γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Συνήθως δεν ασχολούμαι με επικαιρότητα , αλλά αυτή την φορά αξίζει ένα άρθρο.Αφορά το βιβλίο του Ιταλού στρατηγού, εν ενεργεία, Roberto Vannacci, “Ο κόσμος αντίστροφα”, το οποίο έχει γίνει μια εκδοτική βόμβα από το περασμένο καλοκαίρι. Κυκλοφόρησε αθόρυβα ως αυτοέκδοση από έναν συγγραφέα, τον Στρατηγό, γνωστό μόνο στο στρατιωτικό περιβάλλον και ξαφνικά έγινε πρωτοσέλιδο, ενώ σε λίγες ώρες σκαρφάλωσε στις πωλήσεις της Amazon, φτάνοντας στο νούμερο 1 στην Ιταλία. Η συντακτική επιτυχία θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στον Στρατηγό σε επαγγελματικό και όχι μόνο, επίπεδο, πράγμα που έγινε σχεδόν. Η δημοσίευση ορισμένων προτάσεων πυροδότησε υστερική αντίδραση από την Αριστερά και όλο το κατεστημένο, αλλά και από τον υπουργό Άμυνας Guido Crosetto, έναν από τους κορυφαίους εκπροσώπους της κυβέρνησης Μελόνι. Επιθετικές φράσεις, απειλές και άλλα «δημοκρατικά» κόλπα ενάντια του Στρατηγού, που απλά έθιξε το γεγονός ότι το κάθε φυσιολογικό σημερα έγινε ουσιαστικά…ανώμαλο. Όπως θα καταλάβετε παρακάτω, ένα γραπτό όχι πολιτικά ορθό σύμφωνα με τα δεδομένα της νεωτερικότητας και της παρακμής.
Πάμε με την σειρά όμως. Ποιος είναι ο Roberto Vannacci. Είναι 55 χρονών, γεννημένος στην πόλη La Spezia και εν ενεργεία στρατηγός των ειδικών δυνάμενων, με ειδικότητα ως αλεξιπτωτιστής. Φαίνεται νέος σε σχέση με τον βαθμό και την θέση του, αλλά το βιογραφικό του είναι πολύ πλούσιο. Μιλά άριστα Αγγλικά, Γαλλικά ,Ρουμανικά, Ρώσικα και Ισπανικά, ενώ έχει πτυχία στις Στρατηγικές επιστήμες, Διεθνής επιστήμες και Στρατιωτικές επιστήμες. Χαρτιά που σε κάποιους οι οποίοι τον κατηγορούν και του επιτίθενται φαίνεται δεν αρκούν. Συμμετείχε σε αποστολές στην Σομαλία, Ρουάντα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Υεμένη, Ακτή Ελεφαντοστού, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν (όπου ήταν Διοικητής του Επιτελείου των Ειδικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ). Είχε διοικήσει στην Ιταλία το Σύνταγμα Εφόδου «Col Moschin» (ελίτ των αλεξιπτωτιστών) και την αερομεταφερόμενη ταξιαρχία «Folgore». Εκτός από διάφορα ιταλικά μετάλλια, έλαβε επίσης το Χάλκινο Αστέρι και τη Λεγεώνα της Αξίας από τις ΗΠΑ. Από το καλοκαίρι είναι διοικητής του Στρατιωτικού Γεωγραφικού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, κάτι που καταλαβαίνετε ότι αποτελεί το πρώτο βήμα τιμωρίας του για την μη πολιτικά ορθή του συμπεριφορά.
