γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
«Με θεωρούν σκληρό;
Το γνωρίζω κι εγώ.
Τους κάνω να σκέφτονται…»
Vittorio Alfieri,
Επιγράμματα, 1783.
Τα αποτελέσματα των τελευταίων ευρωεκλογών αυτή την φορά έφεραν σημαντικές πολιτικές εξελίξεις.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι περισσότεροι σχολιαστές είναι ότι προσπαθούν να αναλύσουν την πολιτική της Γερμανίας αγνοώντας ότι μετά τον πόλεμο κουμάντο κάνουν οι νατοϊκοί και η συγκεκριμένη χώρα βρίσκει μοναδική διέξοδο στην οικονομία για να μπορέσει να επιβληθεί σε αυτόν τον τομέα. Στην Γαλλία που είναι το εργαστήρι ιδεών στην Ευρωπαϊκή ήπειρο ο Μακρόν παραιτήθηκε και μην ξεχνάτε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι το ίνδαλμα του Μητσοτάκη αλλά και όλου του εκσυγχρονιστικού συρφετού του καθεστώτος.
Το μαύρο (ή φαιό) κύμα
Ο Ιταλός διανοούμενος Gabriele Adinolfi στην ηλεκτρονική σελίδα της ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ στο άρθρο του με τίτλο «το κύμα» σε μετάφραση Κωνσταντίνου Μποβιάτσου σημειώνει σχετικά: «Τρέμουν, μιλούν για την «μαύρη πανούκλα» και τις «σκοτεινές ώρες ενός θλιβερού παρελθόντος που επιστρέφει». Το μαύρο (ή καφέ) κύμα ωστόσο, δεν είναι αυτό που φοβούνται οι ευνούχοι ιερείς της θεάς Αντιφά, είναι απλώς το αίτημα για ρεαλισμό, για επιστροφή στο πολιτικό, σε απόρριψη των ιδεολογικών και δογματικών αφαιρέσεων που ενσαρκώνει μια άρχουσα τάξη, που για πολύ καιρό δεν έχει πια το δάχτυλο στον παλμό της πραγματικότητας.
Και οι οποίοι ακριβώς, κυριευμένοι από την πραγματικότητα, καλούν σε συγκέντρωση για την υπεράσπιση των «ιερών αξιών» για να ανακόψουν τη συλλογική απόρριψη που διακυβεύει την καριέρα και τη φήμη τους. Προς το παρόν, αυτό το κύμα που έχει ανέβει στην Ευρώπη δεν αντιμετωπίζεται, δεν κατανοείται, δεν μεσολαβεί, δεν κινείται προς τη σύνθεση που είναι απαραίτητη, μεταξύ πραγματικών δυνάμεων, κοινών συμφερόντων, καινοτομιών και λαϊκών συναισθημάτων». «Οι λαοί δεν φοβούνται να ψηφίσουν αυτούς που κάποιοι τους χαρακτηρίζουν ως φασίστες και να δώσουν πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες προτιμήσεις στον στρατηγό Vannacci στην Ιταλία, που καλεί τον φασιστικό στολίσκο τον “10 mas”».
Ο Γάλλος φιλόσοφος Alain de Benoist, ιδρυτής της φιλελληνικής ομάδας σκέψης GRECE αναφέρει σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία μετά τις ευρωεκλογές σε μια πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε μετά τις ευρωεκλογές στο ισπανικό περιοδικό El Manifiesto (η οποία εμφανίστηκε στην ηλεκτρονική σελίδα «το ένζυμο» σε μετάφραση Σωτήρη Γιαννέλη): «Τί γνώμη έχετε για την απόφαση του Προέδρου Μακρόν να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση; Το θεωρείτε ένα απαραίτητο μέτρο ή μία ένδειξη πολιτικής αστάθειας;
Πάνω απ’ όλα ήταν ένα αναπόφευκτο μέτρο. Ύστερα από μία τέτοια εκλογική καταστροφή [στις ευρωεκλογές], πως θα μπορούσε ο Μακρόν να παραμείνει σιωπηλός; Δεν το βλέπω ως ένδειξη πολιτικής αστάθειας, αλλά μάλλον ως το λογικό αποτέλεσμα μίας διαδικασίας ανασύνθεσης, που ξεκίνησε πριν από περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν σοβαρό λάθος να θεωρήσουμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ως ένα απλό παροδικό κύμα οργής.
