Η Γαλλική Επανάσταση είναι αναμφίβολα ένα ιστορικό γεγονός που περισσότερο από κάθε άλλο, προσφέρεται για να αναδείξει τη δυναμική της ανατροπής. Με το 1789 τελειώνει ένας κόσμος βασισμένος στην ιεραρχία και ξεκινά ένας κόσμος εμπνευσμένος από τις ισότιμες απαξίες που οδήγησαν τη Δύση να βυθιστεί στην άβυσσο της παρακμιακής κοινωνίας. Αργότερα ορισμένοι θαρραλέοι διανοούμενοι, ακολούθησαν το δρόμο του ιστορικού ρεβιζιονισμού για να προσπαθήσουν να διορθώσουν τον επιφανειακό «παράδεισο» που έκτισε και καθιέρωσε η προπαγάνδα. Στη Γαλλία εκδόθηκε και το “Le livre noir de la Revolution française”, «Το μαύρο βιβλίο της Γαλλικής επανάστασης», που στόχευε να αναλύσει με άκρως κριτική προσέγγιση τα γεγονότα που έχουν εκληφθεί ως την αληθινή γένεση της νεωτερικότητας.
Το έργο αυτό συντόνισε ο Δομινικανός πατέρας Renaud Escande και εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο “Cerf”, ο οποίος ανήκει στο Δομινικανό Τάγμα της Γαλλίας, έναν μικρό εκδοτικό οίκο και επομένως με μικρή ικανότητα παραγωγής και κυκλοφορίας. Το βιβλίο είναι μια συλλογή από δοκίμια γραμμένα από διαφορετικούς ειδικούς στο αντικείμενο, όπως πανεπιστημιακούς καθηγητές ιστορίας, νομικής, λογοτεχνίας, δημοσιογράφους, δοκιμιογράφους. Ο τόμος χωρίζεται σε τρία μέρη: το πρώτο ανασυνθέτει ορισμένα βασικά γεγονότα επαναφέροντάς τα στην πραγματική τους σημασία, το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στους διανοούμενους που στοχάστηκαν και έγραψαν τα επαναστατικά γεγονότα, το τρίτο μέρος είναι μια ανθολογία μαρτυριών από την επαναστατική εποχή. Όπως είναι φυσικό λοιπόν, το γεγονός που έχει ληφθεί ως σύμβολο της Επανάστασης, είναι η περιβόητη έφοδος της Βαστίλης η οποία παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία ιστορίας ως ένα γεγονός αποκαλυπτικής εμβέλειας. Στην πραγματικότητα, στις 14 Ιουλίου του 1789, έλαβε χώρα μια ουσιαστικά εξέγερση επίδειξης μίσους και συμφερόντων: ένα πλήθος φανατικών, υποκινούμενων από συνεργάτες των μασονικών στοών, επιτέθηκαν στο φρούριο -φυλακή και στο τέλος της ημέρας περίπου εκατό άνθρωποι σκοτώθηκαν. Απλά μια λεπτομέρεια κάπως, σε σχέση με αυτό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια. Από εκείνη τη στιγμή, η εξουσία του βασιλιά αρχίζει να παραπαίει.
Η Εθνοσυνέλευση φαίνεται να ακολουθεί το δρόμο μιας συνταγματικής μοναρχίας, αλλά τα γεγονότα χειροτερεύουν και οι εντάσεις συσσωρεύονται απειλητικά στη γαλλική πολιτική ζωή. Η μεγάλη επαναστατική «γιορτή» ξεκινά με την επίθεση στο σύνταγμα της Βασιλικής Φρουράς. Ο βασιλιάς της Γαλλίας είχε όπως ο πάπας, ένα σύνταγμα Ελβετών φρουρών που φρόντιζε την ασφάλεια της βασιλικής οικογένειας. Η φρουρά αυτή του βασιλιά στρατολογήθηκε τόσο από το καθολικό όσο και από το προτεσταντικό καντόνι της Ελβετίας: ήταν ένα σώμα μισθοφόρων ελίτ, στο οποίο οι θρησκευτικές διαιρέσεις ξεπερνιόταν στο όνομα της κοινής πίστης στον εκάστοτε κυρίαρχο. Στις 10 Αυγούστου 1792, ένας μεθυσμένος όχλος επιτέθηκε στο παλάτι Tuileries, καταπλακώνοντας τους Ελβετούς φρουρούς που σφαγιάστηκαν γρήγορα από τους επιτιθέμενους που ήταν συντριπτικοί σε αριθμό. Οι επαναστάτες επιτέθηκαν στα πτώματα ακρωτηριάζοντας τα και κουνώντας τα μετά σαν παιχνίδι. Μερικές γυναίκες μάλιστα έκοψαν τα γεννητικά όργανα των νεκρών και τα επεδείκνυαν σαν τρόπαιο…Αυτό το επεισόδιο έδωσε μια πολύ κακή εντύπωση για την επαναστατική Γαλλία στο εξωτερικό, ενώ και η Ελβετία θα πρέπει ακόμα να υποστεί την γαλλική βία, όταν οι δημοκρατικοί στρατοί θα καταλάβουν τα ελβετικά εδάφη, σπέρνοντας τον τρόμο. Και ενώ έψαλλαν επαναστατικούς ύμνους οι Γάλλοι, έβαλαν φωτιά στις ενοριακές εκκλησίες αφού κλείδωσαν μέσα τους χωρικούς!