Ας προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε τα κύρια περιεχόμενα του βιβλίου ακολουθώντας την εσωτερική ανάλυση που επέλεξε ο συγγραφέας. Πρέπει να επισημάνω ότι, καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο πολλών σελίδων, σε λίγες μέρες μπόρεσα να το διαβάσω σε πρώτη φάση για κάποια συμπεράσματα. Ο Vannacci λοιπόν πιστεύει λοιπόν ότι ένα κύριο χαρακτηριστικό του σήμερα, είναι η κίνηση της κοινωνίας με μια αντίθετη έννοια σε σχέση με την λογική και το κοινό αίσθημα: εξ’ ου και ο τίτλος του βιβλίου. Οι οργανωμένες μειονότητες, εξηγεί, ανατρέπουν όλα όσα η πλειοψηφία θεωρεί φυσιολογικά: «Μια πραγματική επίθεση στην κανονικότητα που, στο όνομα των μειονοτήτων που δεν ταιριάζουν σε αυτήν, πρέπει να καταστραφεί, να καταργηθεί, να αποκλειστεί, διασφαλίζοντας ότι το οριακό θα υπερισχύει του γενικού κανόνα και του συνηθισμένου». Διάφορες συνθήκες εξαιρετικότητας παρεμβάλλονται με το ζόρι, σε μια υπερμεγέθη αντίληψη της «κανονικότητας». Ο Στρατηγός πιστεύει ότι μπορεί να αντιταχθεί σε αυτήν την ακύρωση της κανονικότητας με την επιστροφή στην «Κοινή Λογική», τα περιγράμματα της οποίας είναι πράγματι μάλλον ασαφή, αλλά που φαίνεται να οδηγεί πίσω στις αξίες και τις κρίσεις που μας μεταδόθηκαν από τους προγόνους μας.
Θίγει το κλίμα και όλον τον θόρυβο που γίνεται γύρω του. Ο Vannacci δηλώνει ότι πιστεύει στην ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή και μάλιστα ότι είναι σημαντική, αλλά αμφισβητεί διάφορα. Πρώτον ότι οδεύουμε προς μια αποκάλυψη, δεδομένου ότι η Γη έχει βιώσει πολύ πιο δραστικές αλλαγές. Δεύτερον ότι η κατάσταση μπορεί να διορθωθεί με πολιτικές αποφάσεις σοβαρές και καθαρά επιστημονικές . Οι ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι αυτές, όπως λέει, που είναι ικανές να εφαρμόσουν περιβαλλοντικά μέτρα. Επομένως, είναι απαραίτητο να εγκαταλείψουμε την υστερία της Greta Thunberg τα μανιχαϊστικά οράματα της «καλής» φύσης και του «κακού» ανθρώπου και να επικεντρωθούμε στην προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες κλιματικές συνθήκες. Ο Vannacci αφιερώνει αρκετές σελίδες για την υποστήριξη, μεταξύ άλλων, γενετικά τροποποιημένων οργανισμών. Εγκρίνει την ενεργειακή μετάβαση, αλλά πιστεύει ότι πρέπει να προχωρήσει αργά και σταδιακά και ότι δεν μπορεί να αποκλείσει την πυρηνική ενέργεια.
Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο φαινόμενο που αφορούν τα ζώα. Ο Vannacci αμφισβητεί όχι μόνο τις πιο ριζοσπαστικές εκδηλώσεις, όπως τους βίγκαν ή εκείνους που θα ήθελαν να απομακρύνουν εντελώς τα ζώα από την ανθρώπινη εκμετάλλευση, αλλά και με την αυξανόμενη «ανθρωπομορφοποίηση» των οικόσιτων ζώων. Τώρα ο αριθμός τους ξεπερνά κατά πολύ αυτόν των παιδιών και έτσι οι ιδιωτικές δαπάνες που τους αφιερώνουν οι Ιταλοί είναι πολλαπλάσιες από αυτές που διατίθενται στα βρέφη. Το να βάλουμε τον άνθρωπο πίσω στην πρώτη θέση, είναι η έκκληση που κάνει ο Στρατηγός στο βιβλίο του.
