Το να αφηγηθεί κανείς πλήρως την ιστορία ενός υπερήλικα κυρίου δεν είναι εύκολο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά και συζητημένα μυαλά της συγγραφικής και φιλοσοφικής σκέψης του εικοστού αιώνα και του οποίου τα αξιώματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, τότε το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Η προσπάθεια αυτή είναι λοιπόν δύσκολη, αλλά πιστεύω είχε ένα καλό αποτέλεσμα, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τον Junger, το πνεύμα του μεγάλου αυτού διανοούμενου. Μια έκδοση από την Λόγχη ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!
Το βιβλίο, με πρόλογο του Gabriele Adinolfi, φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου που έχει συγγράψει σειρά βιβλίων όπως το «Léon Degrelle ο τελευταίος ιππότης», «Μίκης Μάντακας, πεθαίνοντας για την Ευρώπη», έχει μεταφράσει το «Δόγμα του Φασισμού», το «Pierre Drieu La Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων», «Louis-Ferdinand Celine, ένας παράνομος της λογοτεχνίας» και έχει επιμεληθεί τα βιβλία, «Ο Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση» και «Οι δρόμοι της μάχης» του Dominique Venner
«Καλύτερα να είσαι παραβατικός παρά αστός» είχε δηλώσει περιληπτικά ο νεαρός κάποτε Ernst Jünger με μίσος ενάντια στην αστική τάξη, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος της αστικής τάξης, που θεωρείται πάνω απ’ όλα ο κόσμος της διαμεσολάβησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξορκιστεί, αν όχι να εκμηδενιστεί, με τη δράση. Οι Ευρωπαίοι διεξήγαγαν έναν τρομερό πόλεμο που έφερε στην μνήμη μια λέξη: το θάρρος. Σημασία δεν έχει η στιβαρότητα των χαρακωμάτων αλλά η ψυχή των ανδρών που τα καταλαμβάνουν, έλεγε ο ίδιος ως μεγάλος πρωταγωνιστής.
Στην κόλαση της Γηραιάς Ηπείρου, η ανακάλυψη του Materialschlacht (η μάχη των υλικών) είναι το κομβικό γεγονός στη διαδικασία διαμόρφωσης των «Γιουνγκεριανών» ιδεών, ενώ η ατομική αξία φαίνεται να ακυρώνεται από την υπερβολική δύναμη της τεχνικής (την λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας). Η εκμηχάνιση του πολέμου και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν, θα γίνει κατανοητή από τον στρατιώτη Jünger σε όλη την εποχική δύναμη τους. Μπορούμε να είμαστε ακόμα άντρες χωρίς φόβο; Αυτό είναι το ερώτημα που έχει σημασία.
Το καθήκον του ανθρώπου στην εποχή της ολοκληρωτικής κινητοποίησης και του μηδενισμού είναι να κατακτήσει έναν χώρο ελευθερίας, ενάντια στη διάδοση του τίποτα και να κυριαρχήσει πνευματικά στον κόσμο των μηχανών. Στην ουσία, να δώσει ένα πρόσωπο στην τεχνική. Μια πρόκληση από την οποία δεν ξέφυγε ο Ernst Jünger, μια τολμηρή ψυχή του 1900, ο οποίος μέσα από τη ζωή του και την πολεμική του εμπειρία, αλλά και με την τεράστια λογοτεχνική του παραγωγή, προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό το αβυσσαλέο ερώτημα, δημιουργώντας δικούς του πρωταγωνιστές. Όπως τον “Εργάτη” σαν την κύρια φιγούρα του, τον “Επαναστάτη” και τον “Άναρχα”. Η σχέση μεταξύ αυτών των τριών πρωταγωνιστών είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως και η μετατροπή του Πολεμιστή σε Εργάτη ή το αντίστροφο, μέσα σε μια κτηνώδη καταπίεση.
Ο Ernst Jünger ήταν πεπεισμένος ότι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση» ήταν όχι μόνο μη αναστρέψιμη, αλλά και τελικά επιθυμητή. Επιπλέον έχει περιγράψει στα έργα του και έχει τοποθετήσει στο πλαίσιο της ανάλυσης της εποχής μας, τις επιπτώσεις της αυτής της παγκοσμιοποίησης και την οικουμενική ισοπέδωση των συνθηκών διαβίωσης μέσω της τεχνικής, της τεχνολογίας, η οποία στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «Παγκόσμιου Κράτους».
Δικαίως τον αποκάλεσαν έναν Επαναστάτη της «Νεωτερικότητος», την οποία πολέμησε δυναμικά με τον ίδιο τρόπο που πολέμησε και την μπουρζουαζία. Η σκέψη του είναι ένας φάρος που μας δείχνει πως να βαδίζουμε σε ένα σταθερό μονοπάτι, δύσβατο αλλά υποχρεωτικό: «Εδώ είναι ο εφιάλτης των τυράννων: ότι το θύμα τους ανεβαίνει σε μια ελευθερία απρόσιτη γι’ αυτούς και ότι εξαφανίζεται, ενώ ονειρεύονται παραληρήματα να τον αφανίσουν, σε χώρους όπου τα βασανιστήρια και τα ο τρόμος δεν έχουν πια δύναμη. Και ο εφιάλτης των εκτελεστών είναι αυτό, ότι το θύμα τους ξαναζεί».