Τα κείμενα για τη μορφή του Λουδοβίκου XVI είναι από τα πιο ενδιαφέροντα. Ο τελευταίος ήλιος των Βερσαλλιών, ζωγραφίστηκε από τους επαναστάτες ως ένα αυταρχικό και δεσποτικό τέρας – περα από την πολιτική – αλλά στην πραγματικότητα ο βασιλιάς αυτός είχε έναν εξαιρετικά ήπιο και σχεδόν συμβιβαστικό χαρακτήρα . Για τους επαναστάτες όμως, ήταν σημαντικό να επιτεθούν στον μοναρχικό θεσμό και να αποτελέσουν το παράδειγμα για τις μελλοντικές επαναστάσεις. Στη δίκη φάρσα που έγινε κατά του μονάρχη, η εισαγγελία εξαπέλυσε ύβρεις που έφτασαν στα όρια του γραφικού. Μερικοί Ιακωβίνοι εξήγγειλαν την ιδέα ότι η δολοφονία ενός βασιλιά δεν είναι έγκλημα. Ο Ροβεσπιέρος όρισε τον Λουδοβίκο XVI ως «εγκληματία κατά της ανθρωπότητας», ανοίγοντας έτσι το δρόμο για έννοιες, που θα έβρισκαν εφαρμογή σε απίθανες νομικές διαδικασίες, όπως αυτές στις δίκες της Νυρεμβέργης, αλλά και μέχρι εκείνη κατά του Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ με τη μοιρολατρική του στάση, δεν επιχείρησε καν κάποια αποτελεσματική άμυνα και πήγε στη γκιλοτίνα απαγγέλλοντας: «Κύριε, πόσοι είναι οι εχθροί μου».
Το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στο μαρτύριο του μικρού σε ηλικία διαδόχου του θρόνου, είναι το πιο συγκινητικό: είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε να υπάρχει τόση αγριότητα για ένα οκτάχρονο παιδί, που δεν θα μπορούσε να έχει καμία πολιτική ευθύνη. Αφού το χώρισαν από τη μητέρα του, οι δεσμοφύλακες το κράτησαν μόνο του σε άλλο κελί και μετά το έκλεισαν σε ένα εντελώς σκοτεινό κελί απομόνωσης, όπου του έδιναν το το μπολ με το φαγητό μέσα από μια ρωγμή. Έπειτα από έξι μήνες, οι γιατροί μπήκαν στο κελί για να επισκεφτούν τον κρατούμενο: το μικρό παιδί ήταν σε μια μισότρελη κατάσταση, καλυμμένο με περιττώματα, ψύλλους και σκουλήκια, με τα συρρικνωμένα άκρα του να πονούν με κάθε κίνηση. Πέθανε μετά από μερικές εβδομάδες πόνου αγωνίας. Οι μάρτυρες που τον είδαν στη φυλακή λένε ότι δεν άκουσαν ποτέ λόγια μίσους από αυτόν: ο μικρός Λουίτζι δεν έκανε τίποτα άλλο από το να επικαλείται τη συγχώρεση του Θεού στους δήμιους του (και όταν οι βασανιστές τον είδαν να προσεύχεται, του πέταξαν έναν κουβά με παγωμένο νερό).
