από τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο
Το παρακάτω κείμενο του του Henri Levavasseur, Γάλλου ιστορικού και γερμανιστή, πρώην συνεργάτη του Dominique Venner, είναι η παρουσίαση του ενδέκατου συνεδρίου του “Ινστιτούτου Ιλιάδα”, με τίτλο «Από την κληρονομιά στη δέσμευση, η Ευρώπη των παιδιών μας», που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον Απρίλιο του 2024.
Η Ευρώπη δεν είναι μια απλή ένωση περισσότερο ή λιγότερο αποεδαφικοποιημένων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, που ευνοούν την απορρύθμιση των συναλλαγών εντός του «παγκόσμιου χωριού». Δεν είναι μια πολύχρωμη συσσώρευση ξεριζωμένων πληθυσμών, κατανεμημένων ανάλογα με την εξέλιξη της «αγοράς» σε έναν χώρο χωρίς σύνορα και όρια, ανοιχτό στους τέσσερις ανέμους της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης.
Η Ευρώπη, δεν είναι το υποτελές εξάρτημα μιας Δύσης που βρίσκεται κάτω από τη ζηλευτή κυριαρχία μιας υπερδύναμης με μεσσιανικά ιδανικά, πεπεισμένη ότι πρέπει να φέρει τα οφέλη των υποτιθέμενων οικουμενικών αξιών της στον κόσμο. Ούτε είναι η χερσόνησος μιας Ευρασίας της οποίας το κέντρο βάρους θα βρισκόταν στις παρυφές των Ουραλίων.
Η Ευρώπη δεν είναι το αποκορύφωμα μιας επαίσχυντης ιστορίας που θα έπρεπε να διαγραφεί, ή ακόμα και να παραμορφωθεί, για να επιβληθεί στους κληρονόμους της το μολυβένιο πέπλο της θανάσιμης μετάνοιας. Ούτε είναι το πλοίο των τρελών, που καθοδηγούνται από παραισθήσεις και παραληρημένους προφήτες της «αποδόμησης», που σκοπεύουν να υπονομεύσουν τα ανθρωπολογικά θεμέλια, που εγγυώνται την ανάπτυξη και τη διατήρηση πολιτισμών, κοινωνιών και λαών.
Η Ευρώπη δεν είναι μια συλλογή παραμορφωμένων εδαφών, μια φύση κατεστραμμένη στο όνομα των επιτακτικών αναγκών απεριόριστης ανάπτυξης, που κραδαίνουν για να υποστηρίξουν κοντόφθαλμες πολιτικές. Δεν είναι καν απόδραση από καμία λογική εξουσίας, στο όνομα των φαντασιώσεων μιας κακώς κατανοητής οικολογίας.
Η Ευρώπη δεν είναι μια πομπή τεχνοκρατών, που είναι επιφορτισμένοι με την ανατροφή «των πιο ψυχρών τεράτων», όπως ένας απρόσωπος άρχοντας που θα αφαιρούσε από τους υποτελείς του τα προνόμιά τους με σχολαστική εξουσία, αλλά θα αποδεικνυόταν ανίκανος να διασφαλίσει την υπεράσπισή τους. Η Ευρώπη δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση…
Η Ευρώπη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Είναι ταυτόχρονα μια πολύ αρχαία κληρονομιά και η προδιαγραφή του μέλλοντος των ανθρώπων που την ενσαρκώνουν. Η Ευρώπη είναι ένας γεωπολιτικός χώρος που κατοικείται για χιλιετίες από μια ομάδα στενά συγγενών λαών. Παρά τη βία των συγκρούσεων που έπλεξαν τον ηρωικό και τραγικό ιστό της κοινής τους ιστορίας, αυτοί οι λαοί μοιράζονται την ίδια πολιτισμική κληρονομιά, σφυρηλατημένη από μια ένωση εθνοτικών στοιχείων που δεν έχουν υποστεί παραλλαγές, στην κλίμακα της ηπείρου, από τις αρχές της Εποχής του Χαλκού, δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τη χριστιανική εποχή.
