Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κ.Γ. Καρυωτάκης- «Πρέβεζα»
του Άγγελου Δημητρίου
Βαφτίσαμε τον συμβιβασμό, την οκνηρία, την δειλία, την ενδοτικότητα, πολιτικό ρεαλισμό και σύνεση και διαλλακτικότητα. Και τότε ο Εθνικισμός αφυδατώθηκε και γέρασαν πρόωρα τα ζωντανά του κύτταρα μέσα στις συστημικές νοοτροπίες και διεργασίες της «πολιτικής» του συρμού.
Το κακό δεν είναι ότι η ζωή μας είναι φρικτή. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ζουν αδιαμαρτύρητα, μέσα σε αυτήν την τακτοποιημένη φρικαλεότητα. Πολύ περισσότερο, το κακό είναι ότι πάρα πολλοί πείθουν τον εαυτό τους «να αναζητά τις μικρές στιγμές ευτυχίας» ή ότι «υπάρχουν και χειρότερα», στο όνομα μιας φτηνής ροζουλί ψυχολογίας, μιας ρητορείας που άλλο δεν κάνει απ’ το να προωθεί τον συμβιβασμό με την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Το «υπάρχουν και χειρότερα», είναι το άλλοθι των εξουσιαστών. Για το «χειρότερο» που ζεις εδώ και τώρα, είναι η δικλείδα ασφαλείας για να «κάθεσαι φρόνιμος».
Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι θεωρούν «κεκτημένο» και «πλεονέκτημα», το «δικαίωμα» στη μισθωτή σκλαβιά, που τους εξασφαλίζει μια αναλώσιμη μικροαστική ζωή μέσα στην απέραντη χαβούζα κάποιας μεγαλούπολης.
Πρόκειται για την ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, είναι τα δεσμά που τα μετονομάσαμε σε στολίδια.
Για τον «αστό», αυτός εδώ είναι ο κόσμος του. Είναι δημιούργημά του και ταυτόχρονα ο ίδιος αποτελεί προϊόν του. Εμείς ωστόσο είμαστε καταγωγικά και ταυτοτικά, ξένοι προς την επιβληθείσα απάνθρωπη συνθήκη του μοντερνισμού. Ξένοι προς τον πλαστικοποιημένο πολιτισμό του καπιταλισμού και του λιμπεραλισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς πια δεν «απελπίζεται». Όλοι συνεχίζουν σαν αυτόματα να διαγράφουν παραπαίοντας την μικρονοϊκή τους πορεία. Όμως, το μικρό μέρος της Ιστορίας που έλαχε να ζήσουμε δεν είναι παρά ο επιθανάτιος ρόγχος ενός ολόκληρου πολιτισμού. Ένα ψοφίμι που επιμένει να στέκεται στα σαπισμένα πόδια του, αγκομαχώντας για τα τελευταία του τυφλά βήματα. Θα το προμηθεύσουμε με υποστηρικτικά δεκανίκια ή θα του δώσουμε την χαριστική βολή;
Οι «αστοί», συνειδητά ή ανεπίγνωστα, προσπαθούν να διατηρήσουν για λίγο ακόμα ζωντανό αυτόν τον νεκροζώντανο οργανισμό, αποτελούν άλλωστε οι ίδιοι τα άρρωστα κύτταρά του.
Γι’ αυτό και κανείς δεν «απελπίζεται». Όλοι περιμένουν μια «βελτίωση», μια ειρηνική ανάνηψη. Όλοι αποφεύγουν την αυτοενοχοποίηση και τον αυτοκριτικό απολογισμό. Αλλά προς Θεού! Όχι αίματα, επαναστάσεις και ξεθεμελιώματα! Το μεταμοντέρνο κουφάρι δεν αντέχει τους κραδασμούς.
Η αισιοδοξία προσβλέπει στο μέλλον. Τι θα γίνει όμως με το κατεστραμμένο και ανεπίστρεπτα χαμένο παρελθόν και τις επώδυνες αναμνήσεις; Τι θα γίνει με τις κληρονομηθείσες πολιτικές και κοινωνικές ασθένειες που σήμερα φέρουμε; Τι γίνεται με το παρόν, που κυριολεκτικά δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο εξαχνώνεται; Ποιος θα πληρώσει για τις ζωές που χάνονται χωρίς σκοπό;
Μέρα με την ημέρα προλεταριοποιούμαστε. Όμως η προλεταριοποίηση φέρνει μέσα της τον δηλητηριώδη σπόρο του πόθου για εκδίκηση. Ο σπόρος τρέφεται και κανείς από τους εξουσιαστές δεν φαίνεται να έχει επίγνωση του κινδύνου.
Ο αισιόδοξος πιστεύει ότι «μια μέρα ο κόσμος θα γίνει καλύτερος». Ότι αυτό το άγος που αποκαλεί ανεπτυγμένο πολιτισμό είναι ότι βιώσιμο μπορεί να υπάρξει γι’ αυτόν.
Ότι η σύνταξή του θα αποκατασταθεί, ο μισθός του θα αυξηθεί, ότι θα επικρατήσει κάποια μέρα «αγάπη και παγκόσμια ειρήνη».
Ο απαισιόδοξος δεν πιστεύει τίποτα. Απλά αγωνίζεται για να καταστρέψει, είναι η ψυχρή ματιά, είναι ο μοχλός της αναδημιουργίας.
Ώστε ο Άνθρωπος που θα έρθει να μπορέσει να οικοδομήσει, υγιής και ισχυρός.