Το βιβλίο έχει επίσης και προβληματισμούς για χαρακτήρες που προσφέρονται για πρωτότυπες ερμηνείες. Ένας από αυτούς είναι ο Saint-Just, που κατά κάποιο τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ένας πρόδρομος κάποιων ιδεών του φασισμού. Οι ισότιμες παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης είναι σίγουρα ασυμβίβαστες με τις ιεραρχικές αξίες των φασιστικών καθεστώτων, αλλά μια ορισμένη συγκεντρωτική και μονολιθική αντίληψη του κράτους που αναπτύχθηκε από τους επαναστάτες, υιοθετήθηκε επίσης από τον φασισμό. Το κομμάτι που θα λέγαμε ότι πήρε σαν παράδειγμα ο φασισμός από τον Saint-Just ήταν η προσπαθειά του για ριζική κάθαρση της κοινωνίας από την πλουτοκρατία. Ο Saint-Just επίσης ήταν πεπεισμένος υποστηρικτής αυτών των ιδεών και επιπλέον το πάθος του για σωματικές ασκήσεις και στρατιωτικά κατορθώματα, τον κάνει να μοιάζει με ορισμένα στερεότυπα που καθιερώθηκαν από το φασισμό. Έδειξε απόλυτη αφοσίωση στον επαναστατικό σκοπό, χαρίζοντας του το παρατσούκλι «Αρχάγγελος του Τρόμου» και το 1794 θα ακολουθούσε τον χαρισματικό ηγέτη του τον Ροβεσπιέρο, στη γκιλοτίνα. Επομένως, σίγουρα είναι μια κάπως τολμηρή η σύγκριση μεταξύ του Saint-Just και του φασισμού, αλλά όχι εντελώς παράξενη και είναι άξια περαιτέρω διερεύνησης και ψυχρής μελέτης.
Η κουλτούρα του Διαφωτισμού, που είχε καθιερωθεί στο όνομα της ανοχής, ρίχνει τη μάσκα της μόλις ανέλαβε την εξουσία και άρχισε τις αντιθρησκευτικές διώξεις. Έτσι ξεκινά η νέα εποχή των «κοσμικών μαχών», που ισχυρίζονται ότι διαγράφουν το θρησκευτικό αίσθημα, όχι μόνο από τη δημόσια ζωή αλλά και από την ιδιωτική ζωή και με την κραυγή «καμία ανοχή με τους μισαλλόδοξους»…να ένα άλλο σύνθημα που εξακολουθεί να έχει μεγάλη επιτυχία σήμερα. Κατά την περίοδο του Τρόμου, περίπου 8.000 θρησκευόμενοι εκτελέστηκαν. Επιπλέον, μοναχοί και μοναχές απελευθερώθηκαν από τους όρκους τους και προσκλήθηκαν να εγκαταλείψουν τα μοναστήρια, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί που επέλεξαν να επιστρέψουν στην κοσμική ζωή ήταν μειοψηφία. Επομένως δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί αναγκαστικοί κρατούμενοι για τους οποίους μιλούσαν οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού. Ο ειδικός αναλυτής Reynald Secher, πραγματεύεται το λεπτό θέμα του πολέμου της Βανδέας, έναν σκελετό στο ντουλάπι της Επανάστασης. Η σύγκρουση της Βανδέας είναι ο πρώτος πόλεμος εξόντωσης της σύγχρονης εποχής και για μεγάλο χρονικό διάστημα αποτέλεσε αντικείμενο χειραγώγησης της μνήμης που μεταφράστηκε σε μια πραγματική «μνημονοκτονία», που έχει σημαδέψει εδώ και καιρό τη γαλλική πολιτική συνείδηση. Το βιβλίο εστιάζει επίσης στην καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς που προκάλεσε η επαναστατική μανία: στην πιο έντονη φάση του ανατρεπτικού κινήματος, εκκλησίες πυρπολήθηκαν, εραλδικά εμβλήματα και αγάλματα ευγενών και κυρίαρχων καταστράφηκαν.
