Μέσα στη νύχτα, πριν ακόμα ξημερώσει η 21η Αυγούστου 1968, η Σοβιετική Ένωση του Λεονίντ Μπρέζνιεφ κτύπησε σαν ένας εξοντωτικός κεραυνός τη σύμμαχο Τσεχοσλοβακία του Αλεξάντερ Ντούπτσεκ, εισβάλλοντας στη χώρα με 5 χιλιάδες τανκ και με 200 χιλιάδες Ρώσους, Πολωνούς, Ανατολικογερμανούς, Ούγγρους και Βούλγαρους στρατιώτες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, για να συντρίψει την «Άνοιξη της Πράγας».
Λίγες μέρες μετά, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο στρατιώτες της κομμουνιστικής συμμαχίας είχαν κατακλύσει τη μικρή χώρα της κεντρικής Ευρώπης και ιδιαίτερα την πρωτεύουσα Πράγα, για να την επαναφέρουν στον «σωστό, σοσιαλιστικό δρόμο», μακριά από τις μεταρρυθμίσεις που ο ηγέτης του τσεχοσλοβακικού κομμουνιστικού κόμματος Ντούπτσεκ είχε αρχίσει να προωθεί, για ένα «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Οι εφημερίδες άρπαξαν την ευκαιρία και άρχισαν να δημοσιεύουν επικριτικά ρεπορτάζ για την ανικανότητα της κυβέρνησης, για τη διαφθορά αξιωματούχων του κόμματος, για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων στις πόλεις και στα χωριά – ζητήματα που μέχρι τότε θάβονταν μέσα στη σιωπή και τον τρόμο.
Αλλά, αυτή την Άνοιξη της Τσεχοσλοβακίας, δεν μπορούσε να την αντέξει το στομάχι των πολιτικών δεινοσαύρων της Μόσχας, παρά τις διαβεβαιώσεις του Αλεξάντερ Ντούπτσεκ, ότι η χώρα του θα παρέμενε στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και στη σοβιετική σφαίρα επιρροής.
Η κτηνώδης εισβολή του Αυγούστου 1968 και η κατοχή που ακολούθησε, κράτησε όσο χρειάστηκε για να εκδιωχθεί ο Ντούπτσεκ από την εξουσία, να αντικατασταθεί από τον Γκούσταβ Χούσακ (θλιβερή μαριονέτα των σοβιετικών ηγετών) και να επανέλθει στη χώρα «η ασφάλεια και η τάξη» του κομμουνιστικού νεκροταφείου.
Ο Χούσακ στραγγάλισε την «Άνοιξη της Πράγας» και επέβαλε στη χώρα την απογοήτευση και την απάθεια. Έτσι, ενώ οι Τσεχοσλοβάκοι πολίτες στην αρχή έφτυναν, γιουχάιζαν και συχνά πετούσαν βόμβες μολότοφ κατά των πάνοπλων εισβολέων, προοδευτικά κατέφυγαν στην αδιαφορία και στη μοιρολατρία.
Εκείνο τον Αύγουστο του 1968, ο Τσέχος φοιτητής Ιστορίας και Πολιτικής Οικονομίας Γιαν Πάλαχ (Jan Palach) είχε κλείσει τα είκοσι χρόνια του. Σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου, στην πόλη που γεννήθηκε, την Πράγα και παρατηρούσε για πολλές εβδομάδες τους συμπατριώτες του να βυθίζονται όλο και περισσότερο στην αδράνεια και την απελπισία, μετά τη σοβιετική εισβολή και κατοχή.
Έξι μήνες μετά, στις 16 Ιανουαρίου 1969, έγραψε ένα γράμμα διαμαρτυρίας εναντίον της λογοκρισίας και καλούσε τους Τσεχοσλοβάκους να εξεγερθούν κατά των κατοχικών δυνάμεων. Ύστερα πήγε στην πλατεία Βέντσεσλας της Πράγας και αυτοπυρπολήθηκε σαν διαμαρτυρία. Η κηδεία του Πάλαχ μετατράπηκε διαδήλωση διαμαρτυρίας χιλιάδων τσέχων. Έναν μήνα αργότερα, στις 25 Φεβρουαρίου 1969 ένας άλλος φοιτητής, ο Ιαν Zajνc, αυτοπυρπολήθηκε στην ίδια θέση και ακολουθήθηκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους από τον Evžen Plocek στην πόλη Jihlava.
Μετά από τη Βελούδινη επανάσταση ο Πάλαχ τιμήθηκε στην Πράγα με ένα χάλκινο σταυρό στο δάπεδο της πλατείας.
Το μνημείο στην πλατεία που πλέον έχει το όνομά του στην Πράγα…. Ένα Σταυρός στο σημείο ακριβώς της θησίας του, ενώ λίγο πύο πέρα μιά πλάκα υπενθυμίζει το όνομα και την ημερομηνία που συγκλόνισαν την Τσεχία και την Ευρώπη….