Σε ηλικία 88 ετών έφυγε από τη ζωή ο Αλαίν Ντελόν ένας θρύλος του σινεμά, ένας Ευρωπαίος, ένας Καλλιτέχνης ένας Άνδρας βυθίζοντας στο πένθος την Γαλλία, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Υπήρξε μεγάλος ηθοποιός αλλά στα χρόνια της πολιτικής ορθότητας και κόκκινο πανί για όλα σχεδόν τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης;
Ο διάσημος ηθοποιός Αλέν Ντελόν ήταν ένα παιδί το οποίο ανεξάρτητα από την αστική καταγωγή του κατέληξε στα 15 να δουλεύει σε χασάπικο. Άφησε σπίτι και σχολείο και έγινε επαγγελματίας στρατιωτικός στο Γαλλικό Πολεμικό Ναυτικό, υπηρετώντας στον Α΄ Πόλεμο τη Ινδοκίνας, κάτι για το οποίο ποτέ δεν φάνηκε να μετανιώνει ιδιαίτερα. Ακολούθως προχώρησε στην καριέρα ηθοποιού για την οποία είναι γνωστός.
Καλός φίλος του Ζαν Μαρίν Λεπέν, δεν δίσταζε να τον υποστηρίζει δημόσια
Τα παγκοσμιοποιημένα μέσα ενημέρωσης του επιτέθηκαν πολλές φορές με πρόσχημα τις απόψεις του για τις γυναίκες και την ομοφυλοφιλία, την οποία θεωρούσε αφύσικη. Είναι γνωστή η εκτίμηση που έτρεφε για τον Βαλλώνο στρατηγό Λεόν Ντεγκρέλ, με τον οποίο διατηρούσε φιλικές σχέσεις, αλλά και για τον Αυστριακό καταδρομέα Όττο Σκορτσένυ. Κυρίως όμως τον στοχοποίησαν για την στήριξή του στο Εθνικό Μέτωπο, ένα απολύτως νόμιμο κόμμα.
Ο Ντελόν δεν είχε τίποτα να κερδίσει, απλά έβλεπε το μεταναστευτικό κατάντημα της χώρας του. Προσπάθησαν να φιμώσουν την Επιτροπή του Φεστιβάλ Καννών, η οποία φημίζεται για το πόσο επίμονη μπορεί να γίνει, επικρίνοντάς την όταν τον τίμησε το 2019. Αλλά και παλαιότερη συνέντευξή του στην οποία καταδίκασε την ανέραστη φιλοχρηματία του σύγχρονου κόσμου.
Με τον Τσαρλς Μπρόνσον σε σκηνή από την ταινία «Αντίο φίλε»
Δήλωσε χαρακτηριστικά στο Paris Match: «Μισώ την εποχή που ζούμε, με κάνει να ξερνάω. Υπάρχουν άνθρωποι που μισώ, όλα είναι ψεύτικα και μόνο το χρήμα μετράει. Θα αφήσω αυτόν τον κόσμο χωρίς λύπη», προκάλεσε αντιδράσεις από όλα τα μέσα παρα-πληροφόρησης.
Στην πραγματικότητα η στάση του Ντελόν είναι η στάση ενός συνεπούς συντηρητικού επαναστάτη: βλέποντας την κατάντια της Ευρώπης και του κόσμου, του πνιγμένου στον βόθρο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, αρνείται να θρηνήσει για τον επερχόμενο αφανισμό του σαρκίου του.
Άραγε το σύστημα τον αντιπαθεί μόνο για τα όσα υποτίθεται ότι προκάλεσε σε γυναίκες που τον είχαν ερωτευτεί; Αστεία πράγματα. Απλούστατα το σύστημα αισθάνεται προδομένο: αναρωτιέται πώς τολμά ένα δημιούργημά του -το οποίο δεν μπορεί πλέον να ξεκάνει- να έχει άποψη; Οι μνήμες της φωτογράφησης με τον Ντεγκρέλ δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ από τον νου του μνησίκακου συστήματος.
Υπάρχει, μου φαίνεται, και μια πολύ βαθύτερη αιτία που είναι διττή: η βιομηχανία παραγωγής κουλτούρας τρομάζει με την ιδέα ότι ένας άνθρωπος, ιδιαίτερα βέβαια ένας ηθοποιός, μπορεί να μην είναι αναλώσιμο εξάρτημα. Σε αυτό συμβάλει και το παλαιότερο ύφος και η ανεξάρτητη τεχνική της ηθοποιίας του: κρατιέται μακριά από τον νατουραλισμό και υιοθετεί μια σκληρή και αδιαπέραστη προσωπίδα που του ανοίγει διαφορετικές οδούς στην έκφρασή του. Δεν είναι τυχαίο ότι το πολιτιστικό σύστημα ευλογεί και προωθεί το νατουραλιστικό παίξιμο, το οποίο είναι εύκολα αναταράξιμο, επειδή ακριβώς μιμείται τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας κατάστασης.
Σε διάλειμμα των γυρισμάτων του «Ζορό» στην Ισπανία φωτογραφίζεται με τον Λεόν Ντεγκρέλ αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Το μίσος του συστήματος πρέπει να αποδοθεί στην υιοθέτηση των θέσεων του Εθνικού Μετώπου, τις σχέσεις του με κάποιους «αιρετικούς», τις αισθητικές του επιλογές του στην ηθοποιία αλλά κυρίως οφείλεται στην συλλήβδην απόρριψη του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου.
Στην κινηματογραφική του καριέρα από το 1957 πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες. Εμείς ανάμεσα σε πολλές προτείνουμε την «Χαμένη Ταξιαρχία» την αποχώρηση των Γάλλων από την Αλγερία, αν και εκεί παίζει ένα κόντρα ρόλο και το «Αντίο Φίλε» που υποδύεται ένα πρώην Λεγεωνάριο της Αλγερίας που αλλάζει ζωή στην Μασσαλία.