Στο νομοθετικό πεδίο οι επαναστάτες ήθελαν να εφαρμόσουν τις ουτοπίες του Διαφωτισμού, αφού νόμιζαν ότι μπορούσαν να επιτύχουν τη μέγιστη απλοποίηση του νόμου. Στην πραγματικότητα, από την αρχή η επαναστατική κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε από έναν παράλογο πολλαπλασιασμό των νόμων: οι σύγχρονες δημοκρατίες από αυτή την άποψη είναι πραγματικά οι άξιοι κληρονόμοι της Επανάστασης… Αλλά κατά κάποιο τρόπο ο νόμος απλοποιήθηκε στην πραγματικότητα. Στα χρόνια της Τρομοκρατίας γίνονταν δίκες για πολιτικά εγκλήματα με βάση υποψίες και καταγγελίες και οι κατηγορούμενοι καταδικάζονταν με συνοπτικές και αυτοσχέδιες διαδικασίες! Επίσης ένας άλλος τομέας με τον οποίο οι επαναστάτες ασχολήθηκαν ιδιαίτερα, ήταν αυτός του οικογενειακού δικαίου. Στη νομοθεσία του Παλαιού Καθεστώτος, η φιγούρα του πατέρα της οικογένειας αντιστοιχούσε σε εκείνη του κυρίαρχου στο έθνος, επομένως το εξέχον μέλημα των επαναστατών ήταν η ανατροπή της πατριαρχικής εξουσίας, η εισαγωγή διαζυγίου, η χαλάρωση των οικογενειακών δεσμών. Άρχισαν να μιλάνε για φεμινισμό και «συλλογική εκπαίδευση»: η σύγχρονη κοινωνία έχει ολοκληρώσει αυτό το έργο της διάλυσης της φυσικής οικογένειας, με τρόπο που δεν θα μπορούσε να είναι πιο ολοκληρωμένος!
Έχει πολύ ενδιαφέρον και η στάση του Ναπολέοντα απέναντι στα επαναστατικά γεγονότα . Οι διαθέσιμες μαρτυρίες δείχνουν ότι ο νεαρός Βοναπάρτης ενδιαφερόταν μόνο για ένα πράγμα: τη μάχη για την ανεξαρτησία της γενέτειράς του Κορσικής. Η Επανάσταση φαίνεται να αφήνει αδιάφορο τον νεαρό αξιωματικό του πυροβολικού και αρχίζει να εισέρχεται στην πολιτική ζωή μόνο χάρη στα στρατιωτικά του καθήκοντα. Ο Ναπολέων «καβαλάει» κάποια στιγμή τους επαναστατικούς μύθους, αλλά μόλις έρθει στην εξουσία εγκαθιδρύει ο ίδιος μια νέα μοναρχία που δυσαρεστεί τους πιο «προοδευτικούς» παρτιζάνους του 1789. Ο Stéphane Courtois, ο ιστορικός που συντόνισε το έργο για τη δημοσίευση της “Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού”, τονίζει τις ομοιότητες μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης και της Ρωσικής Επανάστασης. Ο παραλληλισμός των δύο φαινομένων είναι προφανής αφού και οι ίδιοι οι Ρώσοι επαναστάτες παίρνουν τον Ροβεσπιέρο ως πρότυπο. Στην πραγματικότητα ο κομμουνισμός δεν έκανε τίποτα άλλο από το να ενισχύσει και να ανυψώσει την επιχειρησιακή πρακτική του «Τρόμου». Είναι ενδεικτικό πώς και οι δύο επαναστάσεις πήραν επίσης τον δρόμο της αυτοαθώωσης. Το βλέπουμε όταν για παράδειγμα ο Krusciov καταγγέλλει τα εγκλήματα του Stalin που στην πραγματικότητα καταγγέλλει τον μηχανισμό εξουσίας στον οποίο ανήκει ο ίδιος, ακριβώς όπως η Γαλλική Δημοκρατία διοργάνωσε μια δίκη φάρσας για εγκλήματα πολέμου στη Βανδέα. Αυτά τα εγκλήματα, για τα οποία ήταν υπεύθυνα τα ίδια τα μέλη της Συνέλευσης, που είχαν το θράσος να παρουσιαστούν ως σωτήρες της πατρίδας, αφού έστειλαν τον δικτάτορα τους Ροβεσπιέρο στη λαιμητόμο.