Στο θέμα της μετανάστευσης αναφέρεται με απλή και καθαρή γραφή. «Οι κοινωνίες διαμορφώνονται γύρω από κοινούς πολιτισμούς και αξίες. Ένας λαός αυτοπροσδιορίζεται στην κοινή κληρονομιά των στρατιωτικών, πολιτιστικών, γλωσσικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Το έργο και οι θυσίες των προγόνων επέτρεψαν σε αυτή την κληρονομιά να συμπέσει με τους πολιτικούς θεσμούς σε ένα εθνικό κράτος». Η πολυπολιτισμικότητα, προειδοποιεί ο Vannacci, θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή και τη σταθερότητα, προσπαθώντας να συμπεριλάβει ξένες αξίες σε μια κοινωνία. Σύμφωνα με την πολυπολιτισμικότητα, θα πρέπει να εισαχθούν «διαφοροποιημένα δικαιώματα» και τη δυνατότητα των εσωτερικών κοινοτήτων να αυτοκυβερνούνται, σύμφωνα με τους δικούς τους νόμους. Όμως τα κράτη είναι σε θέση να εγγυηθούν την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ εθνοτικών ομάδων μόνο με την παρουσία μιας κυρίαρχης, η οποία επιβάλλει κοινούς κανόνες. Ο Vannacci απαιτεί το δικαίωμα να προτιμά τη δική του κουλτούρα, την ιταλική. Δεν περιφρονεί τους άλλους, αλλά πιστεύει ότι στην Ιταλία θα πρέπει να συνεχίσει να επικρατεί αυτό που παραδόθηκε από τους προγόνους του. Δεν το κάνει εθνικό ζήτημα – επαναλαμβάνει πολλές φορές ότι κατά τη γνώμη του, δεν είναι καθοριστικός παράγοντας για την ταύτιση ενός λαού – αλλά απαιτεί από τους μετανάστες να αφομοιώσουν την εθνική κουλτούρα.
Υπάρχει και ένα σχόλιο που αφορά για την βολεϋμπολίστρια Paola Egonu (Νιγιριανή που παίζει στην Εθνική Ιταλίας, έχουμε και εμείς τέτοια τραγικά παραδείγματα). «Ακόμη και αν η Paola Egonu έχει ιταλική υπηκοότητα, είναι προφανές ότι τα χαρακτηριστικά του προσώπου της δεν αντιπροσωπεύουν την ιταλικότητα που μπορεί να δει κανείς σε όλες τις τοιχογραφίες, τους πίνακες και τα αγάλματα που έχουν φτάσει μέχρι σήμερα από τους Ετρούσκους, ακόμα κι αν υπάρχουν κάτοχοι ιταλικών διαβατηρίων που προσεύχονται στα τζαμιά, αυτό δεν διαγράφει 2.000 χρόνια Χριστιανισμού». Στην σημερινή εποχή το Netflix και η υπόλοιπη βιομηχανία της σημερινης «υποκουλτούρας» προχωρούν στην επανεγγραφή της ευρωπαϊκής ιστορίας αποδίδοντας άλλα χρώματα δέρματος σε ιστορικές προσωπικότητες.
Με καυστικό τρόπο αναφέρεται στην Παράδοση και στην Κουλτούρα. Σε ένα κομμάτι του βιβλίου γράφει: «Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι αυτές οι απειροελάχιστες διορθώσεις της τελευταίας στιγμής, έχουν ασήμαντο αντίκτυπο σε ότι έχει αποκρυσταλλωθεί σε 5.000 χρόνια ιστορίας. Οι φανατικοί της «ακύρωσης της κουλτούρας» που θα ήθελαν να εξαλείψουν την ιστορία και τις παραδόσεις χιλιετιών, θα πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Ακόμα κι αν έχουμε δεύτερη γενιά Ιταλών με μάτια σαν αμύγδαλο, το ιδιαίτερο ρύζι και τα σπρινγκ ρολς, όλα αυτά δεν αποτελούν μέρος της εθνικής μας κουζίνας και παράδοσης». Η κοινωνία αλλάζει, συνεχίζει, το ίδιο και ο πολιτισμός, αλλά κάθε πληθυσμός έχει το ιερό δικαίωμα, αλλά και το καθήκον, να προστατεύει την καταγωγή και τις παραδόσεις του από παρεκτροπές και παρεμβολές που θα τις διαστρέβλωναν.