Η διάγνωση έγινε εδώ και πολύ καιρό. Από την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, χωρίς να προχωρήσουμε περαιτέρω, ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει αποκρυσταλλώσει στο πρόσωπό του μία προκλητικότητα και μία εχθρότητα σε μία άνευ προηγουμένου κλίμακα. Με μία βιομηχανία που αντιπροσωπεύει ήδη μόνο το 10% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, ένα χρέος 3 τρισεκατομμυρίων, μία εξυπηρέτηση του χρέους που υπερβαίνει τα 55.000 εκατομμύρια ετησίως, 5 εκατομμύρια άνεργους και 9 εκατομμύρια φτωχούς, για να μην αναφέρουμε μία μαζική μετανάστευση, που επιθυμεί το μεγάλο κεφάλαιο, η ποία γίνεται απ’ όλες τις πλευρές αντιληπτή ως συνώνυμο της ανασφάλειας, οι απλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι το σύστημα έχει εισέλθει σε μία τελική φάση. Η διαδικασία έχει επιταχυνθεί μόνο χάρη σε ένα «φαινόμενο καστανιάς», το οποίο οδήγησε σε ένα «ξαφνικό ποιοτικό άλμα», που έθεσε σε κίνηση τις τεκτονικές πλάκες. Γι’ αυτό η ευρωπαϊκή ψήφος μπορεί να χαρακτηρισθεί ιστορική.
Η RN («Εθνική Συσπείρωση») σημείωσε πρόσφατα μεγάλη επιτυχία στις εκλογές. Ποιοι παράγοντες πιστεύετε ότι συνέβαλαν σε αυτήν την αύξηση της υποστήριξης για την RN;
Μόλις το ανέφερα. Η κύρια αιτία της επιτυχίας της RN, πέρα απ’ την γενική απαξίωση της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, είναι το πραγματικό σχίσμα όλο και μεγαλύτερου αριθμό πολιτών με τους «από πάνω». Τα κοινωνικά και πολιτικά ρήγματα που πραγματοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά ακόμη περισσότερο στην Γαλλία, σημαίνουν ότι η πλειονότητα των πολιτών δεν μιλά πλέον την ίδια γλώσσα με τις ενσωματωμένες ανώτερες τάξεις. Αυτό πού διακυβεύεται σέ αυτήν την κατάσταση είναι υπαρξιακό».
Συνεχίζει ο ίδιος λέγοντας κάτι πολύ σημαντικό που συνέβη και στην Ελλάδα, ότι δηλαδή κάποιοι πιστεύουν ότι συντελείται μια ένωση της Δεξιάς, αλλά μάλλον όπως λέει, το RN απορροφά τους ανταγωνιστές της. Όσο για το Αριστερό Μέτωπο είναι καυστικός: «Αυτοί οι άνθρωποι, πού μπορούν να δουν τον δρόμο προς τα εμπρός μόνο κοιτάζοντας στον καθρέφτη, δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να ουρλιάζουν για την «επιστροφή του φασισμού» σε μία εποχή που η πλειονότητα του κόσμου ανησυχεί περισσότερο όχι για έναν ανύπαρκτο «φασισμό» αλλά λόγω της ίδιας της πραγματικότητας της αυξανόμενης ανασφάλειας, της πτώσης της αγοραστικής δύναμης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της γενικευμένης εργασιακής ανασφάλειας». Τελειώνοντας την συνέντευξή του μιλάει για την ουσία αυτής της σύγκρουσης των ελίτ ή «πολιτών του κόσμου» εναντίον του «κόσμου των πληβείων»: «η οινωνία έχει πλέον προτεραιότητα έναντι της κοινότητας, και αυτή ηκοινωνία είναι μία κοινωνία ατόμων. Για τους φιλελεύθερους, οποιαδήποτε ανάλυση της κοινωνικής ζωής είναι θέμα κοινωνιολογικού ατομικισμού. Η ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που είναι η πολιτική θρησκεία της εποχής μας, ομολογεί επίσης ότι οι δημόσιες εξουσίες πρέπει να ικανοποιούν όλες τις ατομικές απαιτήσεις -κάτι που οδηγεί αναγκαστικά σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων».
