γράφει ο Gabriele Adinolfi
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Τρέμουν, μιλούν για την «μαύρη πανούκλα» και τις «σκοτεινές ώρες ενός θλιβερού παρελθόντος που επιστρέφει». Το μαύρο (ή καφέ) κύμα ωστόσο, δεν είναι αυτό που φοβούνται οι ευνούχοι ιερείς της θεάς Αντιφά, είναι απλώς το αίτημα για ρεαλισμό, για επιστροφή στο πολιτικό, σε απόρριψη των ιδεολογικών και δογματικών αφαιρέσεων που ενσαρκώνει μια άρχουσα τάξη, που για πολύ καιρό δεν έχει πια το δάχτυλο στον παλμό της πραγματικότητας.
Και οι οποίοι ακριβώς, κυριευμένοι από την πραγματικότητα, καλούν σε συγκέντρωση για την υπεράσπιση των «ιερών αξιών» για να ανακόψουν τη συλλογική απόρριψη που διακυβεύει την καριέρα και τη φήμη τους. Προς το παρόν, αυτό το κύμα που έχει ανέβει στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται, δεν κατανοείται, δεν μεσολαβεί, δεν κινείται προς τη σύνθεση που είναι απαραίτητη, μεταξύ πραγματικών δυνάμεων, κοινών συμφερόντων, καινοτομιών και λαϊκών συναισθημάτων.Προς το παρόν, η ψηφοφορία είναι αυτή της ζητούμενης εκ νέου οικειοποίησης ενός ρόλου στις αποφάσεις της κοινής ζωής. Στη συνέχεια αρθρώνεται σε μια σειρά από εφηβικές παρορμήσεις, σε πολλές παράλογες, μη ρεαλιστικές απαιτήσεις, που συγκεντρώνουν μαζί ανορθολογικά όλα τα αντίθετα, όπως το αίτημα για φορολογικές ελαφρύνσεις και ευημερία, η απόρριψη της μετανάστευσης και το αίτημα για ανάκαμψη του βιομηχανισμού.
Στnν Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Ρουμανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ελλάδα, μετά από προσεκτικότερη εξέταση αυτές οι διαμαρτυρίες δεν έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, εκτός από την απόρριψη των επαγγελματιών διοικητικών στελεχών, της μετά του ’68 εποχής και τον περιβόητο γάμο μεταξύ διαχειριστικής λογικής και γραφειοκρατίας. Η καλύτερη πτυχή αυτού του κύματος δεν είναι μόνο η καταδίκη μιας παρασιτικής πολιτικής τάξης, που εδώ και καιρό έχει επιβαρυνθεί με προνόμια, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η διαμαρτυρία είναι ακομπλεξάριστη.
Οι λαοί δεν φοβούνται να ψηφίσουν αυτούς που κάποιοι τους χαρακτηρίζουν ως φασίστες και να δώσουν πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες προτιμήσεις στον στρατηγό Vannacci στην Ιταλία, που καλεί τον φασιστικό στολίσκο τον “10 mas”.
Δεν φοβούνται να φέρουν στο 16% στη Γερμανία ένα κόμμα που ορίζεται ως “Ναζί”, το οποίο δεν έχει απολύτως τίποτα ναζιστικό και το οποίο είναι ένα Κόμμα σαν τα “Πέντε Αστέρια” με λίγο νοσταλγία από Λαϊκής Δημοκρατίας Γερμανίας, που δεν υπόσχεται τίποτα καλό. Όμως, εκτός από τις αξιοσημείωτες εκτιμήσεις που δεν μπορούν να μας κάνουν να συμπάσχουμε με το AfD, το γεγονός ότι στη Γερμανία περισσότεροι από το ένα έκτο των ψηφοφόρων δεν φοβούνται να «ναζιστικοποιηθούν» έχει ιστορική σημασία.Δεν υπάρχει φασιστικός «κίνδυνος», ούτε εδώ ούτε αλλού. Ένα όνειρο για κάποιους, ένας εφιάλτης για κάποιους άλλους.
