Ορισμένες φορές, φαίνεται να μην συνειδητοποιούμε ουσιαστικά εκείνο το οποίο όλοι μας κατά τα άλλα παραδεχόμαστε: ότι δηλαδή ζούμε σε μια εποχή καθολικής παρακμής. Είναι σαν η πτώση να έγινε συνήθεια και η επισήμανση της, πλεονασμός. Φαίνεται δηλαδή, να μην συνειδητοποιούμε πόσο χειροπιαστά μας επηρεάζει το περιβάλλον, στην καθημερινή μας ζωή, στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, στον τρόπο που ενεργούμε και λαμβάνουμε αποφάσεις.
Αδυνατούν ορισμένοι από εμάς, να σκεφτούν έξω από τα πλαίσια που άλλοι έχουν από τα πριν θέσει. Κι έτσι ενώ πιστεύουν ότι οικοδομούν κάτι υγιές, το μόνο που συμβαίνει είναι να διατηρούν το ήδη σαθρό οικοδόμημα. Εκείνο όμως που αρχικά χρειάζεται είναι να γκρεμίσουμε. Πριν από οτιδήποτε άλλο.
Νόρμες και κανονικότητες έρχονται για να ποδηγετήσουν την σκέψη μας, για να μας κλείσουν μέσα σε στεγανά απ’ τα οποία χρειάζεται μια πραγματική κάθαρση για να αποδράσει κανείς και να διαφύγει της χειραγώγησης.
Το ευτύχημα είναι ότι προερχόμαστε από μια ιδεολογική κατεύθυνση που γεννήθηκε για να είναι αντιδραστική, για να δυναμώνει μέσα από την διαρκή αμφισβήτηση και αυτοαμφισβήτηση. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν έστω και σε μικρό βαθμό οι προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί και να πλατύνει ένα εθνικιστικό κίνημα αντι-εξουσίας.
Οι θεσμοί, οι μηχανισμοί ανάδειξης της εξουσίας, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δεν πρέπει να θεωρούνται ως κάτι το δεδομένο, που βρίσκεται σε ένα αμετακίνητο, απρόσβλητο βάθρο, αλλά αντίθετα, θα πρέπει συνεχώς να πασχίζουμε για την μείωση της σημαντικότητας τους. Αν όχι σε ρεαλιστικό επίπεδο, τουλάχιστον σε ψυχολογικό. Η επαναστατική πράξη, προϋποθέτει την επαναστατική νοοτροπία.
Κάθε κατεστημένη φόρμα πρέπει να αμφισβητηθεί, κάθε στέρεα ιδέα να αποδομηθεί, κάθε δομή να αποσυντεθεί. Πρώτα μέσα μας, αναφορικά δηλαδή με την σημασία και την προτεραιότητα που εμείς οι ίδιοι της δίνουμε, και έπειτα έξω από εμάς κατά την άρθρωση του νέου πολιτικού λόγου.
Η συνδιαλλαγή με το παλιό οδηγεί αναπότρεπτα στην αφομοίωση από αυτό. Ας μην τρέφει κανείς αυταπάτες «ομαλής μετάβασης». Η μόνη ρεαλιστική επιλογή είναι ο αντικομφορμισμός και η συνεχής ριζοσπαστικοποίηση.