γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Λίγες ημέρες πριν την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους οθωμανούς, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, απαντώντας στον Μωάμεθ, ο οποίος προηγουμένως του είχε ζητήσει να παραδώσει την Πόλη, του διεμήνυσε: “Το να σου παραδώσουμε την Πόλη δεν εξαρτάται ούτε από εμάς, ούτε από κανέναν άλλο κάτοικο της. Γιατί με ενιαία γνώμη, όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δεν θα λυπηθούμε για την ζωή μας”.
μια Απάντηση Σταθμική, Θεμελιωτική της Ανδρείας και της Αυταπάρνησης, καθώς και Αποδεικτικής της αδιάσπαστης φυλετικής συνέχειας του Ελληνισμού, στην ιστορία και τον χρόνο.
Ταυτόχρονα, αυτή η ρήση αποτελεί και την καλύτερη απάντηση σε όσους, καλοπροαίρετα ή μη δεν έχει σημασία , απορούν με την στάση και τον τρόπο ζωής που ακολουθούμε, και μας ρωτούν γιατί αγωνιζόμαστε τόσα πολλά χρόνια απέναντι σε όλους και σε όλα, ενάντια σε κάθε είδους αντιξοότητες. Μας ρωτούν, επίσης, για ποιόν λόγο διακινδυνεύουμε την Ζωή μας, την Ελευθερία μας, την Σωματική μας Ασφάλεια, τα Συμφέροντα μας.
Παραφράζοντας τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, μπορούμε με την σειρά μας να δηλώσουμε ότι το να σταματήσουμε να μαχόμαστε για τις ιδέες μας, την συνείδηση μας, την Πατρίδα και τον Λαό, δεν είναι κάτι το οποίο εξαρτάται από την δική μας θέληση. Υπάρχει κάτι μέσα μας, στην καρδιά, το μυαλό και το DNA, που υπερφαλαγγίζει τις οποίες ενστάσεις αυτοσυντήρησης είναι πιθανόν να έχουμε και μας Καθοδηγεί να συνεχίσουμε, απτόητοι, τον αγώνα μας για όλα όσα ενστερνιζόμαστε.
Κι αυτό (πρέπει να) συμβαίνει, επειδή Αντιλαμβανόμαστε το αληθινό νόημα της ζωής εντασσόμενοι σε μια ανώτερη συλλογικότητα σκέψης και δράσης , η οποία θα προασπίζει και θα Προωθεί προς ” τα έξω ” ανάλογες αξίες. Γι’ αυτό, με μια ενιαία γνώμη, με μια από κοινού απόφαση, όλοι όσοι νιώθουμε – και κυρίως ενεργούμε ως – συνειδητοποιημένοι Έλληνες και Εθνικιστές, έχουμε τις ιδέες μας πάνω από την Ζωή μας. Θεωρούμε ότι οφείλουμε να εκπληρώνουμε τον Σκοπό της ύπαρξης μας, υπερασπιζόμενοι ένα αιώνιο – αθάνατο ιδανικό, ακόμη κι αν χρειαστεί να απολέσουμε την ζωή μας, κατά την προσπάθεια προάσπισης αυτού του ιδανικού.
“Τα Παραδείγματα είναι πιο σημαντικά από τους Ανθρώπους” είχε ειπωθεί, πολύ σωστά, κάποτε από μια Μεγάλη Προσωπικότητα του περασμένου αιώνος. Όντως, έτσι είναι. Όμως, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δημιουργούν τα παραδείγματα, τα οποία μένουν, αθάνατα, αλώβητα, άτρωτα στην Ιστορία. Ας βάλουμε, λοιπόν, ως Υπέρτατο Σκοπό της Ζωής μας να Καταφέρουμε κάποτε να αποτελέσουμε ένα υπερήφανο δείγμα ενός τέτοιου Παραδειγματικού Ανθρώπου.