Η πολιτική σούπα του νατοϊκού προτεκτοράτου
Με τις παραπάνω θέσεις του Γάλλου διανοούμενου Alain de Benoist συμφωνεί και ο γνωστός πολιτικός αναλυτής Christophe Guilluy, ο οποίος σε συνέντευξη που έδωσε σε βρετανικό περιοδικό και έχει μεταφραστεί στον ίδιο ιστότοπο, δίνει αρκετά στοιχεία που ταιριάζουν στις συνθήκες της Ελλάδας.
«Ο μακρονισμός δεν αντιπροσώπευε τίποτα πέρα απ’ τα στενά κοινωνικά συμφέροντα της αστικής τάξης. Είναι ένα οικονομικό και πολιτιστικό μοντέλο που μιλούσε μόνο σε μία μειοψηφία. Η Γαλλία, όπως η Βρετανία καi οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι χωρισμένη σχεδόν σε δύο πλανήτες. Στον έναν έχετε την πλειονότητα των απλών ανθρώπων. Στον άλλον έχετε τις μεγάλες μητροπόλεις, τις ακροπόλεις, που βρίσκονται στην διαδικασία να γίνουν λιγότερο ισχυρές και λιγότερο αντιπροσωπευτικές. Η θέα απ’ την μητρόπολη εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα πανεπιστήμια και στον χώρο της κουλτούρας. Αλλά η πλειονότητα των απλών ανθρώπων, που ζει στις περιφέρειες της Γαλλίας, είναι σήμερα πολιτισμικά ανεξάρτητη. Και οι ελίτ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό».
Οι απλοί άνθρωποι στην Γαλλία αντιδρούν και διαμαρτύρονται: πρώτα με τα κίτρινα γιλέκα και τώρα με την στήριξη που έδωσαν στην Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν. Ο Μακρόν, όπως και ο δικός μας Μητσοτάκης, αντιπροσωπεύει τον κόσμο της Παγκοσμιοποίησης που πολεμούν, που κάποτε φαινόταν ότι είναι το μέλλον, αλλά μετά κατάλαβαν ποιο είναι αυτό το μέλλον. Η πληττόμενη πανευρωπαϊκά μεσαία τάξη συσπειρώθηκε γύρω από την Λεπεν στην Γαλλία. «Σήμερα, οι απλοί εργαζόμενοι δeν πιστεύουν πλέον στην θρησκεία. Δεν πιστεύουν πλέον στην ιδεολογία. Δεν πιστεύουν πλέον στον διαχωρισμό αριστερά-δεξιά. Αυτό τελείωσε. Πιστεύουν μόνον σε ένα πράγμα: στην υπεράσπιση του τρόπου ζωής τους. Αυτοί είναι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι έχουν εκποιηθεί υλικά και πολιτισμικά απ’ τα ανώτερα κλιμάκια, απ’ μία νέα αστική τάξη που είναι εντελώς εγωκεντρική».
Ενδιαφέρον έχει η άποψη του Christophe Guilluy για την Αριστερά όταν περιγράφει ότι οι αριστερές οργανώσεις απαρτίζονται από αστούς διανοούμενους και πανεπιστημιακούς, οι οποίοι αποτελούν έναν μικρόκοσμο των ελίτ. Χρεοκόπησε δε όταν κυβέρνησε αντιπροσωπεύοντας την νέα αστική τάξη και όχι τους απλούς ανθρώπους. Κάτι ανάλογο που έγινε στην Ελλάδα με τον Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η Πατρίδα μας όμως αντιμετωπίζει και μια άλλη μορφή Εθνικισμού που αναπτύσσεται στην ανατολική Ευρώπη και είναι πέραν της αναλύσεως που έγινε από τους προηγούμενους διανοούμενους. Αυτή πρεσβεύει τον ανοικτό ή κεκαλυμμένο αλυτρωτισμό. Είναι γνωστές οι διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας από όλες τις χώρες που έχει κοινά σύνορα και όχι μόνο. Έχουμε το πρόβλημα του πανσλαυισμού που είναι και η βαθύτερη αιτία του Μακεδονικού.