Όχι δεν υπάρχει. Όχι με την έννοια του θριάμβου του κακού των καναλιών τύπου Σκάι, του Prime ή του Netflix (γιατί τέτοια είναι η φασιστική φαντασία του μέσου αντιφασίστα σήμερα, σχεδόν πάντα ακαλλιέργητου και κατηχημένου). Και δεν υπάρχει καν από τη σκοπιά ενός αρθρωτού και ακριβούς πολιτικού και ιδανικού προγράμματος. Ο Giovanni Orsina (πολιτικός αναλυτής διεθνούς φήμης), σε συνέντευξή του στη “Figaro”, τόνισε πώς ο δεσμός του κόμματος Fratelli d’Italia δεν είναι ιδεολογικός αλλά ανθρωπολογικός, ότι ανήκει σε κάτι κοινό που προηγείται της ιδεολογίας και μπορεί ακόμη και χωρίς αυτήν. Της ιδεολογίας, όχι της ουσίας.
Λοιπόν, ένα πράγμα είναι (ή ήταν) η “Ριζοσπαστική Δεξιά” που έχει δημιουργήσει ένα σύνολο σταθερών σημείων για να έχει αντίκτυπο στο μέλλον και ένα άλλο πράγμα είναι η “Τερματική Δεξιά” που έχει ιδεολογικοποιήσει, σχηματοποιήσει, δογματίσει, μια σειρά από κοινωνιοπαθητικές ηλιθιότητες στην εφηβική απόρριψη όλων όσων την περιβάλλουν…. και ένα τρίτο και πολύ διαφορετικό πράγμα ήταν (ήταν) ο φασισμός ως ιδέα. Αυτή η ιδέα είχε πάντα μια πυξίδα, αλλά και τη συνεχή ικανότητα να προσαρμόζεται, να ενώνει, να μεσολαβεί, να επιφέρει σύνθεση, να ανακατευθύνει. Ελάχιστη ιδεολογική και πολύ ανθρωπολογική, μια «Ερμητική δύναμη» τροποποίησης, απολλώνια ως διονυσιακή, φέρνοντας καινοτομίες αγκιστρωμένες σε αρχές. Ποτέ δεν ήταν στατική, δογματική, απολιθωμένη ή ακόμα και αυτοαναφορική: είναι μια άφθαρτη δύναμη σύνθεσης που υπερβαίνει τον εαυτό της και ακόμη και τις δικές της μορφές και που θα επιβεβαιωθεί ξανά σε πρωτοφανείς και όμως απροσδιόριστες εκδηλώσεις.Δεν είναι μαύρο το… μαύρο κύμα λοιπόν;
Μάλλον δεν είναι απολύτως τίποτα. Αλλά αυτό είναι τελικά καλό. Χαίρομαι για αυτή τη χαοτική έκφραση φιλοδοξίας, δεν με λυπεί αν δεν είναι πλέον κλειστή σε ανίκανα πλέγματα, όπως τα διάφορα Exit κάθε είδους, αριθμού και τύπου, που λόγω εξαρτημένων αντανακλαστικών, κάνει τους «σκληροπυρηνικούς» να σκεφτούν ποιος ξέρει τι και ότι κάτι πρόδωσε κάτι άλλο. Αντίθετα, το κύμα ανακοινώνει ένα μεγάλο δυναμικό που επιπλέον, οι antifa δεν μπορούν ούτε καν να κατανοήσουν ή να συλλάβουν και δεν μπορούν καν να εμποδίσουν πολλά. Το αποτέλεσμα αυτής της διαλεκτικής δυνάμεων, μεταξύ του κύματος και των βράχων, θα αποφασίσει σύντομα εάν και πόσο και πώς θα είχε αντίκτυπο.
Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα, γιατί μέσα από τη δυναμική, η σύνθεση είναι σίγουρα εφικτή στην Ιταλία, ίσως στην Ισπανία, και μετά θα επεκταθεί. Η Γαλλία είναι άλλη περίπτωση.Δεν ξέρω πότε αυτό το κύμα θα μπορέσει να δημιουργήσει πρώτον αυτή τη νέα σύνθεση, τόσο μέσα του όσο και ανάμεσά του και δεύτερον ότι είναι απαραίτητο για την αναγέννηση των λαών της Ευρώπης και όλης της Ευρώπης. Αλλά είμαι σίγουρος για ένα πράγμα: ότι μπορούν να το αποτρέψουν μόνο με τη δολοφονία της ηπείρου μας, και αυτό δεν θα συμβεί.