του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Μετά το 1945 η Ευρώπη γνώρισε από την «δημοκρατία» που ήρθε πέρα από τον Ατλαντικό, φέρνοντας με μίσος την καταστροφή, την κατοχή, την θλίψη, την παρακμή, την μιζέρια και τις νέες μαφιόζικες συμπεριφορές τύπου Far West, αλλά κυρίως την εκδίκηση για τους Ευρωπαίους. Ο κλασικός αντιφασισμός, που δυστυχώς ήταν γνωστός από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και που πάνω του δημιουργήθηκε η νέα Ευρώπη, είχε σχεδιαστεί με τέχνη. Αρχικά από τα κομουνιστικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους και τελικά επικυρώθηκε από την φιλελεύθερη καπιταλιστική Δεξιά ως λειτουργικό εργαλείο σταθεροποίησης της εξουσίας.
Τα τελευταία χρονιά όμως έχουμε κάτι πιο εξελιγμένο, σαν έναν πολύ πιο “λεπτό” αντιφασισμό, που αυτή τη φορά προέρχεται κατευθείαν από τη «δεξιά» και το μαγαζάκι της, την ακροδεξιά. Πρόκειται για ένα μείγμα μίζερου συντηρητισμού, που απευθύνεται στους αφελείς πατριώτες αστούς, τους «μη με ενοχλείτε παρακαλώ», που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα για την επαναστατική ιδέα και δράση των Εθνικοεπαναστατικών κινημάτων. Αντιθέτως έχουν υιοθετήσει μόνο τις αντιφασιστικές και αστικές διαστρεβλώσεις του εκάστοτε Καθεστώτος. Ένα φαινόμενο αυτό βέβαια που υπάρχει εδώ και χρόνια και στην πατρίδα μας, ριζωμένο μέσα στην ακροδεξιά, σε εκείνη τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που ήταν σκληρά μόνο αντικομμουνιστική, φιλελεύθερη και φιλοσιωνιστική, αλλά που λέρωσε τα χέρια της μόνο και μόνο για να ψηφίσει, εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που λαχταρούσε την «αστική τάξη και πειθαρχία», για να υπερασπιστεί την ύπαρξή της από την επικείμενη «προλεταριακή επανάσταση» και που σε κάθε περίπτωση δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο.
Σήμερα, αυτή η ψυχολογικά διαταραγμένη ομάδα των αιώνιων φιλελεύθερων αστών του καναπέ, είναι πάντα στα δεξιά, είναι πάντα αντιφασιστικη, αλλά έχει παντρευτεί έναν Μπολσεβίκο ως προστάτη της επιλογής της: τον Putin. Δεν πειράζει φυσικά που είναι πρώην πράκτορας της KGB (σβήνονται όλα τα εγκλήματα σε αυτή την περίπτωση) βουτηγμένος στον νεομπολσεβικισμό, δεν πειράζει που γιορτάζει την αντιφασιστική 9η Μαΐου, δεν πειράζει που με τον ψευδοφιλόσοφο με την κομουνιστική καρδιά – τον Dughin – προωθεί αντιεθνικιστικές, πολυπολυτισμικές θέσεις, δεν πειράζει που λατρεύει να υψώνει κόκκινες σημαίες με το σφυροδρέπανο στις κατεχόμενες ουκρανικές περιοχές και μελλοντικά ποιος ξέρει που άλλου. Είναι ο νέος «Ισχυρός Άνθρωπος», που κάθε δεξιός αδαής περίμενε χρόνια, αυτός που τον λυτρώνει από έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνει, γεμάτο παγίδες και κινδύνους, που θα επανορθώσει ο υπερήρωας της Μόσχας, εκδικούμενος τον μικρό πατριώτη για τις ευρωπαϊκές δυστυχίες του. Και αν όπως πάντα ο Μοσχοβίτης υπερήρωας συνοδεύεται από τον εταίρο σουπερήρωα των Αμερικανών, σήμερα είναι ο κλόουν ο Trump, τότε ο λυπημένος αστικοκαπιταλιστής δεξιός αρχίζει πραγματικά να ενθουσιάζεται με ασταμάτητο τρόπο, να ερεθίζεται ασταμάτητα και να έχει ονειρώξεις, για έναν όμορφο κόσμο «νόμου και τάξης» με ρωσικές μπότες και σερίφηδες Yankees να εγγυώνται το «Καλό». Ωστόσο όταν ο δεξιός αντιφασίστας ακούει να μιλάνε για ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό, για υπεράσπιση της γης όπου γεννήθηκε, για την ανάκτηση της βαθειάς και απέραντης κληρονομιάς και Παράδοσης του, για αληθινό σοσιαλισμό, τότε αποσύρεται, γίνεται ειρηνιστής, ζαρώνει και κρύβεται ταπεινά πίσω από τα συνθήματα κατά της “Ευρώπης”(ανάθεμα αν ξέρει την διαφορά μεταξύ Ευρώπης – ΕΕ) των γραφειοκρατών δούλων των Ιουδαίων, των πολιτικάντηδων τύπου Draghi, Macron, Von der Leyen, επειδή όπως λένε «θέλουν να μας οδηγήσουν σε έναν πόλεμο και στην μιζέρια»…που μέχρι τώρα στήριζε ο ίδιος ο δεξιός αστός φυσικά.
Πότε δεν κατάλαβε τίποτε για την Ευρωπαϊκή κυριαρχία και ιστορία, για τους δυο εμφυλίους Ευρωπαϊκούς πολέμους και την αιτία και έκβαση τους. Γιατί ο δεξιός αντιφασίστας χρειάζεται πάντα έναν κύριο, έναν αφέντη, είτε Άγγλο, είτε Ρώσο, είτε Αμερικάνο, είτε Κινέζο, δεν έχει σημασία, αρκεί να έχει ένα πιάτο για να φάει και να μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς του για την συνδρομητική, το αμάξι, τη διασκέδαση και τα καραγκιοζιλίκια του..ένας απλός και άθλιος πρωταγωνιστής της σημερινής Τενεκεδούπολης. Είναι καιρός πλέον και ανάμεσά μας, αφήνοντας κατά μέρος τις στείρες ενέργειες, τους άθλιους εκλογικούς στόχους και τις μίζερες φιλοδοξίες, να ακολουθήσουμε την πορεία του Άναρχου και του Επαναστάτη με την ηθική του “Waldganger” – αυτού που περνά στο Δάσος – και να βασιστούμε στον ηρωικό ρεαλισμό του Junger, που τελικά είναι αυτό το κάτι, που ορίζει τον Ευρωπαίο Εθνικοεπαναστάτη:
«Ανάμεσα στα γκρίζα πρόβατα, κρύβονται οι λύκοι, δηλαδή εκείνα τα όντα που δεν έχουν ξεχάσει τι είναι η ελευθερία. Και όχι μόνο είναι δυνατοί αυτοί οι λύκοι από μόνοι τους, υπάρχει επίσης ο κίνδυνος ότι μια κακή μέρα, αυτοί να μεταδώσουν τις αρετές τους στις μάζες και το κοπάδι να γίνει αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης των ισχυρών.»