένη γενιά» (αυτή η έκφραση είχε ήδη επινοηθεί στην προηγούμενη μεταπολεμική περίοδο). Ακόμη και χθες προέκυψαν αφόρητες πολιτικές, κοινωνικές και ηθικές συνθήκες, οι οποίες προκάλεσαν ακριβώς τη «βούληση για τους άνευ όρων». Και δεν λέει κανείς ότι όλοι όσοι ήρθαν αργότερα στην εξουσία εγκατέλειψαν αυτή τη θέληση και αυτή τη νιότη, παραλίγο δηλαδή να εγκαταλείψουν τα εκ γενετής δικαιώματά τους για ένα πιάτο φακές (για πολύ λίγο δηλαδή). Όπου δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοιους άντρες, οποιαδήποτε μισαλλοδοξία εκ μέρους της νέας «επαναστατικής» γενιάς είναι πράγματι αβάσιμη και ύποπτη. Μια αμοιβαία κατανόηση είναι δυνατή. Πράγματι, φαίνεται απαραίτητο, ώστε να μην χρειάζεται να ανατρέξουμε σε μονοπάτια που έχουμε ήδη διανύσει και να επαναλαμβάνουμε τις εμπειρίες για τις οποίες τα μαθήματα του παρελθόντος θα μπορούσαν να είναι αρκετά.
Μια τελευταία παρατήρηση αφορά την επαναστατική κλίση αυτών των νέων – στους οποίους αυτή ισοδυναμεί με την υπεράσπιση νέων ιδεών μόνο επειδή είναι νέες – να εναντιώνεται και να πνίγεται μόνο γιατί χρειάζεται την αντίθεση για να νιώσει, να δημιουργήσει μια αξία. Αυτό φυσικά δεν είναι παρά μια ένδειξη κατωτερότητας και συνδέεται τελικά με έναν παρεξηγημένο ατομικισμό, πολύ διαδεδομένο στο έθνος μας. Οι νέοι θα πρέπει να αισθάνονται ότι η υψηλότερη κλίση από αυτή του να είναι καινοτόμοι με οποιοδήποτε κόστος, είναι η φιλοδοξία και η υπερηφάνεια του να είναι οι εκφραστές μιας παράδοσης, οι φορείς μιας μεταδιδόμενης δύναμης που πρέπει να αυξηθεί και να ενισχυθεί. Και αυτό με οτιδήποτε μπορεί να της εξασφαλίσει μια άκαμπτη και ασυμβίβαστη κατεύθυνση, σε αυτόν τον κόσμο της σύγχυσης και της καταστροφής. Και από αυτή την άποψη, η απόδειξη της εσωτερικής φρεσκάδας δεν δίνεται από τον χαοτικό και ενστικτώδη ακτιβισμό, αλλά μάλλον από την ικανότητα να κατανοούν και να παντρεύουν ιδέες που ξεπερνούν κάθε απρόβλεπτο και να τις κάνουν να αξίζουν σε μια παράταξη που δεν γνωρίζει κανένα ρήγμα. Σε μια τέτοια διάταξη, οι νέοι και οι μη νέοι μπορεί να βρεθούν δίπλα-δίπλα: το αποφασιστικό στοιχείο και ο κοινός παρονομαστής θα είναι ακριβώς η νεότητα με την ανώτερη έννοια της, που ανέλυσα με συντομία.
πηγή: Σαμουράϊ της Δύσης