Η ελληνική αυγή της σκέψης και ανδρείας, η κελτική επέκταση, η άνοδος του ρωμαϊκού imperium, η Καρολίγγεια και η Γερμανική renovatio imperi (ΣτΜ, πρόθεση να αποκατασταθεί ή να αναβιώσει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία), η επιστροφή στις αιώνιες πηγές της αρχαίας μεγαλοφυΐας την εποχή της «Αναγέννησης», η αφύπνιση της συνείδησης ταυτότητας των ευρωπαϊκών λαών στα μέσα του 19ου αιώνα, όλα αυτά τα φαινόμενα που δείχνουν κάπως διαφορετικά, αποτελούν στην πραγματικότητα την πολυφωνική έκφραση της ίδιας ευρωπαϊκής ιδιοφυΐας, που εκφράζεται με διαφορετικές και συνεχώς ανανεωμένες μορφές, τόσο στον πολιτικό, φιλοσοφικό και καλλιτεχνικό όσο και επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα, από ανθρώπους που προέρχονται από το ίδιο χωνευτήρι.
Όμως ο «κατακλυσμός του αιώνα» το 1914 ήρθε να ταρακουνήσει αυτό το οικοδόμημα του πολιτισμού. Ακόμη περισσότερο από τις καταστροφές και τις τεράστιες απώλειες που προκάλεσαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, οδήγησε τους Ευρωπαίους να αμφιβάλλουν επικίνδυνα για τον εαυτό τους. Συχνά τυφλωμένοι από ιδεολογίες που στοχεύουν στο να ξεκαθαρίσουν το παρελθόν στο όνομα μιας λεγόμενης «καθολικής αίσθησης της ιστορίας», οι λαοί μας πρέπει σήμερα να βγουν από τον λήθαργο, στον οποίο τους έχει ρίξει ο καταναλωτικός υλισμός των τελευταίων δεκαετιών.
Γιατί δεν είμαστε απλώς κληρονόμοι: αυτή η κληρονομιά μας υποχρεώνει και μας καλεί σε απόλυτη δέσμευση, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών με σαφήνεια και αποφασιστικότητα. Τα διακυβεύματα είναι κολοσσιαία: οι Ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στην οριστική ακύρωση ή στην επιθυμία να πραγματοποιήσουν το δικό τους ιστορικό πεπρωμένο, ώστε να συνεχίζουν να διεκδικούν ελεύθερα την ταυτότητα και την κυριαρχία τους στον ηπειρωτικό χώρο, όπου η ιδιοφυΐα τους ριζώθηκε πριν από περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καθένας από εμάς μπορεί να επιλέξει να παραδοθεί, να προσπαθήσει να διατηρήσει προσεκτικά έναν χλιαρό και λίγο πολύ άνετο συμβιβασμό, ή αντίθετα, να παραμείνει ενεργά πιστός στο «αυτό που είμαστε», σε όλους τους τομείς της ζωής και της ύπαρξης, για να «ζούμε ως Ευρωπαίοι». Αυτή η επιλογή και αυτή η δέσμευση θα καθορίσουν ποια θα είναι η Ευρώπη των παιδιών μας.
Αυτή είναι στην πραγματικότητα η έκκληση που απευθύνουμε: η Ευρώπη δεν είναι μόνο η βάση των πατρίδων μας, δηλαδή η «γη των πατέρων μας», αλλά πρέπει επίσης να γίνει, κατά τα λόγια του Nietzsche, η «γη των παιδιών μας». Η Ευρώπη είναι μύθος και πεπρωμένο, ανάμνηση της καταγωγής και μια συνεχώς ανανεωμένη επιθυμία επανασύνδεσης με το αρχικό μεγαλείο. Είναι το μέρος όπου η ιδιοφυΐα των ευρωπαϊκών λαών έχτισε τους μεγαλίθους του Stonehenge, τους κίονες του Παρθενώνα, τους ναούς των καθεδρικών ναών, συνέλαβε ομηρικά άσματα, πολυφωνική μουσική, κβαντική φυσική και τον πύραυλο Ariane. Μια νέα γενιά γεννιέται σε όλη την Ευρώπη, με επίγνωση των ριζών της, της ταυτότητάς της και του «ανήκειν» της σε έναν κοινό πολιτισμό. Αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες προκλήσεις, σήμερα εναπόκειται σε εσάς να αναλάβετε μια αληθινή «Συντηρητική Επανάσταση», που προορίζεται να απελευθερώσει τα μυαλά από τις ιδεολογικές αλυσίδες. Αυτός είναι ο δρόμος της «μεγάλης αναγέννησης» που θα οδηγήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς να ανακτήσουν από κοινού τον πλήρη έλεγχο του γεωπολιτικού τους χώρου.
Η Ευρώπη έχει γεύση για δύναμη που ανακαλύφθηκε ξανά, για την υπερηφάνεια των λαών και των εθνών. Μια υπερηφάνεια που υπόκειται μόνο στη συνείδηση της εξυπηρέτησης ενός ανώτερου συμφέροντος, αυτού του πολιτισμού μας.