Ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη ξεκινά από εμάς τους ίδιους…

… από τις πολυκατοικίες και τις γειτονιές μας!

Αναμφίβολα, είναι θετικό ότι αρκετοί συμπατριώτες μας θυμούνται την σημερινή επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τις βάρβαρες ορδές του Μωάμεθ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα πρέπει να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο δάσος και όχι απλώς να βλέπουμε ένα δέντρο του.
Καταλαβαίνω την συναισθηματική φόρτιση όσων (Πολύ Σωστά) κάνουν τις ευχές τους για την Απελευθέρωση της Πόλης από τον τουρκικό ζυγό, αλλά σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα και που (πρέπει να) βαδίζουμε. Πριν την Μεγάλη Στιγμή Της Απελευθέρωσης της Κωνσταντινούπολης, προέχουν πολύ πιο επίκαιρες καταστάσεις.

Κι αυτό, διότι ο σημερινός εχθρός της Πατρίδας και του Λαού βρίσκεται ανάμεσα μας, δίπλα μας, μας εξουσιάζει αμείλικτα, αδίστακτα, σαδιστικά και τυραννικά. Η Χώρα μας, οι πόλεις μας, οι γειτονιές μας, εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε υπό στυγνή κατοχή. Με τους πιο υπάκουους και ανάλγητους συνεργάτες – υποτακτικούς του εχθρού να φέρουν ελληνικά ονόματα, θεσμικούς τίτλους και αξιώματα και βεβαίως να ονομάζουν ως “πατριωτισμό” την διαιώνιση της κλίκας τους τους στην διαχείριση της εξουσίας και την μόνιμη εξυπηρέτηση των στενών ατομικών συντηρητικών συμφερόντων τους.

Αφού, λοιπόν, πρώτα Απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από την φοβία, την διστακτικότητα και τις πιθανές αυταπάτες που μας αποπροσανατολίζουν, αφού στην συνέχεια Απελευθερώσουμε τις πολυκατοικίες μας , τις γειτονιές μας, τα χωριά μας και τις πόλεις μας και τελικά την ίδια την Χώρα μας, τότε ναι θα είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε προς την Ιερή Γη της Κωνσταντινούπολης και να επιχειρήσουμε να την Απελευθερώσουμε!

Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν θα είμαστε τίποτα άλλο από ακίνδυνους για το ανθελληνικό σύστημα φαντασιόπληκτους, που θα περιοριζόμαστε στην διοργάνωση μνημοσύνων, τις ομιλίες σε τέσσερις τοίχους και την ασφάλεια της “επανάστασης” του πληκτρολογίου…

Γιώργος Μάστορας