Για το δικαίωμα της αυτοάμυνας, ο Στρατηγός καταγγέλλει ότι στην Ιταλία οι νόμοι φαίνεται να προστατεύουν περισσότερο τους εγκληματίες παρά τους έντιμους πολίτες, όπως συμβαίνει με τους παράνομους ενοίκους των σπιτιών (Στην Ιταλία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που κατά την απουσία των ενοίκων από ένα σπίτι, κάποιοι άλλοι καταλαμβάνουν το σπίτι αυτό ενώ υπάρχει κάποιο νομικό κενό). Επιπλέον, προτείνει ότι κατά την αξιολόγηση της αναλογικότητας στην αυτοάμυνα, να λαμβάνονται υπόψη όχι οι αντικειμενικές καταστάσεις, έτσι γνωστό ως θέμα επίκρισης, αλλά η αντίληψη του κινδύνου που εκείνων που βρέθηκαν υποχρεωμένοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους στην επίθεση είχε παρά τη θέλησή τους.
Στο θέμα για την πατρίδα ο Vannacci ισχυρίζεται τον πατριωτισμό του και λυπάται που στην Ιταλία ο όρος «Πατρίδα» δεν χρησιμοποιείται πλέον και ότι τα κύρια σύμβολά του -ο ύμνος και η σημαία- κρύβονται όλο και περισσότερο. Η πρότασή του είναι να επανεισαχθούν αυτά τα σύμβολα στην καθημερινή ζωή, κυρίως στη σχολική ζωή πολύ νέων ανθρώπων και να γίνουν πιο αυστηρά τα κριτήρια για την απόκτηση της ιθαγένειας: γνώση της γλώσσας, του ύμνου, της σημαίας, της ιστορίας. Επίσης σε αυτό το κεφάλαιο είναι ξεκάθαρο πώς θεωρεί τον πολιτισμικό παράγοντα, ως το κύριο χαρακτηριστικό που καθορίζει την εθνικότητα. Αυτός σωστά γράφει ότι δεν γεννιόμαστε τυχαία σε έναν τόπο, αλλά επειδή είμαστε παιδιά των γονιών μας: δηλαδή μπαίνουμε στον κόσμο ως, μη τυχαίο, μέρος μιας καταγωγής. Ωστόσο, επαναλαμβάνει την ιδέα ότι ο τρόπος με τον οποίο κάποιος εκπαιδεύεται είναι ο καθοριστικός παράγοντας: η «βιολογική» προέλευση μετράει μόνο στο βαθμό που αποτελεί «μέσο» για τη μετάδοση ορισμένων αξιών.
Και φτάνω στο πιο «επικίνδυνο» και μη «πολιτικά ορθό» κεφάλαιο, το Gender. Ο Vannacci φαινόταν ήδη να το προβλέπει αυτό ενώ έγραφε, δηλαδή ότι πλέον έπαιζε με την φωτιά καθώς ανοίγει το κεφάλαιο αυτό, περιγράφοντας τις προτροπές των φίλων του για να εγκαταλείψει το θέμα. Εξηγεί ότι αρχικά αποφάσισε να παραλείψει αυτό το κεφάλαιο, αλλά τελικά αποφάσισε να το γράψει γιατί «αν δεν πάρεις θέση δεν θα έχεις κανέναν απέναντί σου, αλλά ούτε καν μαζί σου». Η άποψη του Στρατηγού είναι ότι η ομοφυλοφιλία πρέπει να είναι απολύτως νόμιμη, όπως έχει γίνει πιο πρόσφατα, αλλά να παραμείνει στη σφαίρα της σεξουαλικότητας και να μην εισέλθει σε αυτήν της οικογένειας. Το πιο «αμφιλεγόμενο» μέρος του βιβλίου, ωστόσο, είναι αυτό στο οποίο ο συγγραφέας αμφισβητεί την «κανονικότητα» και τη «φυσικότητα» της ομοφυλοφιλίας και του τρανσέξουαλ. Αφενός αναφέρει ο Στρατηγός, με απλό στατιστικό υπολογισμό μπορεί να εξακριβωθεί ότι δεν αποτελούν τον κανόνα, αλλά ότι αποτελούν εξαίρεση. Από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι παρούσα στη φύση, αν και σπάνια, αλλά απουσιάζει ως πρότυπο οικογένειας.