Και φυσικά δεν θα έλειπαν οι κλασικοί αρνητικοί πρωταγωνιστές, οι Εβραίοι. Στην πραγματικότητα ίσως το πιο σοβαρό αποτέλεσμα του 1789, ήταν ακριβώς η κατάργηση των εβραϊκών απαγορεύσεων που επέτρεψε στους Εβραίους μια ακαταμάχητη άνοδο στην κορυφή της κοινωνικής κλίμακας, ακόμα κι αν είναι εύλογο να σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή τα Σιωνιστικά σχέδια περιορίζονταν σε έναν μικρό κύκλο ραβίνων. Στην Εθνοσυνέλευση του 1789, διατυπώθηκε η αρχή σύμφωνα με την οποία ήταν απαραίτητο να αναγνωρίζονται τα πάντα στους Εβραίους ως άτομα και τίποτα ως θρησκευτική κοινότητα. Η αρχή σε νομικό επίπεδο είναι άψογη, αλλά οι Εβραίοι συνέχισαν να έχουν μια σεχταριστική στάση, σε σημείο που ο ίδιος ο Ναπολέων αργότερα, αναγκάστηκε να ακολουθήσει μια πολιτική, θέτοντας ξανά σε ισχύ ορισμένους περιορισμούς κατά της εβραϊκής κοινότητας. Υπό το φως των όσων συνέβησαν τους δύο τελευταίους αιώνες, πρέπει να σημειωθεί ότι το εβραϊκό λόμπι οφείλει τα πάντα στις αρχές της ισότητας του 1789. Πιο ενδιαφέρον θα ήταν να εμβαθύνουμε στην ιστορία της εβραϊκής οικογένειας Rothschild, η οποία κατά την περίοδο των Ναπολεόντειων Πολέμων αύξησε πάρα πολύ την οικονομική της περιουσία, χρηματοδοτώντας αντίπαλες πλευρές και διατηρώντας μια κατάσταση διαρκούς σύγκρουσης μεταξύ των εθνών της Ευρώπης. Φυσικά Δομινικανός πατέρας Jean-Michel Potin αναλύει και τις περίφημες επαναστατικές έννοιες “liberté, égalité, fraternité”, δείχνοντας όλη τους την αφηρημένη και την απατηλή εφαρμογή. Αυτές οι έννοιες στην πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά ασαφείς και επιρρεπείς σε ερμηνείες, που μπορεί να είναι οι πιο ποικίλες και αντιθετικές: από τον Χριστιανισμό στον Διαφωτισμό, από τον κομμουνισμό στον εθνικισμό αυτές οι λέξεις έχουν προσαρμοστεί στα πιο ετερογενή πλαίσια.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου εξετάζει την κριτική ερμηνεία των επαναστατικών γεγονότων από ορισμένες σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες. Από τον Rivarol που γοήτευσε τον Ernst Jünger, μέχρι τον Nietzsche – τον πιο διεισδυτικό κριτικό της ισότητας – μέχρι και τους μαχητικούς Καθολικούς όπως τους Bloy, Péguy, Bernanos…Και τους αντεπαναστάτες στοχαστές όπως είναι αναμφίβολα ο Joseph de Maistre και ο Louis de Bonald. Ο de Maistre μάλιστα ήταν από τους πρώτους που επεσήμανε πώς τα ειρηνιστικά ιδανικά του Διαφωτισμού, στην πρακτική εφαρμογή τους, εξαπέλυσαν την εποχή των ολοκληρωτικών πολέμων και της στρατιωτικοποίησης της αστικής ζωής. Ο Louis de Bonald επεξεργάζεται ένα είδος αντεπαναστατικής ιδεολογίας που οργανώνεται στην έννοια της Τριαδικής τάξης: κληρικός, ευγενής, αστική τάξη και στον μικρόκοσμο της οικογένειας πατέρας, μητέρα και παιδιά. Σχεδόν μια επανάληψη των τριμερών αντιλήψεων των Ινδοευρωπαίων! Μια πολύ σημαντική επίσης προσωπικότητα που σηματοδοτεί ένα ποιοτικό άλμα στη συντηρητική σκέψη, είναι αυτή του Donoso Cortés, ο οποίος αναλογιζόμενος τα γεγονότα του 1848, εμπνευσμένος από το 1789 και επιδεινωμένος από τον εκκολαπτόμενο ιό του κομμουνισμού, αρχίζει να αναπτύσσει την ιδέα μιας ριζοσπαστικής απάντησης στην επαναστάτη ισότητα: για να αντιταχθεί στις επαναστάσεις, χρειάζεται μια δικτατορία που να παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας θαυματουργής επέμβασης στη θεία τάξη. Ακόμη μια άλλη φιγούρα που πρέπει να θυμόμαστε, είναι αυτή του ιστορικού Augustin Cochin, που αφιέρωσε την ερευνητική του δραστηριότητα στον ρόλο του Τεκτονισμού στη Γαλλική Επανάσταση. Αυτός ο πρωτότυπος μελετητής έχει επισημάνει τις παράλογες απατεώνες του «δημοκρατικού» πολιτισμού, που επεξεργάζεται στο μυστικό των στοών τα συνθήματα, που στη συνέχεια διαδίδονται ως έκφραση της «γενικής βούλησης». Μεταξύ των επικριτών της Επανάστασης δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τον Charles Maurras. Ο πνευματικός φάρος της “Action Française” κατήγγειλε το πλουτοκρατικό σύστημα που γεννήθηκε το 1789, τη χειραφέτηση των Εβραίων, καθώς και τη δικτατορία των λέξεων που εξαθλίωσαν και τυποποίησαν την γλώσσα.
