γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Ο Paolo Di Nella πέθανε πριν από 41 χρόνια, τέτοια μέρα. Πέθανε το 1983, μετά την εποχή των αιματηρών χρόνων του μολυβιού. Φαινόταν ότι εκείνη η τραγική περίοδος είχε πλέον τελειώσει, με τον θάνατο – δολοφονία του άλλου εθνικιστή, Angelo Mancia ,τον Μάρτιο του 1980 από αριστερούς τρομοκράτες. Όπως οι δολοφόνοι του Paolo Di Nella, έτσι και εκείνοι των άλλων συναγωνιστών έμειναν ατιμώρητοι.
Ακτιβιστής δυναμικός, όμως ηταν παντα λίγο αποτραβηγμένος και κλειστός σαν χαρακτήρας, αλλά έτοιμος να δρασει όταν ήταν με τα αδέρφια του, τους συναγωνιστές του. Η ομάδα της τοπικής ήταν βαθιά δεμένη. Ήταν ιδιαίτερα γνωστος για τις ακτιβιστικές περιβαλλοντικές του μάχες, στις οποίες αφιέρωνε όλη του την ενέργεια.
Στις 20.05 της 9ης Φεβρουαρίου 1983 η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά. Ήταν και αυτός ένα θύμα ότι «το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα»,το οποίο δεν εμεινε απλώς ένα σύνθημα των «σκληρών» της “Autonomia Operaria” (που ανέλαβαν την ευθύνη για τη δολοφονία), αλλά είχε γίνει ένας άγραφος νόμος. Εκείνο το βράδυ ο νεαρός ήθελε να πραγματοποιήσει ακόμη μια από τις ενέργειές του για την οικολογία. Πήγε με μια φίλη του ακτιβίστρια η οποία τον συνόδευε με το αυτοκίνητο. Χάρη σε αυτήν υπάρχει ακριβή μαρτυρία για όλα όσα συνέβησαν. Ο Paolo σαν συνοδηγός κατέβαινε , αφισοκολλούσε και έφευγαν. Η “Εργατική Αυτονομία” ήταν πολύ δραστήρια σε εκείνη την γειτονιά, εκείνη όπου ο Paolo και οι σύντροφοί του μαχόταν για να επιστραφεί η Villa Chigi σε άστεγες οικογένειες. Αυτό ήταν και το θέμα της αφίσας που ο ίδιος κολλούσε εκείνο το βράδυ. Τα προηγούμενα χρόνια, οι γύρω τοπικές του MSI της περιοχής, είχαν γίνει αντικείμενο δεκάδων επιθέσεων με εμπρηστικές βόμβες.
Έτσι, εκείνο το βράδυ, σε μια πλατεία της περιοχής και ενώ κολλούσε την τελευταία αφίσα, κάποια άτομα πετάχτηκαν από ένα αμάξι με ταχύτητα και τον χτύπησαν με μεταλλικό αντικείμενο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο νεαρός μπόρεσε να σηκωθεί και προσπάθησε να συνέλθει με την βοήθεια της κοπέλας, αλλά μετά από λίγη ώρα λιποθύμησε. Έμεινε σε κώμα μια εβδομάδα όπου και τελικά ξεψύχησε. Οι συναγωνιστές του αφιέρωσαν το παρακάτω κείμενο που μοιράστηκε εκείνες τις μέρες:
«Δυστυχώς, δεν είμαστε ακόμη ελίτ, γιατί αν ήμασταν θα ξέραμε σίγουρα πώς να καθοδηγήσουμε τον λαό μας στο νέο μονοπάτι. Προς το παρόν είμαστε απλώς άνθρωποι που προσπαθούμε να είμαστε άνδρες και γυναίκες που ζουν έναν αυθεντικό τρόπο ζωής. Αλλά για να είσαι νέος άνθρωπος, δεν αρκεί να πιστεύεις σε ορισμένες αξίες, είναι απαραίτητο να τις ζεις και να τις ενισχύεις στην πράξη, καθημερινά: αυτή είναι εν μέρει η σημασία του να κάνεις πολιτική.
Η επανάσταση δεν είναι κάτι το αφηρημένο, που μυρίζει θαύμα: είναι κάτι που χτίζεται μέρα με τη μέρα, κομμάτι με κομμάτι, κάνει λάθη και προσπαθεί ξανά, ακόμα και με προσωπικές θυσίες, καταφέρνοντας ακόμη και να ξεπεράσει πολλά ενδεχόμενα προβλήματα που προκύπτουν και τα οποία συχνά, ακόμα κι αν φαίνονται τόσο μεγάλα και ανυπέρβλητα, αν προσπαθήσεις απλώς να τα δεις από διαφορετική οπτική γωνία, αποδεικνύονται μικροπράγματα».
Συναγωνιστή Paolo di Nella, Αθάνατος!