του Gabriele Adinolfi
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Ας διδαχθούμε από το μάθημα των γαλλικών! Αντί να αφήνουμε τον εαυτό μας να κουνιέται σαν τα κλαδάκια, πρέπει να ενισχύσουμε αυτό που έχουμε και είναι ήδη ουσιαστικό και σημαντικό. Πρέπει να το απορρίψουμε πολιτικά και να μην το εμπιστευόμαστε σε άχρηστες προσδοκίες και όλες αυτές μόνο βασισμένες στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» που συγχωρείται για όλες τις κωλοτούμπες και όλες τις προδοσίες του. Και θα πρέπει να κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, γιατί η επανάσταση θα είναι ίσως σαν τον άνεμο, αλλά ο άνεμος δεν είναι επανάσταση.
Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόση θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Δεν είμαι από αυτούς που αποκλείουν την αξία της ψήφου ή που απορρίπτουν την προοπτική πολιτικών προόδου και εξυγίανσης, επειδή είναι «για όλα ή τίποτα». Ωστόσο, έχω βαρεθεί με αυτές τις μεσσιανικές προσδοκίες για εκλογικές νίκες που υποτίθεται ότι θα αλλάξουν τον κόσμο, αντί να υποστηρίζουν τις πραγματικές και αληθινές μηχανές πολέμου για την πολιτική.
Είμαι αηδιασμένος από τον δημοκρατικό φονταμενταλισμό και το αντιελιτιστικό τρόπο σκέψης, που εδώ και χρόνια μολύνει ένα περιβάλλον σαν πραγματική πανδημία.
Με αηδιάζει η σπασμωδική φρενίτιδα της άτακτης ανατροπής από λαούς που δεν έχουν καμιά αυτογνωσία.
Μου προκαλεί ναυτία αυτό το βιάγκρα της αντικατάστασης της στύσης, που έχει βρώμικα πρόσωπα σαν του Πούτιν, του Τραμπ, του Νετανιάχου.
Με τρομάζει ο καριερισμός των άχρηστων, μέτριων, ηλίθιων και λακέδων και η υποστήριξη κάποιων σοβαρών ανδρών σε αυτούς.
Με αηδιάζει η δουλοπρέπεια των βασικών εκπροσώπων του «χώρου», προς τη Μόσχα και το Τελ Αβίβ (που είναι διαφορετικοί τρόποι να ενεργούν ως οι μονομάχοι του Αμερικανού κυρίου).
Το κρύο ντους είναι θετικό.
Όχι γιατί όσο χειρότερο τόσο το καλύτερο, αλλά γιατί πρέπει να μας ωθήσει να αναδιοργανωθούμε εκ νέου. Σε έλλειψη (γιατί θα ήταν άδικο να μιλάμε για απουσία) ριζωμένων πολιτικών μοντέλων, υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα να κάνουμε, από το hangover της εκλογικής θριαμβολογίας. Οι θριαμβολογίες για την επίτευξη μιας ουτοπικής πλειοψηφίας, είναι άχρηστες, δεδομένου ότι ούτε προετοίμασε το έδαφος ούτε σχεδίασε ένα ρεαλιστικό και εφικτό πρόγραμμα.
Το να μπορούμε να ενώσουμε πολλά, με μια βαθιά ριζωμένη πολιτική ικανότητα, είναι η μεγάλη μας πρόκληση για το μέλλον. Αλλά δεν είναι αρκετό. Αν είναι αλήθεια και είναι, ότι υπάρχει έλλειψη προγραμμάτων και ριζοσπαστική πολιτική νοοτροπία, αυτό που λείπει περισσότερο είναι τα παραδείγματα, είναι οι άνθρωποι.
Συνηθισμένοι να ξεγλιστράμε πάνω από τις λέξεις, να μην σκανδαλίζουμε, να μην λέμε τίποτα ανάρμοστο και μη πολιτικά ορθό, εκτός κι αν μπερδευτούμε με τέτοια σατανικά και ανόητα συνθήματα που δεν λείπουν, πετάμε τα μπαλάκια στον αέρα .…
Και ακριβώς με το να πετάξουμε τα μπαλάκια στον αέρα, ακολουθούμε το τσίρκο των λαϊκιστών ακροβατών και την επιτυχία τους μέσω αδράνειας, που μετατρέπεται αμέσως σε αποτυχία λόγω πολεμικής, βιομηχανικής και επιχειρηματικής αδυναμίας.
Οι εντυπωσιακοί αριθμοί αυτού του πολιτικού, που έχει καρπωθεί τους καρπούς του Ζαν-Μαρί Λεπέν και πιστεύει ότι είναι ακριβώς η αξία αυτών που πέτυχε και ότι δεν φταίει που σπαταλά συνεχώς το αποτέλεσμα …, κάνουν αυτούς που δεν είναι στην παράσταση και στη σφαίρα της αδιαφοροποίητης ποσότητας, οπαδούς του πρώτου.
Τελικά πρόκειται για ταπεινότητα, αλλά είναι λάθος. Είναι, όπως έγραψα ήδη πριν από είκοσι πέντε χρόνια, μια αντιστροφή της ιεραρχίας των ινδοευρωπαϊκών συναρτήσεων και πρέπει να την αντιστρέψουμε με τη σειρά μας.
Θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα να αποτινάξουμε και αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας. Το κρύο ντους της γαλλικής εκλογικής ήττας, μετά από τόσο θριαμβολογία, είναι τελικά μια καλή είδηση. Μας καλεί να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, αλλά πάνω απ’ όλα ότι πρέπει είμαστε και να στραφούμε στο να είμαστε αυτοί.