του Βαγγέλη Δεμερτζούδη
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι, αφέλεια και ανοησία από την πεποίθηση ότι ο Αριστερισμός και η «Αναρχία» λειτουργούν ως δυνάμεις απειλής για το σύστημα και δήθεν κίνδυνος για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Ο μύθος με τον οποίον γαλουχήθηκαν γενιές αριστερών ότι αποτελούν το πρότυπο «αγωνιστή», τους κατά φαντασίαν ανυπόχωρητους «αντιστασιακούς» που τρομάζουν και αγχώνουν το καθεστώς, ο μύθος τον οποίον φροντίζουν να αναπαράγουν σε ψαρωμένους νεολαίους μέσα από την ρυπογραφία της antifa hiphop, διαλύεται σαν χάρτινος πύργος μπροστά σε μία πραγματική επαφή με τα γεγονότα.
Στη πραγματικότητα ο αριστερισμός αποτελεί τον δούρειο ίππο της κοινωνικής μηχανικής, την επιβεβαίωση της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων, τον πολιορκητικό κριό της Εξουσίας. Ο κόσμος του μεταμοντέρνου καπιταλισμού χρειάζεται την σύγχρονη Αριστερά όπως ένα παιδί χρειάζεται τους γονείς του. Το προοδευτικό κατεστημένο των open borders, της παγκοσμιοποίησης και της ρευστότητας του φύλου δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί χωρίς την πολύτιμη συμβολή της ροζ αριστεράς, του Μάη του 68 και της φλυαρίας της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Από το 1970 και εντεύθεν ο καπιταλιστικός κόσμος εισήχθη στη λογική της παγκοσμιοποίησης των αγορών μέσω της κυριαρχίας πολυεθνικών ομίλων, την διεύρυνση των δραστηριοτήτων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και την ραγδαία άνοδο της πληροφορικής. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η απάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων και των συνόρων, ο περιορισμός της κυριαρχίας του εθνικού κράτους και της κυρίαρχης εθνικής οικονομίας ήταν απαραίτητα για την εδραίωση του νέου οικονομικού μοντέλου. Φυσικά η διεθνιστική Αριστερά αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή σε αυτό τον αγώνα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού για την ανάδειξη του Κόσμου της Αγοράς. Για τους «συντρόφους» δεν υπάρχουν Πατρίδες, Κοινότητες, Έθνη αλλά μόνο επαρχίες των πολυεθνικών κολοσσών που χωρίς συνεκτικούς δεσμούς και ένα ισχυρό αίσθημα ταυτότητας που να εμποδίζει την ξένη διείσδυση είναι πάντοτε ευάλωτες και ευπρόσβλητες από τα αρπακτικά της υψηλής οικονομίας.
Οι κοινοτικοί δεσμοί, η εθνική συνείδηση και ο ταυτοτισμός είναι πάντοτε εμπόδια στην εξαλλοσύνη του καταναλωτισμού, την ληστρική επιδρομή του ξένου κεφαλαίου και τον made in USA υλισμό της αποθέωσης των αγορών.
Φυσικά σε έναν τέτοιο κόσμο η ελευθερία κίνησης των ανθρώπινων ροών, με τους κινδύνους που αυτή συνεπιφέρει, είναι απαραίτητη για την στελέχωση του κεφαλαίου με φθηνό εργατικό δυναμικό όπως επίσης και για την πλήρη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Ο αντιρατσισμός της Αριστεράς και η υποδοχή των κυμάτων λαθρομεταναστών είναι η καλύτερη λύση για τον καπιταλισμό να στελεχώσει τις δομές του με νέους σκλάβους συντρίβοντας ακόμη περισσότερο την συνοχή του εργασιακού κόσμου, ρίχνοντας τους μισθούς σε επίπεδα δουλείας και καταστρέφοντας κάθε προοπτική συνδικαλισμού. Ακόμη η αλλοίωση του εθνολογικού στοιχείου εκάστης χώρας και η δημιουργία παράλληλων κοινωνίων εντός της ίδιας κοινωνίας, αποτελούμενες από μπουλούκια λαθρομεταναστών οδηγούν στην κοινωνική παράλυση, την γκετοποίηση και την διάλυση κάθε προοπτικής του Ενιαίου, Συνεκτικού και άρα Δυνατού καθιστώντας την Ευρώπη μία εύκολη λεία στα αφανή αφεντικά της Υψηλής Οικονομίας που ευνοούνται μόνο από το Χάος.
Τέλος η παρανοϊκή στάση της Αριστεράς για την ρευστότητα του φύλου, την υπερ-σεξουαλικοποίηση και το – κατά φύσιν ανύπαρκτο – δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού οδηγεί σε έναν νοσηρής φύσης ατομικισμό, μία εγωπαθής απομόνωση που καταργεί το πρώτο κύτταρο μίας οργανικής κοινωνίας, την οικογένεια, και ακόμη παραπάνω τον πρώτο ταυτοτικό προσδιορισμό ενός ατόμου, το φύλο του. Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι δεν θα ξέρουν τι είναι, που θα θεωρούν ότι μπορούν πάντα να αναθεωρήσουν τον εαυτό τους, που θα πιστεύουν ότι μπορούν οι ίδιοι να καθορίσουν την φύση τους και ότι δεν ανήκουν πουθενά, σε έναν τέτοιο λοιπόν κόσμο τα χέρια τους τρίβουν οι ιδιοκτήτες των των πολυεθνικών που θα έχουν την δυνατότητα να καθορίζουν τις επιθυμίες και άρα την συμπεριφορά και την στάση ζωής. Σε έναν κόσμο που η οικογένεια θα αποτελεί κάτι το «ξένο» η καταναλωτική μανία που πάντα τα οικογενειακά πλαίσια περιορίζουν θα μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στην σκλαβιά της καπιταλιστικής Δυστοπίας.
Ο κόσμος χωρίς Αξίες, χωρίς Ταυτότητα, χωρίς Δεσμούς, ο κόσμος που θέλει να φτιάξει η Αριστερά είναι ο κόσμος που επιζητούν τα «Αφεντικά», οι «Μεγαλοί» οι αφανείς Κυρίαρχοι. Και φυσικά σε αυτή την προσπάθεια χρησιμοποιούν την Αριστερά σαν μακρύ χέρι, σαν εφεδρικό στρατό.
Κατ΄ αντιστοιχία οι μόνοι οι οποίοι απειλούν αυτή την Τάξη Πραγμάτων, οι μόνοι πραγματικά αντισυστημικοί είναι οι Εθνικιστές, όσοι αγωνίζονται για την επιστροφή στην Κοινότητα μακριά από την σκλαβιά του Κόσμου της Αγοράς.