του Άγγελου Δημητρίου
Ποιος μας επιβάλλει να είμαστε «χαρούμενοι»; Γιατί όχι, βλοσυροί και θυμωμένοι; Γιατί να κολυμπάμε συνεχώς μέσα στην μακαριότητα, που προέρχεται από την απόλαυση της κατανάλωσης; Μιας απόλαυσης που τελικά αντιστρατεύεται αυτή την ίδια την αληθινή χαρά; Η «ευτυχιοκρατία» είναι τελικά πολύ βολική για την κάθε εξουσία. Η κουλτούρα της «θετικής σκέψης» πορεύεται μαζί με τον εθισμό στην κατανάλωση, μιας πρόσκαιρης έκκρισης ευχαρίστησης που επιζητά διαρκή ανανέωση, βασισμένη στην λειτουργία και την λογική της καπιταλιστικής μηχανικής.
Είναι εύκολο να ιδιωτεύει κανείς και δύσκολο να αναλάβει την ευθύνη: της μοίρας του, του έθνους, του κόσμου, να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στην Ιστορία και να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί. Αυτή η κάλπικη ευδαιμονία είναι η βασιλική οδός για τον ατομισμό, αντιστρατεύεται την κοινότητα, προάγει έναν ιλαρό εγωισμό.
Προς τι να είμαστε «χαρούμενοι», όταν όλος ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας; Δεν υπάρχει άλλος λόγος, από το ότι έχουμε εξασφαλίσει την ατομική μας βολή, έχουμε αγκιστρωθεί μέσα στο πετσί μας, σε μια διαδικασία ολέθριας αυτοπροστασίας.
Γι’ αυτό η εθνικιστική τάση είναι πάντοτε μειοψηφικής λογικής. Καθίσταται μαρτυρικό να σηκώνει κανείς τον δικό του προσωπικό σταυρό, προς χάριν του συνόλου, ενάντια στην διαχρονία του κακού, είναι μαρτυρικό να θέσουμε εαυτούς στην λογική ενός Λορέντζου Μαβίλη, ενός Παύλου Μελά. Ποιος έχει την δύναμη να καλέσει σε πόλεμο, τον καιρό της ειρήνης;
Άρα ο εθνικιστής είναι ένας αυτόκλητος σωτήρας; Όχι ακριβώς. Το καίριο έγκειται στην στάση υπευθυνότητας, στην επώδυνη εγκόλπωση μιας ανώτερης συνειδητοποίησης. Έχουμε κληθεί στην ζωή, για κάτι περισσότερο από την ικανοποίηση των ταπεινών αναγκών μας. Ας θυμηθούμε την λύπη του φιλοσόφου- βασιλέα του Πλάτωνα, ακριβώς γιατί επιλέγει το όλον έναντι του μέρους, δια της θυσιαστικής του έλλογης τοποθέτησης.
Ας βαδίσουμε με καρτερία την τεθλιμμένη οδό της αυτοπραγμάτωσης, γιατί αυτοί είναι οι δικοί μας καιροί!