Ιδού η φράση που ξεσήκωσε καταιγίδα: «Αγαπητοί ομοφυλόφιλοι, δεν είστε φυσιολογικοί, ξεπεράστε το!». Είναι απλά μια επανάληψη, ίσως με προκλητικό τρόπο, σε όσα αναφέρθηκαν παραπάνω: Δηλαδή, ότι η κανονικότητα, στους ανθρώπους όπως και στη συντριπτική πλειοψηφία των ζωικών ειδών, είναι το ζευγάρωμα μεταξύ αρσενικών και θηλυκών, η οικογένεια που αποτελείται από ένα αρσενικό και ένα θηλυκό.
Ο Vannacci δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα των ομοφυλοφιλικών πρακτικών, δεν αμφισβητεί τον σεβασμό που οφείλεται στους ομοφυλόφιλους και τα πρόσφατα αποκτηθέντα δικαιώματα τους. Αυτό που αμφισβητεί είναι η αξίωση να αναγνωρίζονται ως «κανονικότητα», δηλαδή από κάθε άποψη ισοδύναμη και εναλλάξιμη με την ετεροφυλοφιλική ένωση. Καταγγέλλει και περιγράφει λεπτομερώς τη δράση ενός λόμπι για τη διάδοση και την εξομάλυνση των ομοφυλοφιλικών πρακτικών, με τελικό στόχο τους γάμους και τη γονεϊκότητα.
Προσπάθησα να σας δώσω το πνεύμα των γραπτών του συγκεκριμένου Ιταλού στρατιωτικού, όχι ενός τυχαίου. Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει στο μυαλό του, δεν τον γνωρίζω, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτά που έγραψε, είναι απολύτως φυσιολογικά. Με γνώση και συνείδηση εξέδωσε αυτό το βιβλίο, γνωρίζοντας τις οποιεσδήποτε συνέπειες που ήδη έχουν ξεκινήσει σε όλα τα επίπεδα. Έτσι μέσα στα ερείπια του σύγχρονου κόσμου, προσπάθησε να σταθεί όρθιος και να πολεμήσει και αυτός με τα δικά του όπλα την παρακμή. Εκεί πρέπει να σταθούμε όλοι, ο καθένας με τα εφόδια του…και κλείνω με τα λόγια δύναμης και θάρρους ενός μάρτυρα της Ευρώπης, του Dominique Venner, που με την αυτοκτονία του έδωσε ένα τραγικό μήνυμα για την σημερινή σαπίλα:
Μετά την καταστροφή του «αιώνα του 1914!», η Ευρώπη των λαών κοιμάται, συντετριμμένη από το βάρος της υπερβολής της και τους αδελφοκτόνους διχασμούς της, για να μην αναφέρουμε τις αδιάκοπες επιχειρήσεις να τη διαστρεβλώσουν. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν σήμερα θανάσιμες προκλήσεις. Αλλά είμαι ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι προκλήσεις είναι γεννήτριες αφύπνισης νέων ενεργειών. Λέγοντας αυτό, γνωρίζω καλά ότι εγώ ο ίδιος δεν θα δω αυτήν την ανάσταση. Ωστόσο, παρόλα αυτά, δεν αμφιβάλλω ούτε μια στιγμή για αυτήν την αναζωπύρωση των ευρωπαϊκών ενεργειών. Δεν ξέρω πότε θα γίνει…αλλά θα γίνει!»