Το τρίτο μέρος του βιβλίου συγκεντρώνει μαρτυρίες από την εποχή, που μας πληροφορούν για κάποιες εξέχουσες στιγμές της «επαναστατικής διαδικασίας». Η ανάγνωση αυτών των σελίδων εξακολουθεί να μας αφήνει έκπληκτους σήμερα από τη βαρβαρότητα και την αγριότητα των γεγονότων που αφηγούνται. Η περιγραφή των παρισινών νεκροταφείων την περίοδο του Τρόμου είναι εντυπωσιακή. Μόνο στο Παρίσι, εκατοντάδες άνθρωποι μπορούσαν να εκτελεστούν την ημέρα και τα πτώματα αυτών που είχαν πάει στην γκιλοτίνα ήταν τόσο πολλά, που θάφτηκαν στο έδαφος κατά σωρούς: τα σώματα ανέδιδαν μια αφόρητη δυσοσμία και ρυάκια ανθρώπινης σάρκας σε αποσύνθεση κυλούσαν από τα νεκροταφεία. Οι αρχές έπρεπε να προβλέψουν μια εξαιρετική επέκταση των χώρων του νεκροταφείου και ένας αρχιτέκτονας έφτασε στο σημείο να σχεδιάσει ένα κρεματόριο σε σχήμα πυραμίδας: ένα σύμβολο πολύ αγαπητό στον Τεκτονισμό…
Ο σύγχρονος κόσμος που γεννήθηκε από την Επανάσταση του ’89, εξακολουθεί να επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από την επαναστατική πρακτική σήμερα. Η μακρά σκιά του Τρόμου φτάνει σε εμάς σήμερα, με τις παρανοϊκές επιταγές της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας», που εμπνέονται από τα «πιστοποιητικά ευγένειας» που καθιέρωσε η επαναστατική κυβέρνηση, με τον «νόμο των υποψιών» του Ροβεσπιέρου και που επεκτείνεται σε σύγχρονα εγκλήματα γνώμης: ρατσισμός, αντισημιτισμός, ρεβιζιονισμός, σεξισμός, ομοφοβία…Η ισοπέδωση της προσωπικότητας που προεικόνισε ο Διαφωτισμός, έχει εφαρμοστεί πλήρως από τη σύγχρονη μαζική κοινωνία. Η Ευρώπη οδεύει προς μια διαδικασία πολυεθνικής παρακμής, που είναι ίσως μη αναστρέψιμη. Μάλλον σε μερικές δεκαετίες οι μουσουλμάνοι θα αποτελούν μεγάλη πλειοψηφία στην Ευρώπη, οπότε οι «κοσμικές αξίες» της Επανάστασης θα πάνε κυριολεκτικά στο καλάθι των αχρήστων! Εάν βέβαια η Ευρώπη βιώσει ένα κύμα υπερηφάνειας για την ταυτότητα που ξυπνά ξανά τις κοιμισμένες συνειδήσεις των λαών της – όπως έλεγε ο Dominique Venner – τότε οι ισότιμες απαιτήσεις του 1789 θα είναι δημόσιος εχθρός νούμερο ένα στα πολιτικά συστήματα που βασίζονται στην ιεραρχία. Εν ολίγοις, φαίνεται ότι δεν υπάρχει μέλλον για τις ιερές αρχές του ’89, που όπως αποδεικνύει η ιστορία, ήταν η θανατική καταδίκη του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
πηγή: Σαμουράι της Δύσης