Οι Ευρωεκλογές εδώ σηματοδότησαν δύο γεγονότα: Το πρώτο είναι η τεράστια αποχή που άγγιξε το 60% και δείχνει την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης από το ένα άκρο στο άλλο. Αν μετρήσουμε τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα που εξέλεξαν ευρωβουλευτές με το πραγματικό ποσοστό τους που είναι στο 40% των ψηφοφόρων θα διαπιστώσουμε ότι δεν εκλέγουν ευρωβουλευτή και εκλέγεται ο κανένας. Όπως έχω επανειλημμένα δηλώσει τα τρία αυτά κόμματα βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς και εξυπηρετούν το παρκάρισμα κάποιων δυσαρεστημένων ψηφοφόρων.
Για μια Εθνικιστική πολιτική πέραν της πολιτικής!
Το δεύτερο γεγονός είναι ότι τελειώσαμε οριστικά με τον Μεταπολιτευτικό εθνικιστικό χώρο και όχι μόνο με την ακροδεξιά. Αυτός ο χώρος υπέστη μια πανωλεθρία, αφού όλοι μαζί που δήλωναν Εθνικιστές ή Συντηρητικοί πήραν ποιο κάτω από 2,5% την ίδια στιγμή που σε μια έρευνα της διαΝΕΟσις που έγινε το 2024, το 4,9% των Ελλήνων δηλώνει Εθνικιστής και το 6,2% Συντηρητικός. Εδώ ταιριάζει το αξίωμα: πολλά μηδενικά δεν θα κάνουν ποτέ μια μονάδα. Και τα μηδενικά δεν τα υπολογίζω μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά, δηλαδή πολιτικά.
Ο Ελληνικός Εθνικισμός του μέλλοντος πρέπει να αμφισβητήσει την αδράνεια και τον δογματισμό των παραδοσιακών κομματικών δομών, με τα άρτια προγράμματα-οράματα διακυβέρνησης και τα πολιτικά μανιφέστα, με άλλα λόγια θέλουν να παίξουν το παιχνίδι της παραδοσιακής πολιτικής ή το χειρότερο να αποδέχονται τις Δεξιές καταβολές του Ελληνικού Εθνικισμού.
Η ιδεολογία μας, ιδεολογία της ζωής και της δράσης πρέπει να δημιουργήσει ένα κίνημα ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, ένα «αντικόμμα», αφού διψά για δράση. «Η αδράνεια είναι θάνατος» έλεγε ένας μεγάλος πολιτικός του περασμένου αιώνα. Ένα κίνημα και όχι ένα ακόμη κόμμα. Ο Χοσέ Αντόνιο έλεγε: «Θα ήμασταν απλώς ένα ακόμη κόμμα, αν ήταν να διατυπώσουμε ένα πρόγραμμα συγκεκριμένων λύσεων»! Και ο Άγγλος Μόσλεϋ συμπλήρωνε: «Κανένας δεν πηγαίνει πολύ μακριά, όταν ξέρει που πηγαίνει».
Τέλος, για τον Λεόν Ντεγκρέλ, «οι μεγάλες επαναστάσεις δεν είναι πολιτικές ή οικονομικές… η αληθινή επανάσταση… (είναι) αυτή που αναδιαμορφώνει εκ βάθρων όχι τον κρατικό μηχανισμό αλλά την μυστική ζωή κάθε ψυχής».
Μια Νέα Πίστη που θα οδηγήσει σε μια Νέα Ζωή, που όπως λέει ο Μπραζιγιάκ, αυτή θα είναι Ζωή «κατασκηνωτισμού, αθλητισμού, χορού, ταξιδιού και συλλογικής πεζοπορίας» εναντίον «(του κόσμου) των απεριτίφ, των καπνισμένων δωματίων, των συνουσιών και της κακής χώνεψης».