Το τέλος της πίστης στη μετά θάνατον ζωή

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Υπάρχουν ειδήσεις που ξεπερνούν τις απλές πολιτικές ειδήσεις. Εδώ για άλλη μια φορά στην ιστορία, η Γαλλία τοποθετείται στην πρώτη γραμμή της παρακμής ενός πολιτισμού, του πολιτισμού που έχει ρίζες βαθιές και ιερές.

Η ένταξη του δικαιώματος στην άμβλωση στο Γαλλικό Σύνταγμα, σηματοδοτεί αδιαμφισβήτητα, στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα, το τέλος της πίστης στη μετά θάνατον ζωή, με συνέπεια την τιμωρία για όσους έκαναν λάθη στη ζωή και ανταμοιβές για όσους συμπεριφέρθηκαν σύμφωνα με κοινές επιταγές, σε όλες τις θρησκείες.

Μεγάλος ο ενθουσιασμός των βουλευτών που ψήφισαν αυτόν τον συνταγματικό νόμο, σχεδόν ομόφωνα μαζί με τους βουλευτές της Marine Lepen, από τους 88 μόνο 11 δεν ψήφισαν υπέρ.

Πώς μπορεί αυτό που είναι τραγωδία να θεωρηθεί δικαίωμα. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί, όταν σε έναν κόσμο που ενδιαφέρεται για την προστασία των μελισσών και των τίγρεων της Σουμάτρας, μόνο λίγες φωνές υψώνονται για να αποδοκιμάσουν αυτήν τη νομοθετική πρωτοβουλία.

Σε εκείνα τα μικρά πλασματακια που κλαίνε αδιάκοπα μόλις γεννιούνται και μοιάζουν όλα ίδια, αλλά διαμορφώνουν με τον καιρό μια διαφορετικότητα…, κανείς δεν θέλει να αναγνωρίσει το θεμελιώδες δικαίωμα: το δικαίωμα στη ζωή.

Επομένως στην Γαλλία, το ιδρυτικό σύμφωνο της πολιτικής συνύπαρξης αλλάζει τυπικά, στο όνομα της επιθυμίας του ατόμου, της οικονομικής ανάγκης, των κοινωνικών συνθηκών αλλά στην πραγματικότητα εδώ η πολιτική απλώς προσαρμόζεται στο κοινό αίσθημα και όχι μόνο στη Γαλλία.
Και δεν υπάρχει καμία ευημερία που έχει σημασία: πολύ λίγα γίνονται, ακόμη και σε μια χώρα με γενναιόδωρη κοινωνική προστασία και αποτελεσματική υποστήριξη των γεννήσεων όπως η Γαλλία, για να βοηθηθούν οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Όλο και περισσότερο η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εκείνη της αναζήτησης της ευτυχίας εδώ και τώρα, του παρόντος που αγνοεί το παρελθόν, σκεφτείτε μονο την κουλτούρα ακύρωσης και την woke κουλτούρα, αλλα και του μέλλοντος που πλέον είναι ζοφερό.

Φαίνεται λοιπόν σαν ένα σήμα μιας κατάστασης εντελώς ανάποδης, που έρχεται από τη Γαλλία, η οποία έχει αρχίσει να επιδεικνύει την κοντινή αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων, που καταστράφηκε πριν από χρόνια από μια πυρκαγιά που πολλοί ερμήνευσαν ως σύμβολο και βιβλική τιμωρία. Στην πραγματικότητα, υπό το φως όσων μόλις είδαμε, αυτό το απαραίτητο έργο ανάκαμψης ανταποκρίνεται περισσότερο στην απερίγραπτη φιλοδοξία του μεγαλείου παρά στην επιθυμία επανασύνδεσης με την τεράστια ιστορία αυτής της χώρας.

Πορεία προς το πουθενά; Φυσικά, δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, αλλά δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε : ο αρχαίος συνδυασμός «απαισιοδοξία της λογικής, αισιοδοξία της βούλησης» πρέπει να επιστρέψει σε εμάς ως οδηγός.

Και όπως σωστά έλεγε ο μεγάλος Drieu la Rochelle: «Η αδελφότητα δεν αντικατέστησε τη φιλανθρωπία, η ισότητα ευνοούσε μόνο το χρήμα, όπως για την ελευθερία, ήταν μόνο η κατώτερη άδεια να λες τα πάντα με τέτοιο τρόπο ώστε τίποτα να μην έχει σημασία.»