Όσοι με γνωρίζουν καλά, είναι ενημερωμένοι για την μεγάλη αγάπη που έχω για τους Iron Maiden, οι οποίοι Αποτελούν ένα από τα 5 κορυφαία Συγκροτήματα στις προτιμήσεις μου στον χώρο του Heavy Metal και των παρακλαδιών του. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι εάν έδινα έναν μουσικό προσδιορισμό στο τι σημαίνει Heavy Metal ήχος, τότε η πλέον κατάλληλη μπάντα που θα την περιέγραφε, αναμφισβήτητα θα ήταν οι Iron Maiden.
Όταν ο Φίλος μου ο Φώτης μου είπε ότι θα κατέβαινε από την Θεσσαλονίκη μαζί με τον 13χρονο γιο του Αντώνη( ένα από τα πιο Ευχάριστα Συνειδητοποιημένα δείγματα Έλληνα σ’ αυτήν την Τρυφερή και Κρίσιμη ηλικία), για να παρακολουθήσουν μια Ελληνική tribute band στους Iron Maiden, τους Iron Beast, η Αλήθεια είναι ότι δεν «ψηνόμουν» και πολύ να παραστώ στην συναυλία, μιας και είμαι αρκετά εκλεκτικός πια μετά από τόσες δεκαετίες παρουσιών σ’ αυτές. Ευτυχώς, η επιμονή του με έπεισε και το περασμένο Σάββατο πήγα μαζί τους στην συναυλία που πραγματοποιήθηκε στο Gazarte.
Ό,τι και όσα κι αν πω για την εμπειρία αυτή μπορούν να αποδοθούν στον τίτλο αυτής της ανάρτησης. Λες και έπαιζαν οι ίδιοι οι Iron Maiden! 3 ώρες και 28 λεπτά(!) αδιάκοπων διασκευών από όλη την μουσική διαδρομή των Βρετανών, καθώς οι Iron Beast έπαιξαν τουλάχιστον ένα τραγούδι απο κάθε δίσκο των Iron Maiden (αν και έχω την εντύπωση ότι από την εποχή που τραγουδούσε ο Blaze Bayley και τους δύο τους δίσκους έπαιξαν μόνο ένα τραγούδι). Ο τραγουδιστής τους όχι μονο ήταν ηχητικός κλώνος του Bruce Dickinson, αλλά είχε και παρόμοιες κινήσεις πάνω στην σκηνή, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος είχαν κι αυτά σκηνική παρουσία που παρέπεμπε πειστικά στους Iron Maiden. Πολύ καλός ήχος, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι η μασκότ των Iron Maiden, ο Eddie, εμφανίστηκε τρεις φορές πάνω στην σκηνή.
Όσο για την απόδοση των διασκευών, ήταν Πραγματικά Απίστευτα Υπέροχες! Πολύ καλές και οι επιλογές των τραγουδιών, αν και σίγουρα όλοι όσοι ήμασταν εκεί θα είχαμε οπωσδήποτε κάποιο τραγούδι που δεν έπαιξαν ως…απωθημένο (ακόμα θυμάμαι τον τύπο που φώναζε συνεχώς να παίξουν το «The Prisoner», προκαλώντας εύθυμες καταστάσεις στο κοινό). Για παράδειγμα, το Πολύ Αγαπημένο μου «Phantom Of The Opera» δεν παίχθηκε, αλλά όταν από τον Λατρεμένο μου δίσκο «Somewhere In Time» έπαιξαν 5 (!) τραγούδια, τι παράπονο μπορώ να έχω;
Κορυφαίες στιγμές Οπαδικής Πόρωσης ήταν όταν παίχτηκαν τα» Alexander The Great «The Trooper “(με στολή βρετανού αξιωματικού και κραδαίνοντας βρετανική σημαία ο τραγουδιστής), «Fear Of The Dark», ενώ στα «Heaven Can Wait» και» Hallowed Be Thy Name» επικράτησε η κατάσταση» δεν περιγράφω άλλο»… Στα συν, το πολύ καλό χιούμορ του τραγουδιστή και η σωστή επικοινωνιακή διάθεση με τον κόσμο που κατέκλυσε το κλαμπ(600 άτομα).
Γιώργος Μάστορας
ΥΓ Περίμενα μερικές ημέρες μήπως ανέβει στο youtube κάποιο οπτικό υλικό από την συναυλία αυτή, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Επομένως, το κείμενο συνοδεύεται με βίντεο από παλαιότερη συναυλία τους.